Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2018

Πινελιές στο Θησείο

Μπορεί η Αθήνα να σου φτιάξει τη διάθεση; Γιατί όχι; Αρκεί μια βόλτα στις γειτονιές της. Πάντα κάτι θα δεις, κάτι καινούριο θα ανακαλύψεις. Τις προάλλες είπα κι εγώ να κρατήσω κάτι από το καλοκαίρι. Ιδανική η Ηρακλειδών στο Θησείο, περιποιημένη, καθαρή, προσεγμένη. Σου φτιάχνει τη διάθεση η λεπτομέρεια που δείχνει το μεράκι του ιδιοκτήτη. 

 Κι αν αναρωτιέστε ποιες είναι αυτές οι αλουστίνες, θα σας πω πως σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση είναι νεράιδες ντυμένες στα άσπρα που σεργιανίζουν κυρίως κοντά σε πηγάδια και φανερώνονται στις δώδεκα το μεσημέρι ή τα μεσάνυχτα, στη Σύμη. Πήραν το όνομά τους από τον μήνα Αύγουστο ή Άλουστο όπως τον λένε, καθώς οι παλιοί από φόβο δεν λουζόντουσαν τις έξι πρώτες μέρες του. 
Πιο κάτω ένα μπαρμπέρικο με τράβηξε για τα βιβλία που έχει πίσω από τη βιτρίνα του, το όμορφο χρώμα του και την υπέροχη ασορτί ζαρντινιέρα.
Λίγο πιο πέρα η "Μικρά Ασία", το στέκι με τους πολίτικους μεζέδες με την πολύ όμορφη ταμπέλα του και τα υπέροχα πλακάκια που έχουν ντύσει την πρόσοψή του. 
Παραδίπλα του, ένας φούρνος που διαλαλεί τον καφέ και τα αρτοσκευάσματα με τις κομψές ταμπέλες του. 
Δεν λείπουν κι εδώ οι ζαρντινιέρες-ψηφιδωτά αυτή τη φορά. 

Να και το Αψέντι με τα καλλιτεχνικά του και τις ομορφιές του στον πεζόδρομο. 
Κατευθυνόμενη ξανά προς τον σταθμό του Θησείου, σιγά μην έχανα την ευκαιρία και δεν έβγαζα μια φωτογραφία αυτή τη μινιατούρα για τους φαν της ποδηλασίας και όχι μόνο. 
Και φυσικά αποτύπωσα το χρυσαφί της φύσης, για να το έχω στο σακούλι των αναμνήσεων για τον χειμώνα. 
Γεμίζεις με αυτές τις εικόνες. Σου λένε τις ιστορίες τους κι εσύ τις δικές σου. Κι ο χρόνος απλώνει και γίνεται μαγικός. 

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2018

Ένα μουσείο κάτω από τη γη


Σταθμός Μετρό στο Πανεπιστήμιο. Ώρα αιχμής. Ο κόσμος, αγχωμένος, ανεβαίνει τις κυλιόμενες, άλλοι θα βγούν στην πλατεία Κοραή, άλλοι έξω από την Εθνική Βιβλιοθήκη. Μαζί με τους δεύτερους κι εγώ, ακολουθώ τα πλήθη. Όχι για πολύ όμως, καθώς με το που περνάμε από τα ακυρωτικά μηχανήματα, τους αφήνω να προπορευτούν και μετά κοιτάζω, για πολλοστή φορά μέσα στην τελευταία δεκαπενταετία, τα υπέροχα εκθέματα στις προθήκες, αντικείμενα που βρέθηκαν κατά την κατασκευή του σταθμού. 
λυχνάρι των ύστερων ρωμαϊκών χρόνων
Δεν ξέρω πόση ώρα θαύμαζα αυτό το λυχνάρι που χρονολογείται ανάμεσα στα τέλη του τρίτου προς αρχές τέταρτου μ. Χ αιώνα, πραγματικό κομψοτέχνημα. Και μόνο η στιλπνότητά του σε προκαλεί να το αγγίξεις, νομίζοντας ότι ακόμα κρατάει τη ζέστη μετά την τελευταία φορά που χρησιμοποιήθηκε. Το λυχνάρι είναι ένα από τα πολλά κτερίσματα που βρέθηκαν, όταν κατά τις εργασίες κατασκευής του σταθμού ανασκάφηκαν τάφοι που χρονολογούνται από τους κλασσικούς μέχρι τους ύστερους ρωμαϊκούς χρόνους. 
Κοιτάζω τα εκθέματα και διαβάζω τις επεξηγήσεις. Μυροδοχεία, αγγεία, κανάτες, να κι ένα μπιμπερόν της αρχαιότητας, πιάτα, κούπες (έτσι απλοϊκά ονομάζω τους κανθάρους, τους σκύφους, τα ληκύθια, τα πινάκια, τις κύλικες, το θήλαστρο).
 

Και τέλος, τα λαγωβόλα και οι αγνύθες του 4ου π.Χ. αιώνα. Ακούγονται εξωτικά τα ονόματα, όμως οι αγνύθες ήταν υφαντικά βάρη, ενώ τα λαγωβόλα ήταν ιδιόμορφα κυνηγετικά όπλα, που εκτοξεύονταν αιφνιδιάζοντας τα μικρά κυρίως θηράματα, όπως οι λαγοί.
Για δες!  Μια αρχαία μικρή οικοσκευή, σκέφτηκα. Συνέχισα τον δρόμο μου χαμογελώντας, ενώ  με τη φαντασία μου ανάπλαθα εικόνες της καθημερινής ζωής αυτών των τόσο, χρονικά, μακρινών ανθρώπων. Μα στη ζωή, όλα αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Έτσι δεν είναι;



Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2018

Κάτι από το χθες

Η Αθήνα έχει πολλές όψεις. Ανάλογα με τη διάθεση, τη μέρα, τον καιρό, τη βλέπεις με άλλα μάτια. Τη διαδρομή από τον σταθμό του Θησείου μέχρι αυτόν του Ταύρου την έχω κάνει πολλές φορές με τα πόδια. Ειδικά τις Κυριακές είναι μια απόλαυση.
Άποψη από το νεοκλασικό κτίριο στο νούμερο 61 της οδού Αποστόλου Παύλου



Λεπτομέρεια από νεοκλασικό επί της Επταχάλκου αριθμός 9

Υπέροχο μπαλκόνι από το ίδιο κτίριο

το νεοκλασικό στην επόμενη γωνία

ένα παγκάκι ουράνιο τόξο επί της Θεσσαλονίκης

άποψη από το Πιλοποιείο Πουλόπουλου (παρακάμπτοντας τα γκράφιτι που ασχημαίνουν το κτίριο)



Δημήτρης Νίκου: Οδοιπόρος

  Σαν άλλος Άτλαντας σηκώνεις το βάρος του κόσμου στους ώμους σου. Η δική σου ύβρις είναι μία ακόμα αποστασία. Είσαι ένας από εμάς, όχι όμως...