Γιάννης Φαρσάρης: Σουσάμι άνοιξε.

 Αυτό μάλιστα. Ήταν το βιβλίο που περίμενα και ο Γιάννης Φαρσάρης θεωρώ ότι είναι ο ιδανικότερος για να καταρρίψει τη φοβία απέναντι στα κοινά και την ανοικτή διάθεση της δημιουργικότητας.

Πρόκειται για ένα εμψυχωτικό πνευματικό δημιούργημα που λειτουργεί θετικά, αισιόδοξα αλλά και λυτρωτικά, ως ένας καλός πλοηγός στο αχανές διαδίκτυο. Δεν περιέχει συμβουλές, αλλά έξυπνες ιδέες και κίνητρα για να δούμε με άλλο μάτι τη δημιουργία.

Αλήθεια, τι ωφελεί να πελαγοδρομούμε χαραμίζοντας τη δημιουργικότητά μας, όταν υπάρχουν τόσοι τρόποι για να της δώσουμε φτερά; Τριάντα ιδέες μάς δίνει ο συγγραφέας, ντυμένες με ευφάνταστους τίτλους και υπέροχες εικόνες, δεμένες με περιστατικά από τη ζωή γνωστών δημιουργών, σημαντικών ιστορικών προσώπων αλλά και των λαμπερών μυαλών της τεχνολογίας την οποία όλοι μπορούμε να απολαμβάνουμε σήμερα.

Και μέσα από όλα αυτά, μας γίνεται κατανοητό πώς οι δικές μας ιδέες γεννιούνται, απελευθερώνονται, διαμοιράζονται, αυγατίζουν και γυρίζουν πάλι σε εμάς, αναγεννημένες. Γιατί μια ιδέα, όσο καλή κι αν είναι, χρειάζεται να βγει προς τα έξω. Πάντα βέβαια σε κάτι πρωτοποριακό υπάρχουν οι θιασώτες και οι αντιδραστικοί. Δεκτή και η θετική και η αρνητική άποψη πάνω σε καθετί, αρκεί να στηρίζεται σε επιχειρήματα και όχι δεισιδαιμονίες και μυθεύματα. Γιατί άλλο είναι η ελεύθερη γνώση και άλλο η δωρεάν.

Ελεύθερη και δωρεάν γνώση, έρχομαι να καταθέσω και τη δική μου άποψη, σημαίνει ότι αφήνω το έργο μου να ταξιδέψει ελεύθερο χωρίς περιορισμό, γιατί θεωρώ ότι αντικατοπτρίζει το ότι έχω ελεύθερη βούληση. Πιστέψτε με, είναι τεράστια η χαρά και η ηθική ανταμοιβή που δίνει αυτό το μοίρασμα. Να βλέπεις τα έργα σου να έχουν τη δυνατότητα να φτάσουν παντού, να νοιώθεις καλύτερος άνθρωπος βλέποντας αυτό που από σκόρπιες, λαβυρινθώδεις ιδέες πήρε σάρκα και οστά και μετατράπηκε σε κάτι ικανό να πυροδοτήσει νέες σκέψεις και νέες ιδέες. Γιατί, στο κάτω-κάτω, όλα ανακυκλώνονται, τίποτα δεν πάει χαμένο. Για φανταστείτε, πώς θα νιώθατε αν βλέπατε ότι κάτι δικό σας έχει δώσει τη δυνατότητα και σε άλλους ανθρώπους να ανοίξουν τα φτερά τους; Θα μου πείτε, όλα αυτά υπήρχαν τόσα χρόνια, άσχετο πόσοι τα δαιμόνιζαν και τα δαιμονίζουν ακόμα. Μα φάνηκε περισσότερο με την είσοδό μας σε μια κατάσταση πρωτόγνωρη για εμάς, ανθρώπους που δεν γνώρισαν πόλεμο ή κακουχίες, να βρίσκονται έγκλειστοι κάτω από την απειλή ενός ιδιαίτερου, κακόβουλου ιού. Οι διαδοχικές καραντίνες ενίσχυσαν το ταξίδι της ελεύθερης σκέψης. Ο κόσμος απόλαυσε ελεύθερα βιβλία, ταινίες, θεατρικά έργα. Γνωστοί και λιγότερο γνωστοί καλλιτέχνες έβαλαν το δικό τους λιθαράκι να χτιστεί ένας ισχυρός δεσμός σε μια ανθρωπότητα που πληττόταν από την πανδημία, να μπουν μέσα στα σπίτια όλων μας, αφού δεν είχαμε τη δυνατότητα να πάμε εμείς να τους συναντήσουμε. Και φυσικά, δεν ήταν λίγοι όσοι βρήκαν το θετικό και την ελπίδα μέσα από όλα αυτά. Αρκεί να ρίξετε μια ματιά στο πόσα έργα αυτής της ιδιαίτερης εποχής αφορούν την αντιμετώπιση του ιού από τους ανθρώπους, τον αντίκτυπο που είχε, τα προσωπικά βιώματα του καθενός, βιώματα που τροφοδότησαν τη μυθοπλασία, γέννησαν αισθήματα που ντύθηκαν εικόνες και ήχο, έγιναν ταινίες, χορός, μουσική, σκίτσα, σχέδια, πίνακες.

Κάποιοι έχουν τον πληρωμένο αντίλογο βέβαια. Ουτοπικά είναι όλα αυτά. Δείτε το όμως λίγο διαφορετικά. Ο κόσμος που ζούμε μάς αρέσει; Έχουμε αποκτήσει χίλια καλά και χίλια προβλήματα. Φανταστείτε εκατό ανθρώπους, όπου οι ενενήντα εννέα θα εκφράσουν την άποψή τους για τον ένα που λειτουργεί πρωτοποριακά, διαφορετικά. Οι περισσότεροι θα αντιδράσουν μάλλον αρνητικά, θα υπάρξουν όμως κάποιοι, όσοι κι αν είναι αυτοί, που θα σκεφτούν τι κάνει αυτός ο ένας. Ίσως ακολουθήσουν τον δρόμο του, γιατί βρήκαν κίνητρο στις πράξεις του, ίσως η δική του πορεία να τους δώσει μια νέα κατεύθυνση, μια προτροπή για άλλη θεώρηση. Πιστεύω λοιπόν, ότι αυτό εδώ το βιβλίο που έχετε στα χέρια σας, μιλάει χωρίς ιδεοληψίες και στεγανά, σεμνά και απέριττα για την ομορφιά της δημιουργικότητας, για την πηγή του νεωτερισμού που μπορεί να γίνει χείμαρρος, ποταμός, θάλασσα και ωκεανός για έναν καλύτερο κόσμο. Θα δανειστώ τη φράση του Ριντ Χόφμαν, του ιδρυτή του Linkedin, την οποία ο Γιάννης Φαρσάρης παραθέτει στην αρχή του βιβλίου του: Πηδάς από τον βράχο και συναρμολογείς ένα αεροπλάνο, όσο πέφτεις. Πιστεύω ότι αυτό τα συνοψίζει όλα. Ας μη φοβηθούμε να ζήσουμε το όνειρό μας.

Μπείτε στη θαυμαστή σπηλιά των θησαυρών και αξιοποιείστε όσο μπορείτε καλύτερα την είσοδό σας σε έναν κόσμο που έχει πολλά να προσφέρει στα ανοιχτά μυαλά. Βουτήξτε βαθιά μέσα σας, δείτε ότι ένα κι ένα κάνουν δέκα, μάθετε για το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρατε, γίνετε ιθαγενής του διαδικτύου, ξεχάστε το εγώ σας, φορέστε το άσπρο καπέλο του χάκερ, μάθετε το μυστικό της ψηφιακής εποχής, φτιάξτε τη δική σας κιβωτό, γίνετε ελβετικός σουγιάς, για να παραθέσω μερικά από τα περιεχόμενα του Σουσάμι άνοιξε. Αξιοποιείστε το απόθεμα που έχετε μέσα σας, δημιουργείστε, μοιραστείτε και δείτε το αποτέλεσμα.

 Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έσοπτρον. 

Ο Γιάννης Φαρσάρης είναι καθηγητής Πληροφορικής και δημιουργός της Ανοικτής Βιβλιοθήκης. Έργα του: Johnie Society(μυθιστόρημα), Εβδόμη Εσπερινή, Φόβος κανένας (διηγήματα), Ευτυχισμένο κοιμάμενο νερό (θεατρικό έργο). Συμμετοχή στα συλλογικά: Ιστορίες βιβλίων, Ιστορίες από ένα παγκάκι, Ο άνδρας με την πουά γραβάτα, Ματριόσκα, 12/12/12/, Δήγμα γραφής.

 

Ελένη Στασινού: Ο οδηγός που άφησε το τρένο στη μέση του πουθενά

Με μια έκρηξη ζωής ξεκινάει η αφήγηση που θα δέσει στο άρμα της τέσσερις ιστορίες.

Ο Ζοχάρ, μεγαλώνει σε ένα ελεύθερο περιβάλλον, με σωστή καθοδήγηση, καλούμενος αυτός να επιλέξει τον δρόμο που θα ακολουθήσει. Θα καταφύγει στον κόσμο των βιβλίων, μέχρις ότου μια νέα ζωή τον γεμίσει αγάπη, μια αγάπη που θέλει να μεταδώσει παντού.

Η Έλι, που γίνεται Ελίσα και μετά Ελισάβετ, δροσερή κοπέλα που μόλις πήρε το απολυτήριό της, θα γνωρίσει έναν παθιασμένο έρωτα δώδεκα ωρών. Αυτή θα είναι η σύντομη επανάστασή της, για να γυρίσει πίσω στη σύμβαση, δέσμια γεροντικών μυαλών. Μέχρι που η σκιά του θανάτου γίνει ο δρόμος για τη δική της αναγέννηση.

Ο Ζακχάρια, ένα ζαχαρένιο μικρό αγόρι, που θρέφεται και θρέφει με τον καλό λόγο και η μητέρα του, η χήρα Ταβιθά. Θα βρεθούν στο έλεος ενός σκληρού άντρα κι ο κόσμος τους θα σκοτεινιάσει. Μέχρι που η μυρωδιά χυλού που καίγεται στο λάδι θα βγάλει προς τα έξω μια κραυγή.

Ο Χαγκαντά και η Ταμάρ γνωρίζουν τη στέρηση, σε έναν κόσμο που βυθίζεται στην ανέχεια. Και οι δύο πλέκουν τα δικά τους όνειρα, μόνο που της Ταμάρ είναι πολύχρωμα, σαν τις ζώνες που φτιάχνει από την κύπερη, σαν τα ρούχα που υφαίνει. Ο Χαγκαντά θα πάρει λάθος δρόμο, όταν αποφασίσει να ξεπουλήσει συνείδηση και εντιμότητα, νομίζοντας έτσι ότι θα προστατέψει την αγαπημένη του γυναίκα. Μέχρι που άθελά του θα αποκαλυφθεί, γιατί τίποτα δεν μένει κρυφό κάτω από τον ήλιο, αλλά ούτε και το φως του φεγγαριού μπορεί να προστατέψει.

Κι ανάμεσά τους, συνοδοιπόροι τους, δεκάδες δευτεραγωνιστές, σαν τον Κεφά, τον Μοζέ, τον Αντρέ, τον Σημ, τη Σαλομά, τον Ειδωλολάτρη.

Κινούμενη στο γόνιμο έδαφος του μαγικού ρεαλισμού, η Ελένη Στασινού δημιουργεί ένα βιβλίο-παιχνίδι, (όπως το χαρακτηρίζει η ίδια, θυμίζοντάς μου τα παιδικά βιβλία όπου η ιστορία περνά στην άλλη μεριά της σελίδας κατά την προσφιλή θεωρία της γραμμής) που με αφετηρία του τη φανταστική Θαμβία, ξεδιπλώνει την πάλη ανάμεσα στους έχοντες και τους ενδεείς, τους άτιμους και τους ατιμασμένους, δεσμώτες και δέσμιοι όλοι τους στην καμπύλη του χρόνου που σαν μια γκρίζα αιθαλομίχλη καλύπτει την ασημαντότητα του σιδηροδρομικού σταθμού της πόλης. Άλλοι επιλέγουν να ζήσουν χωρίς φαντασία, χωρίς μνήμη, να ξοδέψουν άσκοπα το σήμερα. Άλλοι απλώνουν γύρω τους αγάπη σφιχτά πλεγμένη σαν δίχτυ ασφαλείας. Κάποιοι θα θάψουν τη συνείδησή τους, προσδοκώντας να ξαναβρούν τη νιότη τους σε δροσερά λευκά σεντόνια, ατραυμάτιστη και φλογερή. Όλοι δέσμιοι ενός χρόνου που ξοδεύεται αναμασώντας ή αποφεύγοντας το παρελθόν ή ζώντας σαν τον ασυλλόγιστο τζίτζικα του θέρους. Ή ακόμα σωρεύοντας εφόδια ενός αβέβαιου μέλλοντος, χάνοντας το παρόν, μέχρι που η μυρωδιά του θανάτου θα τους ταρακουνήσει. Και κάπου, μια κραυγή, διέξοδος πάλης αρχέγονης, γκρεμίζει θεούς και ήρωες από τα βάθρα τους.

Πρέπει να υπερβείς τους φόβους σου, αλλιώς δεν αξίζει τον κόπο να ζεις. Γιατί δεν είμαστε άλλο παρά αίμα που κυλάει, τρεφόμαστε με οξυγόνο, για να βγάλουμε αέρια δύσοσμα, κι η σφριγηλή σάρκα μαραίνεται από τον χρόνο, όμως υπάρχει εκείνο το κρυφό πορτάκι που οδηγεί στην ψυχή. Μια μαγική σπηλιά που μέσα της κρύβει τα όνειρα, τους πόθους, τους φόβους και τόσα ερωτήματα και αγωνίες που μόνον αυτός που θα τολμήσει να διαβεί, θα διαλύσει μύθους και σύμβολα και ίσως γίνει ένας οδηγός που άφησε το τρένο στη μέση του πουθενά.

Η γραφή της Ελένης Στασινού, μαγική, ρέει σαν νερό καθάριο, δελεαστικό, που μας καλεί να βρέξουμε τα πόδια μας μέχρι που μας αποπλανεί και βυθιζόμαστε εντός του λυτρωτικά. Και τότε, ξαπλωμένοι ανάσκελα, κοιτώντας τον ήλιο κατάματα, χαμογελάμε ευδαίμονες για την απόλαυση που αξιωθήκαμε.

 

Εργογραφία της Ελένης Στασινού:

Μυθιστορήματα:

Η κουμπάρα η Μαργαρίτα, Μπουκουμάνης, 1997

Απόδραση προς το φως, Πύρινος Κόσμος, 1999

Ο Στέφανος του ελαιώνα, Όμβρος, 2000

Η Αγία πόρνη της καρδιάς του, Εμπειρία Εκδοτική, 2002

Η αυτοκρατορία των δήθεν, Εμπειρία Εκδοτική, 2003

Οντισιόν, Εμπειρία Εκδοτική, 2004

Νύχτες υποταγής, Άγκυρα, 2008

Η γυναίκα των Δελφών, Ωκεανός, 2011

Οι Πιρογιέρηδες του Έρωτα, Όστρια, 2014

Ο Χορός των Κρυστάλλων, Χίλων εκδοτική, 2014

Βρωμοθήλυκα της ιστορίας, Εκδόσεις Γκοβόστη, 2016

Μαινάδες του Κηφισού, Εκδόσεις Γκοβόστη, 2018

Ο οδηγός που άφησε το τρένο στη μέση του πουθενά, Εκδόσεις Γκοβόστη,2022

Ποιητικές συλλογές:

Οι οδύνες της μετάλλαξης, εκδόσεις Δίφρος, 1991

Πιο πέρα, Εκδόσεις Ergo, 1998

Συλλογικό έργο:

Το λιμάνι της ζωής μου, Εμπειρία Εκδοτική, 2007

Χάρης Γαντζούδης: Ζωή που υπήρξε

Η καινούρια ποιητική συλλογή του Χάρη Γαντζούδη ξεχειλίζει συναίσθημα. Στίχοι μοναδικοί, καρφιά του ερωτικού παραλογισμού στην καρδιά, μαχαιριές που αφήνουν σημάδια στο σώμα και την ψυχή, κραυγή στην παραζάλη της μοναξιάς και της απελπισίας.

Στίχοι που μιλούν χωρίς να φοβούνται την έκθεση στα μάτια μας, λέξεις που πλέκονται σε ένα γαϊτανάκι έρωτα και πάθους, πόθου εφήμερου αλλά και παντοτινού, φωνές άηχες ώσπου γίνονται μόνιμος σύντροφος, το ζενίθ και το ναδίρ αυτής της κινητήριας δύναμης που ρέει και θρέφει, καθορίζει, στιγματίζει, αφήνει κατάλοιπα αγιάτρευτα και αναμνήσεις γλυκόπικρες.

Ζωή που υπήρξε, ζωή που το φάντασμά της στοιχειώνει, ζωή που ο ποιητής προσπαθεί να αναπλάσει, να ξαναζήσει. Στιγμές που ίσως και να πίστεψε ότι θα διαρκέσουν, στιγμές που τώρα τον χλευάζουν. Στιγμές που δεν θέλει να αφήσει πίσω του. Κλείνεται μέσα τους και τον τυλίγουν σαν ένα ρούχο μαλακό, ποτισμένο από το άρωμα της ανάμνησης.

Κι ο χρόνος της μοναξιάς κυλάει αλύπητα. Εκείνος όμως κοιτάζει την άμμο στην κλεψύδρα της θύμησης, και προτού αδειάσει, την γυρίζει ανάποδα κι ο χρόνος μετράει από την αρχή.

Ζούμε τις αναμνήσεις μας, ζούμε μέσα από αυτές, κι είναι φορές που ζούμε μόνο για αυτές. Θυμόμαστε εκείνη τη ζωή που υπήρξε, εκείνη που μας έδωσε και μας πήρε, μας πόνεσε και μας γιάτρεψε, μας έκανε δυνατούς και αδύναμους συνάμα. Μα είναι η δική μας η ζωή, κι όσο κι αν λέμε ότι αν είχαμε την ευκαιρία θα την αλλάζαμε, κάτι πάντα θα μας τραβάει εκεί, στο συρτάρι των αναμνήσεων: να το ανοίγουμε και να βλέπουμε ξανά φωτογραφίες, γράμματα με ξέθωρο μαβί μελάνι, καρδούλες και στιχάκια, αμέτρητα “σ’ αγαπώ”, εισιτήρια και αποκόμματα, ένα τριαντάφυλλο που με τόση φροντίδα αποξηράναμε, βότσαλα που πάνω τους άφησαν αποτύπωμα δυο σώματα, τόσα κι άλλα τόσα να συντροφεύουν τον χειμώνα της καρδιάς μας.

Ο Χάρης και η συλλογή του θα μπουν και στο δικό μου συρτάρι με τις πολύτιμες αναμνήσεις. Γιατί πώς να ξεχάσω τη βραδιά του Αυγούστου που τα αστέρια είχαν σκύψει κι εκείνα να δουν τι ήταν αυτό που διάβαζα και με είχε συνεπάρει τόσο. Κάθε φορά που θα ανατρέχω στους στίχους του, ένα θα θυμάμαι: εκείνα που υπήρξαν, αλλά και εκείνα που θα υπάρξουν ξανά. Και θα τον ευχαριστώ που ο πόνος, η τρυφερότητα, οι αγωνίες που αναβλύζουν οι στίχοι του, μου χάρισαν ένα ακόμα μάθημα ζωής.

 

Εργογραφία του Χάρη Γαντζούδη:

Οι πρώτες σελίδες, διηγήματα, Εκδόσεις Σαΐτα

Κύκλοι στη θάλασσα... και άλλες ιστορίες, διηγήματα, Εκδόσεις microstory.gr

Δικό μου, δικό μου, παραμύθι, Εκδόσεις microstory.gr

Για μια πόλη, νουβέλα, Εκδόσεις Bookstars

Μα δε θέλω αδερφάκι, παραμύθι, Εκδόσεις Bookstars

First pages, διηγήματα, Εκδόσεις Σαΐτα

Τα κενά... κι άλλα σκόρπια συναισθήματα, ποιήματα, Εκδόσεις τοβιβλιο

Σώματα, ποιήματα, Εκδόσεις Θράκα

Η απεργία των λαχανικών, παραμύθι, Εκδόσεις Σαΐτα

Ν´ αντέχω, ποιήματα, Εκδόσεις το ανώνυμο βιβλίο 

Ένα ψάρι που φοβάται τον βυθό, παραμύθι, Εκδόσεις Σαΐτα

Κλικ δευτερολέπτων, μικρά πεζά, Εκδόσεις Λέμβος

Ας κάνουμε απόψε ένα... παιδί, θέατρο, Εκδόσεις Όστρια

Ελεονόρα, μυθιστόρημα, Εκδόσεις Λέμβος

Τραύματα, διηγήματα, Εκδόσεις Λέμβος

Ζωή που υπήρξε, ποιήματα, Εκδόσεις Οδός Πανός.

Γνωρίστε τον συγγραφέα στο https://gantzoudisc.blogspot.com

 

Χάρης Γαντζούδης: Τραύματα

Μου αρέσουν τα λόγια τα απλά και ουσιώδη. Μου αρέσουν οι ανεπιτήδευτοι άνθρωποι, αυτοί που αποφεύγουν τα στολίδια και τον βερμπαλισμό, που όταν έχουν κάτι να πουν, θα το πουν σταράτα, κι αν πάλι δεν έχουν, θα σιωπήσουν. Μου αρέσουν οι μικρές φόρμες και όσοι εργάζονται πάνω σε αυτές. Προσέξτε το ρήμα: “εργάζονται”. Αναφέρομαι σε όλους αυτούς τους επίμονους και ακάματους εργάτες της γραφής, που βλέπουν το έργο τους σαν ακόμα ένα κομμάτι του εαυτού τους. Κι αυτόν τον εαυτό μάς τον προσφέρουν απλόχερα, να κοιτάξουμε μέσα του, αλλά και να καθρεφτιστούμε.

Όλα τα παραπάνω τα βρήκα στον Χάρη Γαντζούδη. Και στη γραφή, αλλά και στον χαρακτήρα του. Είχα την χαρά και την τύχη να γνωρίσω τον λόγο του μέσα από τα σαράντα κύματα της λογοτεχνίας. Και χρησιμοποιώ αυτή την τόσο γνωστή φράση, για δύο λόγους. Κατά πρώτον, ο Χάρης Γαντζούδης έχει γράψει ποίηση, παιδικά έμμετρα και μη παραμύθια, νουβέλες, διηγήματα, μυθιστόρημα, θέατρο και άρθρα. Κατά δεύτερον, αποδείχτηκε πολύ άξιος καπετάνιος: σταθερή πορεία με στιβαρό χέρι στο τιμόνι του δικού του λογοτεχνικού πλεούμενου. Άνθρωπος χαμηλών τόνων, με εργατικότητα και υπομονή. Τα γραπτά του δημιουργήματα είναι η ανάσα του, αυτή που έκανε κι εμένα να ανασάνω, να ανασάνω βαθιά διαβάζοντας την πρόσφατη δουλειά του, τη συλλογή διηγημάτων “Τραύματα”. Τα διάβασα και τα απόλαυσα σαν ένα πολύ παλιό καλό κρασί που προορίζεται για εξαιρετικές περιπτώσεις. Δέκα ιστορίες που και μόνο η συντομία των τίτλων τους μού κίνησε την περιέργεια.

 Όταν θέλω να μιλήσω για συλλογές διηγημάτων, τις βλέπω συλλογικά και σε ελάχιστες περιπτώσεις κάνω ειδική αναφορά στο κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Η συλλογή “Τραύματα” αξίζει μια ειδική αναφορά, γιατί θεωρώ ότι είναι χρήσιμο και για τον αναγνώστη αλλά και για όσους ξεκινούν τώρα το δικό τους ταξίδι της γραφής, να δουν πώς η γενίκευση βρίσκει εφαρμογή στα επί μέρους. Η ιδέα ή ο άξονας της συλλογής είναι οι τραυματικές εμπειρίες, σημάδια στο σώμα, το πνεύμα ή την ψυχή, εναλλακτικά ή και αθροιστικά, που βρίσκουν τόπο βολικό στο είναι μας και μας ακολουθούν όσο κι αν εμείς πιστεύουμε ή ισχυριζόμαστε ότι τα έχουμε αφήσει πίσω μας. Αυτή είναι η ιδέα του κάθε διηγήματος. Το τραύμα υπάρχει. Τι κάνει όμως ο εκάστοτε ήρωας; Δέκα ιστορίες, δέκα διαφορετικοί τρόποι αντιμετώπισης ενός ανεξίτηλου σημαδιού.

Στη “Ρουτίνα” η ηρωίδα επιλέγει να χαθεί μέσα στην καθημερινότητά της, κλείνοντας τα μάτια στην απώλεια. Στις δύο λέξεις “Με αγωνία”, στην τελευταία παράγραφο, αποτυπώνεται όλη η ουσία του διηγήματος.

Στα “Τραύματα”, η ηρωίδα πιστεύει ότι έχει μαζέψει τα σκόρπια κομμάτια της ύπαρξής της μετά από έναν “εν αιθρία” χωρισμό. Παιχνίδια του μυαλού μπλέκονται με αυτά της καρδιάς σε ένα εμμονικό παιχνίδι όπου χαμένος είναι ο νικητής.

Στα “Γοβάκια” τα όνειρα συνθλίβονται κάτω από τα λεπτά τακούνια μιας γόβας στο χρώμα του ουρανού, και ο θάνατος είναι η λύση και η λήθη.

Στη “Λύση του γρίφου” οι τύψεις μπορεί να κρατήσουν όσο το σταμάτημα σε τρία φανάρια σε μια διαδρομή με αυτοκίνητο ή να μετουσιωθούν σε ένα διαρκές βασανιστήριο. Ή μήπως, ουδέν κρυπτόν, καθώς κάθε γρίφος έχει μία εν δυνάμει λύση;

Στο “View master”, η νοσταλγία ενός μοναδικού παιχνιδιού οδηγεί τον ήρωα στην απομόνωση, ίσως όμως και στο παραμύθι, αντίδοτο στην ασφυξία του τώρα και του τότε.

Στο “Καπνός”, η μαύρη αντάρα που σηκώνεται από τα αποκαΐδια θα λειτουργήσει σαν μέσο κάθαρσης για τον εξοστρακισμό, την άρνηση, την απομόνωση μιας ζωής.

Στην “Ευχή”, η παιδιάστικη επιθυμία παίρνει σάρκα και οστά καθώς η αποτίμηση δύο ζωών γίνεται στο ίδιο νόμισμα.

Στο “Ζωή στον αυτόματο” η ηρωίδα προσπαθεί να διαχειριστεί το τέλμα της οικογενειακής ευτυχίας. Σε ένα διαφορετικό ύφος από τα υπόλοιπα της συλλογής, χαριτωμένο και σκανδαλιάρικο ταυτόχρονα, με μια ηρωίδα που θυμίζει παιδί έτοιμο να κάνει τη μεγαλύτερη αλλά πιο συναρπαστική αταξία.

Στη “Θεατρίνα”, η ηρωίδα ονειρεύεται το θεατρικό σανίδι, ώσπου να συνειδητοποιήσει ότι η ίδια η ζωή είναι ένα απέραντο θέατρο με τους πιο απαιτητικούς ρόλους.

Στα “Πυροτεχνήματα”, σε μια θεατράλε απόδοση, η ενδόμυχη επιθυμία σκάει στον αέρα σαν τα πυροτεχνήματα που υποδέχονται τον ερχομό μιας νέας χρονιάς.

Ιδιαίτερης αισθητικής το εξώφυλλο, με την ανθρώπινη καρικατούρα στην άκρη ενός γκρεμού να κλίνει το κεφάλι στην κόκκινη γεμάτη συμβολισμούς θάλασσα. Την σύνθεσή του έκανε ο Αντώνης Γλυκός.

Την επιμέλεια έχει κάνει ο Δημήτρης Νίκου, βάζοντας την τελική πινελιά στον καμβά που απεικονίζει τα άδυτα της ψυχής.

 

Εργογραφία του Χάρη Γαντζούδη:

Οι πρώτες σελίδες, διηγήματα, Εκδόσεις Σαΐτα

Κύκλοι στη θάλασσα... και άλλες ιστορίες, διηγήματα, Εκδόσεις microstory.gr

Δικό μου, δικό μου, παραμύθι, Εκδόσεις microstory.gr

Για μια πόλη, νουβέλα, Εκδόσεις Bookstars

Μα δε θέλω αδερφάκι, παραμύθι, Εκδόσεις Bookstars

First pages, διηγήματα, Εκδόσεις Σαΐτα

Τα κενά... κι άλλα σκόρπια συναισθήματα, ποιήματα, Εκδόσεις τοβιβλιο

Σώματα, ποιήματα, Εκδόσεις Θράκα

Η απεργία των λαχανικών, παραμύθι, Εκδόσεις Σαΐτα

Ν´ αντέχω, ποιήματα, Εκδόσεις το ανώνυμο βιβλίο 

Ένα ψάρι που φοβάται τον βυθό, παραμύθι, Εκδόσεις Σαΐτα

Κλικ δευτερολέπτων, μικρά πεζά, Εκδόσεις Λέμβος

Ας κάνουμε απόψε ένα... παιδί, θέατρο, Εκδόσεις Όστρια

Ελεονόρα, μυθιστόρημα, Εκδόσεις Λέμβος

Τραύματα, διηγήματα, Εκδόσεις Λέμβος

Γνωρίστε τον συγγραφέα στο https://gantzoudisc.blogspot.com

Γιάννης Φαρσάρης: Φόβος κανένας

 

Μια συλλογή διηγημάτων όπου το παράδοξο φαίνεται να τρέχει άνετα μέσα στην πραγματικότητα, 29 μικροδιηγήματα, που ο κύριος άξονάς τους είναι η απώλεια.

Σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, οι ήρωες είναι καθημερινοί άνθρωποι με ίσως όχι τόσο καθημερινές αντιδράσεις. Οι πράξεις τους ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα, εισάγοντάς μας σε έναν παράλληλο σύμπαν, όπου ο τραγέλαφος αποκτά πινελιές μαγικού ρεαλισμού.

Πολύ δυνατό το «δεν βιάζομαι», δεν παύει να με συγκινεί όσες φορές και να το διαβάσω, ένα διήγημα που θα το βρείτε και σε μορφή σεναρίου για ταινία μικρού μήκους στην Ανοικτή Βιβλιοθήκη. Πόσο έντονα συναισθήματα φέρνει το τέλος του, όσα λόγια και να χρησιμοποιήσω, σας προκαλώ να το διαβάσετε και να με διαψεύσετε.

Στο «επαρκώς ευσυνείδητος» ο ήρωας θα αποτινάξει τις συμβάσεις που τον πνίγουν με έναν πολύ απλό τρόπο, γιατί δεν είναι πάντα δύσκολο να πάρουμε μια καθοριστική απόφαση. Εξαιρετικός ο τρόπος που το διήγημα ισορροπεί με τη γλαφυρότητα της εξανθρώπισης του υπολογιστή.

Στο «σοκολάτα και γλαδιόλες», λουλούδια και σοκολάτες γλυκαίνουν τον πικρό δρόμο προς ένα προδιαγεγραμμένο τέλος.

Το ομότιτλο «Φόβος κανένας» είναι από τα πολύ αγαπημένα μου. Λιτό και περιεκτικό, μια αλληγορία αντιμετώπισης ή καλύτερα ακύρωσης του φόβου.

Με το «παραφάρμακο» βρισκόμαστε μπροστά σε μία ακόμα αλληγορία και ένα παιχνίδι λέξεων. Φάρμακο και παραφάρμακο, χαμόγελο και γέλιο, ευτυχισμένος κι ευχαριστημένος.

«Κακό πράμα» και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, σε ένα διήγημα που καυτηριάζει το ηθικό και το δίκαιο.

Ο «συντελεστής τέσσερα» είναι μια πολύ πετυχημένη σάτιρα της εποχής μας, όπου ο βομβαρδισμός πληροφοριών και το εφήμερο είναι αυτά που επισημαίνονται αλληγορικά.

Στο ίδιο ύφος κινείται και το λιλιπούτειο «παραμύθι», άλλη μία σάτιρα τύπου o tempora, o mores.

To «κατσαβίδι» είναι μια αναφορά στον φαύλο κύκλο της ζωής μας, την τάση μας να μη μαθαίνουμε ποτέ από τα λάθη μας.

Το «όταν έμαθα στον Άτλαντα να καπνίζει» θίγει εύστοχα τα άχθη που κουβαλάμε σαν σύγχρονοι Άτλαντες, βάρη δικά μας ή δανεικά.

Η «χειροβομβίδα στη μασχάλη» είναι μια αναφορά σε παλιά χρέη και λάθη που σέρνουμε μαζί μας μιαν ολόκληρη ζωή.

«Ο Ντίνος» μέσα στις λίγες του προτάσεις κρύβει μια διπλή απώλεια, αυτήν του έρωτα και της πίστης.

Μια δραματοποίηση του πολύ γνωστού “εμετρήθης, εζυγίσθης και ευρέθης ελλιπής συναντάμε στο «Υγεία» που ζυγίζει τις αποσκευές της ζωής μας.

Στο «οκτώ παρά τέταρτο» η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, αρκεί βέβαια να αξίζει τον κόπο.

«Κίτρινο και μαύρο» σαν τα σημάδια της κακοποίησης, θέμα που άψογα θίγει.

«Χθες βράδυ» και η θεματική του μικρού αυτού διηγήματος είναι η αναγκαστική θυματοποίησή μας και η ευθυνοφοβία.

Το καυστικό «ντιμπέιτ» σατιρίζει το είναι και το φαίνεσθαι του πολιτικού και όχι μόνον βίου μας.

Το γλυκόπικρο «όνειρο» παίζει με τις λέξεις και τους κανόνες της λογικής, σαν άλλη αλληγορία της ελεύθερης βούλησης.

Το απρόβλεπτο και διφορούμενο τέλος δίνει μια ιδιαίτερη οπτική στο «ο Ζακ με το κοστούμι».

Το σύντομο «στο μπαρ» είναι μια μπουνιά ακριβείας στον εγωισμό μας.

Πόσο όμορφα παρουσιάζεται στο «Χίλια ευρώ το μήνα» η ιδέα ότι δεν είναι όλα μια αγοραπωλησία στη ζωή.»

Το «μαύρο μανταρίνι» είναι ένα έξοχο, ανθρώπινο και συγκινητικό διήγημα για τη μετανάστευση και το νόστιμον ήμαρ όπως προσωποποιείται στη γευστική απόλαυση ενός μανταρινιού.

Το «είκοσι δύο χρόνια χωρίς διακοπή» φέρνει σε παλιά ελληνική ταινία, και είναι ένα διήγημα με τρεις διαφορετικές φωνές, σχόλιο για την τάξη και την ηθική.

Ο «βάτραχος» θυμίζει ότι πραγματικότητα και φαντασία είναι δρόμοι άλλοτε παράλληλοι και άλλοτε τεμνόμενοι.

Η μικροσκοπική «απόγνωση» είναι πλήρης νοημάτων, θυμίζοντάς μας πώς είναι όταν ανοίξουμε τα αυτιά μας και ακούσουμε επιτέλους και κάτι άλλο εκτός από τα συνεχή μας θέλω.

Στο «εγωστάσιο» ο συγγραφέας παίζοντας με τη μερική ομοφωνία των λέξεων εργοστάσιο- εγωστάσιο, ταράζει την οικογενειακή πεπατημένη.

Ο «υπαλληλόπουλος» είναι μια πληρωμένη απάντηση στους συμβιβασμούς της ζωής μας.

Το «μωβ» μιλάει για τη διαφορετικότητα και την υποδοχή και αποδοχή της.

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος επίλογος για αυτή τη συλλογή από το εξαίρετο «έφαγα τη μαμά» που μιλάει για την παθολογική αγάπη και τις εξαρτήσεις.

Διαβάστε το «Φόβος κανένας», είναι το σίγουρο αντίδοτο στους φόβους μας.

Το «Φόβος κανένας» είναι το πρώτο βιβλίο που εκδόθηκε στη χώρα μας με τη μέθοδο της συλλογικής μικροχρηματοδότησης (crowd funding). Μπορείτε να το κατεβάσετε σε ελεύθερη ψηφιακή μορφή σε αρχείο pdf, epub ή kindle mobi πατώντας εδώ.

 Ο Γιάννης Φαρσάρης είναι καθηγητής Πληροφορικής και δημιουργός της Ανοικτής Βιβλιοθήκης. Έργα του: Johnie Society(μυθιστόρημα), Εβδόμη Εσπερινή (διηγήματα), Ευτυχισμένο κοιμάμενο νερό (θεατρικό έργο), Δεν βιάζομαι, Στο περίπτερο(σενάρια για ταινία μικρού μήκους). Συμμετοχή στα συλλογικά: Ιστορίες βιβλίων, Ιστορίες από ένα παγκάκι, Ο άνδρας με την πουά γραβάτα, Ματριόσκα, 12/12/12/, Δήγμα γραφής.