Ευρυδίκη Αμανατίδου: Σώματα (Συνέχεια 1)

Η νουβέλα "Σώματα" είναι η ιστορία δύο νέων παιδιών, του Μάριου και της Λένης, που φιλοδοξούν να γίνουν χορευτές. Η συνύπαρξή τους στην Ακαδημία χορού, όπου και οι δύο φοιτούν, δεν είναι και η πλέον ιδανική. Πόσο μάλλον όταν καλούνται να συνδημιουργήσουν και να εκτελέσουν μία κρίσιμη για τη βαθμολογία τους χορογραφία. Και από εκεί και πέρα η κατάσταση... ξεφεύγει. Από σήμερα και σε εβδομαδιαίες συνέχειες στο evriam.blogspot.com

«Ξιφομαχούμε. Αυτό είναι το θέμα που καλείστε να χορογραφήσετε και να εκτελέσετε». Τονίζοντας λίγο παραπάνω την τελευταία λέξη, ο καθηγητής κινησιολογίας χάρισε το πιο σαρδόνιό του χαμόγελο στους σπουδαστές. Είκοσι οκτώ ζευγάρια μάτια τον κοιτούσαν με αγωνία, αγωνία για την κλήρωση που θα καθόριζε τον παρτενέρ του καθενός.

Μόνο η Λένη συνέχιζε να κάνει ζέσταμα στις μπάρες. Φυσικά και είχε αγωνία. Θα ήταν όμως αδυναμία να τη δείξει, γρουσουζιά ακόμη και να υποθέσει το παραμικρό. Περίμενε λοιπόν φαινομενικά αδιάφορη καθώς το κάθε όνομα έβρισκε το ταίρι του. Όχι, δεν υπήρχε λόγος να ανησυχεί. Η τύχη ήταν πάντα με το μέρος της. Μερικά λεπτά αργότερα όμως, κι ενώ είχαν απομείνει ελάχιστα ονόματα, η πίστη στην τύχη της άρχισε να κλονίζεται. Ώρες είναι, σκέφτηκε και κοίταξε προς τη μεριά του Ραφαήλου. Δεν υπήρχε περίπτωση να χορέψει μαζί του, ούτε μία στο εκατομμύριο. Πόσα ονόματα ακόμα; Δέκα, πέντε ζευγάρια δηλαδή. Τα περιθώρια στένευαν, αλλά και πάλι... Όχι, αυτό δεν θα συνέβαινε ποτέ.

Ποτέ μη λες ποτέ, γιατί και τα πιο απίθανα είναι πιθανά.

«Και το τελευταίο ζευγάρι, αν και όλοι ξέρετε τους δύο που έχουν απομείνει, είναι ο Μάριος Ραφαήλου και η Λένη Ψαθά» ανακοίνωσε ο καθηγητής.

Ένα σούσουρο ακούστηκε. Όλοι ήξεραν την αντιπάθεια που έτρεφε ο ένας για τον άλλον από τις πρώτες μέρες της κοινής τους φοίτησης στην Ακαδημία.

«Ναι, είστε όλοι ευχαριστημένοι, το ξέρω. Αρκετά με τη μουρμούρα τώρα. Θέλω να δείξετε τον καλύτερό σας εαυτό. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι αυτή η χορογραφία θα παίξει πολύ σημαντικό ρόλο για τη βαθμολογία σας».

Κι ενώ μια ομάδα τριγύριζε τον καθηγητή βομβαρδίζοντάς τον με ερωτήσεις για τη χορογραφία, η Λένη, βράζοντας από θυμό, κατευθύνθηκε στα αποδυτήρια. Έτσι κι αλλιώς η μέρα στη σχολή είχε τελειώσει. Το μόνο που ήθελε ήταν να γυρίσει στο διαμέρισμά της και να εκτονωθεί –πώς αλλιώς;- πίνοντας και χορεύοντας.

Έκανε ένα γρήγορο ντους και άρχισε να ντύνεται τσιτωμένη. Τα ρούχα κολλούσαν επάνω της, δεν είχε καν μπει στον κόπο να σκουπιστεί.

«Πάρε βαθιές ανάσες, κορίτσι μου. Κάνε ότι δεν τρέχει τίποτα. Μπορεί στο κάτω κάτω της γραφής ο ηλίθιος να πάει να γκρεμοτσακιστεί» της είπε η Ράνια.

Γύρισε και την κοίταξε άγρια. «Και τότε θα μείνω χωρίς παρτενέρ, ηλίθια!»

Η κοπέλα κατάπιε τη γλώσσα της. Κανένας δεν τα έβαζε με τη Λένη, έπρεπε να έχει πάντα εκείνη την τελευταία κουβέντα.

«Βέβαια, μπορώ να μιλήσω στον Αγοριανό» είπε η Λένη, λες και αυτή η σκέψη μόλις της είχε περάσει από το μυαλό.

Ο Διευθυντής της Ακαδημίας ήταν κολλητός του πατέρα της. Δεν θα τα χαλούσαν τώρα στη μικρή λεπτομέρεια του ότι δήθεν το αποτέλεσμα της κλήρωσης δεν άλλαζε με τίποτα. Μη χάνοντας άλλο τον χρόνο της και αδιαφορώντας για την προκλητική της εμφάνιση, καθώς το βρεγμένο τοπ που φορούσε όχι μόνο κάλυπτε ελάχιστα το στήθος της αλλά και το διέγραφε σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, κοπάνησε δυνατά το ντουλάπι της, μάζεψε την τσάντα της και με βιαστικά βήματα τράβηξε για τη σκάλα.

Κανένας δεν σε αφήνει να αγιάσεις. Ο ηλίθιος ο Ραφαήλου περίμενε λες και της είχε στήσει καρτέρι. Είχε εκείνο το υφάκι που πουλούσε από την πρώτη μέρα στην Ακαδημία. Αυτό που έλεγε ξεκάθαρα πως τίποτα δεν τον αφορούσε, πως αυτός ήταν κι άλλος κανένας. Δυο χρόνια τώρα, η Λένη δεν έπαυε να αναρωτιέται τι την έκανε να τον αντιπαθεί ολοένα και περισσότερο: το ότι και η ίδια έτσι φερόταν ή ότι ο Ραφαήλου, σε αντίθεση με όλον τον υπόλοιπο αντρικό πληθυσμό, όχι μόνο δεν είχε υποκύψει στη γοητεία της αλλά φαινόταν και να αδιαφορεί παντελώς για το άτομό της; Τον προσπέρασε αμίλητη, εκείνος όμως την πρόλαβε πιάνοντάς της το χέρι.

«Να σου πω, τώρα που θα χορέψουμε μαζί, κοίτα να μάθεις τρόπους. Εκτός κι αν το “καλησπέρα” ή το “γεια χαρά” δεν είναι ακόμα μέσα στο λεξιλόγιό σου».

«Είσαι...» Η Λένη πάλευε να βρει μια λέξη να τον ταπώσει, αλλά το μόνο που της βγήκε ήταν το κοινότοπο “ηλίθιος”. Του το πέταξε στα μούτρα χαμογελώντας ειρωνικά, το χαμόγελό της όμως κόπηκε όταν είδε ότι ο Ραφαήλου όχι μόνο δεν προσβλήθηκε, αλλά κάρφωσε τα μάτια του ξεδιάντροπα στο στήθος της.

«Να προσέχεις μην κρυώσεις» της είπε και προτού προλάβει να τον στείλει στον αγύριστο, της γύρισε την πλάτη και κατέβηκε δυο δυο τα σκαλιά. (συνεχίζεται)

Υπόγεια μυστήρια

Στον σταθμό του μετρό του Αιγάλεω έχουμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε εκθέματα που προήλθαν από τις ανασκαφές που διενεργήθηκαν κατά μήκος της Ιεράς Οδού μεταξύ Αιγάλεω και Κεραμεικού. Τα εκθέματα των δεκαεπτά προθηκών, κατά μήκος των δύο διαδρόμων του σταθμού, προέρχονται όλα από τις παραπάνω ανασκαφές (αντίγραφα).

Η Ιερά Οδός εικάζεται ότι είναι ο αρχαιότερος δρόμος της Ευρώπης. Συνέδεε την πόλη της Αθήνας με την Ελευσίνα και το Θρυάσιο Πεδίο. Το όνομά της οφείλεται στο ότι αυτόν τον δρόμο ακολουθούσε η πομπή των Ελευσινίων Μυστηρίων. Η σημασία της στην αρχαιότητα ήταν μεγάλη, καθώς πέραν της λατρευτικής και συγκοινωνιακής σημασίας της, δεν αφισβητείται η πολιτιστική της αξία, και αυτό πιστοποιούν τα ιερά και μνημεία που βρισκόντουσαν κατά μήκος της. Η πληθώρα πύλινων κανατιών που βρέθηκε κατά τη διάρκεια των ανασκαφών πιστοποιεί και τον πλούτο του υδροφόρου ορίζοντα της περιοχής, τον οποίον μαρτυρεί και η ύπαρξη πολλαπλών πηγαδιών. Στο σημείο της σημερινής πλατείας Εσταυρωμένου, η Ιερά Οδός αποκαλύφθηκε σε όλο της το πλάτος και σε πολύ μεγάλο μήκος. Έτσι, δίπλα στον σταθμό του μετρό, όλοι έχουμε τη δυνατότητα να τη θαυμάσουμε, αφού είναι ορατή και επισκέψιμη. (Προ ολίγων ημερών βέβαια, κάποια διαφημιστικά φυλλάδια είχαν πέσει μέσα στον χώρο, ελπίζω να υπάρχει κάποια ειδική μέριμνα για αυτές τις περιπτώσεις).

Ο κέρνος της φωτογραφίας είναι ένα από τα αγγεία που χρησιμοποιούνταν στα Ελευσίνια Μυστήρια. Οι μικρές κούπες πάνω από το κύριο σώμα χρησίμευαν για να τοποθετούν εκεί οι πιστοί τις θυσίες τους, π.χ κρέας ή καρπούς, τις οποίες κατανάλωναν μετά την ιεροτελεστία.


Όσο για τα υπέροχα ακροκέραμα είναι κάποια από αυτά που βρέθηκαν στο φρέαρ "Προφήτη Δανιήλ", όπου ανασκάφηκε κυκλικός λάκκος διαμέτρου περίπου τριών μέτρων. Οι αρχαιολόγοι υποθέτουν ότι πρόκειται για αποθέτη, δηλαδή λάκκο με απορρίψεις κάποιου ιερού κοντά σε αυτή την περιοχή. Τα περισσότερα από τα ευρήματα που εκτίθενται ανήκουν στην Κλασική Εποχή.

Εντυπωσιακοί είναι αυτοί οι δύο αμφορείς. Ο αριστερός αναπλάστηκε έχοντας ως οδηγό όστρακο που βρέθηκε στην ανασκαφή. Είναι Παναθηναϊκός αμφορέας του 490 π.Χ. περίπου. Αυτοί οι αμοφρείς είχαν παραστάσεις και στις δύο πλευρές τους. Η μία πλευρά απεικόνιζε πάντα την Αθηνά Πρόμαχο και η άλλη το άθλημα στο οποίο είχε διακριθεί ο νικητής. Ο δεξιός είναι ένας αμφορέας τύπου S.O.S του 700 π.Χ. περίπου. Τον συναντάμε στην Ϋστερη Μινωική εποχή και τον χρησιμοποιούσαν για μεταφορά κρασιού και λαδιού. Είναι ο πρόδρομος του Παναθηναϊκού αμφορέα και πήρε το όνομά του από τα αντίστοιχα γράμματα του λατινικού αλφαβήτου, τα οποία θυμίζει η γραπτή διακόσμηση στον λαιμό του.

Μα ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι το πρόπλασμα του σκελετού αλόγου μαζί με αναπαράσταση του ανασκαφικού σκάμματος, όπως ακριβώς βρέθηκε. Το άλογο μάλλον πνίγηκε σε μία από τις πλημμύρες και το ελαφρά ανασηκωμένο κεφάλι του δείχνει την προσπάθειά του να βγει από τη λάσπη που το είχε σκεπάσει.
Αξίζει τον κόπο να σταθούμε και να θαυμάσουμε τα εκθέματα, να μάθουμε την ιστορία αυτής της αρχαίας οδού, που την περπάτησαν αιώνες πριν οι περισσότεροι Αθηναίοι.

Στην πολυθρύλητη Αιόλου

Ο δρόμος που πήρε το όνομά του από τον θεό των ανέμων, τον Αίολο, σχεδιάστηκε το 1833 από τον Κλεάνθη και τον Σάουμπερτ και ήταν ο πρώτος της Αθήνας που στρώθηκε με αμμοχάλικο το 1860. Έκτοτε, η Αιόλου απόκτησε τα νεοκλασικά της κτίρια, τους φωτεινούς σηματοδότες της, ενώ έκαναν την εμφάνισή τους και οι πολυόροφες πολυκατοικίες. Ο δρόμος γνώρισε μεγάλη εμπορική ακμή. Στην εποχή που διανύουμε πια, η Αιόλου έχει τις καλές και τις κακές της στιγμές, καθώς το μοντέρνο και το παλιομοδίτικο, το ερείπιο και το ανακαινισμένο, το λαϊκό και το νεολαιίστικο συνυπάρχουν.  Και σε πείσμα των καιρών παραμένει ζωντανή.

Επέλεξα αυτές τις τρεις φωτογραφίες που απεικονίζουν τρία κτίρια πολύ κοντά το ένα στο άλλο. Το καθένα έχει τη δική του ομορφιά και φυσικά μακρόχρονη ιστορία. Ακόμα και σε αυτό όπου η εγκατάλειψη και η φθορά είναι εμφανείς, δεν χορταίνει το μάτι να κοιτάζει τα μαρμάρινα φουρούσια που καταλήγουν σε κεφαλές λιονταριών.
Η Αθήνα του τσιμέντου, του άγχους και των ρύπων είναι πάντα γεμάτη εκπλήξεις. Δεν συμφωνείτε;