Χάρης Γαντζούδης: Τραύματα

Μου αρέσουν τα λόγια τα απλά και ουσιώδη. Μου αρέσουν οι ανεπιτήδευτοι άνθρωποι, αυτοί που αποφεύγουν τα στολίδια και τον βερμπαλισμό, που όταν έχουν κάτι να πουν, θα το πουν σταράτα, κι αν πάλι δεν έχουν, θα σιωπήσουν. Μου αρέσουν οι μικρές φόρμες και όσοι εργάζονται πάνω σε αυτές. Προσέξτε το ρήμα: “εργάζονται”. Αναφέρομαι σε όλους αυτούς τους επίμονους και ακάματους εργάτες της γραφής, που βλέπουν το έργο τους σαν ακόμα ένα κομμάτι του εαυτού τους. Κι αυτόν τον εαυτό μάς τον προσφέρουν απλόχερα, να κοιτάξουμε μέσα του, αλλά και να καθρεφτιστούμε.

Όλα τα παραπάνω τα βρήκα στον Χάρη Γαντζούδη. Και στη γραφή, αλλά και στον χαρακτήρα του. Είχα την χαρά και την τύχη να γνωρίσω τον λόγο του μέσα από τα σαράντα κύματα της λογοτεχνίας. Και χρησιμοποιώ αυτή την τόσο γνωστή φράση, για δύο λόγους. Κατά πρώτον, ο Χάρης Γαντζούδης έχει γράψει ποίηση, παιδικά έμμετρα και μη παραμύθια, νουβέλες, διηγήματα, μυθιστόρημα, θέατρο και άρθρα. Κατά δεύτερον, αποδείχτηκε πολύ άξιος καπετάνιος: σταθερή πορεία με στιβαρό χέρι στο τιμόνι του δικού του λογοτεχνικού πλεούμενου. Άνθρωπος χαμηλών τόνων, με εργατικότητα και υπομονή. Τα γραπτά του δημιουργήματα είναι η ανάσα του, αυτή που έκανε κι εμένα να ανασάνω, να ανασάνω βαθιά διαβάζοντας την πρόσφατη δουλειά του, τη συλλογή διηγημάτων “Τραύματα”. Τα διάβασα και τα απόλαυσα σαν ένα πολύ παλιό καλό κρασί που προορίζεται για εξαιρετικές περιπτώσεις. Δέκα ιστορίες που και μόνο η συντομία των τίτλων τους μού κίνησε την περιέργεια.

 Όταν θέλω να μιλήσω για συλλογές διηγημάτων, τις βλέπω συλλογικά και σε ελάχιστες περιπτώσεις κάνω ειδική αναφορά στο κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Η συλλογή “Τραύματα” αξίζει μια ειδική αναφορά, γιατί θεωρώ ότι είναι χρήσιμο και για τον αναγνώστη αλλά και για όσους ξεκινούν τώρα το δικό τους ταξίδι της γραφής, να δουν πώς η γενίκευση βρίσκει εφαρμογή στα επί μέρους. Η ιδέα ή ο άξονας της συλλογής είναι οι τραυματικές εμπειρίες, σημάδια στο σώμα, το πνεύμα ή την ψυχή, εναλλακτικά ή και αθροιστικά, που βρίσκουν τόπο βολικό στο είναι μας και μας ακολουθούν όσο κι αν εμείς πιστεύουμε ή ισχυριζόμαστε ότι τα έχουμε αφήσει πίσω μας. Αυτή είναι η ιδέα του κάθε διηγήματος. Το τραύμα υπάρχει. Τι κάνει όμως ο εκάστοτε ήρωας; Δέκα ιστορίες, δέκα διαφορετικοί τρόποι αντιμετώπισης ενός ανεξίτηλου σημαδιού.

Στη “Ρουτίνα” η ηρωίδα επιλέγει να χαθεί μέσα στην καθημερινότητά της, κλείνοντας τα μάτια στην απώλεια. Στις δύο λέξεις “Με αγωνία”, στην τελευταία παράγραφο, αποτυπώνεται όλη η ουσία του διηγήματος.

Στα “Τραύματα”, η ηρωίδα πιστεύει ότι έχει μαζέψει τα σκόρπια κομμάτια της ύπαρξής της μετά από έναν “εν αιθρία” χωρισμό. Παιχνίδια του μυαλού μπλέκονται με αυτά της καρδιάς σε ένα εμμονικό παιχνίδι όπου χαμένος είναι ο νικητής.

Στα “Γοβάκια” τα όνειρα συνθλίβονται κάτω από τα λεπτά τακούνια μιας γόβας στο χρώμα του ουρανού, και ο θάνατος είναι η λύση και η λήθη.

Στη “Λύση του γρίφου” οι τύψεις μπορεί να κρατήσουν όσο το σταμάτημα σε τρία φανάρια σε μια διαδρομή με αυτοκίνητο ή να μετουσιωθούν σε ένα διαρκές βασανιστήριο. Ή μήπως, ουδέν κρυπτόν, καθώς κάθε γρίφος έχει μία εν δυνάμει λύση;

Στο “View master”, η νοσταλγία ενός μοναδικού παιχνιδιού οδηγεί τον ήρωα στην απομόνωση, ίσως όμως και στο παραμύθι, αντίδοτο στην ασφυξία του τώρα και του τότε.

Στο “Καπνός”, η μαύρη αντάρα που σηκώνεται από τα αποκαΐδια θα λειτουργήσει σαν μέσο κάθαρσης για τον εξοστρακισμό, την άρνηση, την απομόνωση μιας ζωής.

Στην “Ευχή”, η παιδιάστικη επιθυμία παίρνει σάρκα και οστά καθώς η αποτίμηση δύο ζωών γίνεται στο ίδιο νόμισμα.

Στο “Ζωή στον αυτόματο” η ηρωίδα προσπαθεί να διαχειριστεί το τέλμα της οικογενειακής ευτυχίας. Σε ένα διαφορετικό ύφος από τα υπόλοιπα της συλλογής, χαριτωμένο και σκανδαλιάρικο ταυτόχρονα, με μια ηρωίδα που θυμίζει παιδί έτοιμο να κάνει τη μεγαλύτερη αλλά πιο συναρπαστική αταξία.

Στη “Θεατρίνα”, η ηρωίδα ονειρεύεται το θεατρικό σανίδι, ώσπου να συνειδητοποιήσει ότι η ίδια η ζωή είναι ένα απέραντο θέατρο με τους πιο απαιτητικούς ρόλους.

Στα “Πυροτεχνήματα”, σε μια θεατράλε απόδοση, η ενδόμυχη επιθυμία σκάει στον αέρα σαν τα πυροτεχνήματα που υποδέχονται τον ερχομό μιας νέας χρονιάς.

Ιδιαίτερης αισθητικής το εξώφυλλο, με την ανθρώπινη καρικατούρα στην άκρη ενός γκρεμού να κλίνει το κεφάλι στην κόκκινη γεμάτη συμβολισμούς θάλασσα. Την σύνθεσή του έκανε ο Αντώνης Γλυκός.

Την επιμέλεια έχει κάνει ο Δημήτρης Νίκου, βάζοντας την τελική πινελιά στον καμβά που απεικονίζει τα άδυτα της ψυχής.

 

Εργογραφία του Χάρη Γαντζούδη:

Οι πρώτες σελίδες, διηγήματα, Εκδόσεις Σαΐτα

Κύκλοι στη θάλασσα... και άλλες ιστορίες, διηγήματα, Εκδόσεις microstory.gr

Δικό μου, δικό μου, παραμύθι, Εκδόσεις microstory.gr

Για μια πόλη, νουβέλα, Εκδόσεις Bookstars

Μα δε θέλω αδερφάκι, παραμύθι, Εκδόσεις Bookstars

First pages, διηγήματα, Εκδόσεις Σαΐτα

Τα κενά... κι άλλα σκόρπια συναισθήματα, ποιήματα, Εκδόσεις τοβιβλιο

Σώματα, ποιήματα, Εκδόσεις Θράκα

Η απεργία των λαχανικών, παραμύθι, Εκδόσεις Σαΐτα

Ν´ αντέχω, ποιήματα, Εκδόσεις το ανώνυμο βιβλίο 

Ένα ψάρι που φοβάται τον βυθό, παραμύθι, Εκδόσεις Σαΐτα

Κλικ δευτερολέπτων, μικρά πεζά, Εκδόσεις Λέμβος

Ας κάνουμε απόψε ένα... παιδί, θέατρο, Εκδόσεις Όστρια

Ελεονόρα, μυθιστόρημα, Εκδόσεις Λέμβος

Τραύματα, διηγήματα, Εκδόσεις Λέμβος

Γνωρίστε τον συγγραφέα στο https://gantzoudisc.blogspot.com

Γιάννης Φαρσάρης: Φόβος κανένας

 

Μια συλλογή διηγημάτων όπου το παράδοξο φαίνεται να τρέχει άνετα μέσα στην πραγματικότητα, 29 μικροδιηγήματα, που ο κύριος άξονάς τους είναι η απώλεια.

Σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, οι ήρωες είναι καθημερινοί άνθρωποι με ίσως όχι τόσο καθημερινές αντιδράσεις. Οι πράξεις τους ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα, εισάγοντάς μας σε έναν παράλληλο σύμπαν, όπου ο τραγέλαφος αποκτά πινελιές μαγικού ρεαλισμού.

Πολύ δυνατό το «δεν βιάζομαι», δεν παύει να με συγκινεί όσες φορές και να το διαβάσω, ένα διήγημα που θα το βρείτε και σε μορφή σεναρίου για ταινία μικρού μήκους στην Ανοικτή Βιβλιοθήκη. Πόσο έντονα συναισθήματα φέρνει το τέλος του, όσα λόγια και να χρησιμοποιήσω, σας προκαλώ να το διαβάσετε και να με διαψεύσετε.

Στο «επαρκώς ευσυνείδητος» ο ήρωας θα αποτινάξει τις συμβάσεις που τον πνίγουν με έναν πολύ απλό τρόπο, γιατί δεν είναι πάντα δύσκολο να πάρουμε μια καθοριστική απόφαση. Εξαιρετικός ο τρόπος που το διήγημα ισορροπεί με τη γλαφυρότητα της εξανθρώπισης του υπολογιστή.

Στο «σοκολάτα και γλαδιόλες», λουλούδια και σοκολάτες γλυκαίνουν τον πικρό δρόμο προς ένα προδιαγεγραμμένο τέλος.

Το ομότιτλο «Φόβος κανένας» είναι από τα πολύ αγαπημένα μου. Λιτό και περιεκτικό, μια αλληγορία αντιμετώπισης ή καλύτερα ακύρωσης του φόβου.

Με το «παραφάρμακο» βρισκόμαστε μπροστά σε μία ακόμα αλληγορία και ένα παιχνίδι λέξεων. Φάρμακο και παραφάρμακο, χαμόγελο και γέλιο, ευτυχισμένος κι ευχαριστημένος.

«Κακό πράμα» και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, σε ένα διήγημα που καυτηριάζει το ηθικό και το δίκαιο.

Ο «συντελεστής τέσσερα» είναι μια πολύ πετυχημένη σάτιρα της εποχής μας, όπου ο βομβαρδισμός πληροφοριών και το εφήμερο είναι αυτά που επισημαίνονται αλληγορικά.

Στο ίδιο ύφος κινείται και το λιλιπούτειο «παραμύθι», άλλη μία σάτιρα τύπου o tempora, o mores.

To «κατσαβίδι» είναι μια αναφορά στον φαύλο κύκλο της ζωής μας, την τάση μας να μη μαθαίνουμε ποτέ από τα λάθη μας.

Το «όταν έμαθα στον Άτλαντα να καπνίζει» θίγει εύστοχα τα άχθη που κουβαλάμε σαν σύγχρονοι Άτλαντες, βάρη δικά μας ή δανεικά.

Η «χειροβομβίδα στη μασχάλη» είναι μια αναφορά σε παλιά χρέη και λάθη που σέρνουμε μαζί μας μιαν ολόκληρη ζωή.

«Ο Ντίνος» μέσα στις λίγες του προτάσεις κρύβει μια διπλή απώλεια, αυτήν του έρωτα και της πίστης.

Μια δραματοποίηση του πολύ γνωστού “εμετρήθης, εζυγίσθης και ευρέθης ελλιπής συναντάμε στο «Υγεία» που ζυγίζει τις αποσκευές της ζωής μας.

Στο «οκτώ παρά τέταρτο» η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, αρκεί βέβαια να αξίζει τον κόπο.

«Κίτρινο και μαύρο» σαν τα σημάδια της κακοποίησης, θέμα που άψογα θίγει.

«Χθες βράδυ» και η θεματική του μικρού αυτού διηγήματος είναι η αναγκαστική θυματοποίησή μας και η ευθυνοφοβία.

Το καυστικό «ντιμπέιτ» σατιρίζει το είναι και το φαίνεσθαι του πολιτικού και όχι μόνον βίου μας.

Το γλυκόπικρο «όνειρο» παίζει με τις λέξεις και τους κανόνες της λογικής, σαν άλλη αλληγορία της ελεύθερης βούλησης.

Το απρόβλεπτο και διφορούμενο τέλος δίνει μια ιδιαίτερη οπτική στο «ο Ζακ με το κοστούμι».

Το σύντομο «στο μπαρ» είναι μια μπουνιά ακριβείας στον εγωισμό μας.

Πόσο όμορφα παρουσιάζεται στο «Χίλια ευρώ το μήνα» η ιδέα ότι δεν είναι όλα μια αγοραπωλησία στη ζωή.»

Το «μαύρο μανταρίνι» είναι ένα έξοχο, ανθρώπινο και συγκινητικό διήγημα για τη μετανάστευση και το νόστιμον ήμαρ όπως προσωποποιείται στη γευστική απόλαυση ενός μανταρινιού.

Το «είκοσι δύο χρόνια χωρίς διακοπή» φέρνει σε παλιά ελληνική ταινία, και είναι ένα διήγημα με τρεις διαφορετικές φωνές, σχόλιο για την τάξη και την ηθική.

Ο «βάτραχος» θυμίζει ότι πραγματικότητα και φαντασία είναι δρόμοι άλλοτε παράλληλοι και άλλοτε τεμνόμενοι.

Η μικροσκοπική «απόγνωση» είναι πλήρης νοημάτων, θυμίζοντάς μας πώς είναι όταν ανοίξουμε τα αυτιά μας και ακούσουμε επιτέλους και κάτι άλλο εκτός από τα συνεχή μας θέλω.

Στο «εγωστάσιο» ο συγγραφέας παίζοντας με τη μερική ομοφωνία των λέξεων εργοστάσιο- εγωστάσιο, ταράζει την οικογενειακή πεπατημένη.

Ο «υπαλληλόπουλος» είναι μια πληρωμένη απάντηση στους συμβιβασμούς της ζωής μας.

Το «μωβ» μιλάει για τη διαφορετικότητα και την υποδοχή και αποδοχή της.

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος επίλογος για αυτή τη συλλογή από το εξαίρετο «έφαγα τη μαμά» που μιλάει για την παθολογική αγάπη και τις εξαρτήσεις.

Διαβάστε το «Φόβος κανένας», είναι το σίγουρο αντίδοτο στους φόβους μας.

Το «Φόβος κανένας» είναι το πρώτο βιβλίο που εκδόθηκε στη χώρα μας με τη μέθοδο της συλλογικής μικροχρηματοδότησης (crowd funding). Μπορείτε να το κατεβάσετε σε ελεύθερη ψηφιακή μορφή σε αρχείο pdf, epub ή kindle mobi πατώντας εδώ.

 Ο Γιάννης Φαρσάρης είναι καθηγητής Πληροφορικής και δημιουργός της Ανοικτής Βιβλιοθήκης. Έργα του: Johnie Society(μυθιστόρημα), Εβδόμη Εσπερινή (διηγήματα), Ευτυχισμένο κοιμάμενο νερό (θεατρικό έργο), Δεν βιάζομαι, Στο περίπτερο(σενάρια για ταινία μικρού μήκους). Συμμετοχή στα συλλογικά: Ιστορίες βιβλίων, Ιστορίες από ένα παγκάκι, Ο άνδρας με την πουά γραβάτα, Ματριόσκα, 12/12/12/, Δήγμα γραφής.

Μια βιβλιοθήκη τσέπης

geralt pixabay. com

Πώς μια ολόκληρη βιβλιοθήκη χωράει σε μία τσέπη;  Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα τη δίνει η Ανοικτή Βιβλιοθήκη και ο άνθρωπος πίσω από αυτήν, ο Γιάννης Φαρσάρης.

 Η Ανοικτή Βιβλιοθήκη δημιουργήθηκε το 2010, όντας ένα αποθετήριο χιλιάδων (αυτή τη στιγμή αριθμεί 9.120) ελληνικών ψηφιακών βιβλίων τα οποία διατίθενται νόμιμα και ελεύθερα στο διαδίκτυο. Περιλαμβάνει έργα κλασσικά αλλά και σύγχρονα, με τα μεν πρώτα να ανήκουν πια στην public domain, δηλαδή να είναι ελεύθερα δικαιωμάτων και τα δεύτερα να είναι έργα που οι συγγραφείς τους ή οι εκδοτικοί οίκοι επέλεξαν να τα διαθέσουν ελεύθερα. Εκεί θα βρείτε και δικές της εκδόσεις, με την ετικέτα εκδόσεις της Ανοικτής Βιβλιοθήκης, όπως επίσης και ηχητικά βιβλία (audiobooks που αυτή τη στιγμή αριθμούν τα 721). Τεράστιος όγκος δουλειάς που σε κάνει να εύχεσαι να ήσουν ναυαγός σε ερημονήσι (και να είχες βέβαια και το ανάλογο solar panel, για να μπορείς να φορτίσεις την συσκευή ανάγνωσης) και να διαβάζεις μια ζωή. 

Δεν υπάρχει περίπτωση ακόμα και ο πιο δύστροπος και απαιτητικός αναγνώστης να μη βρει κάτι στα γούστα του. Πολλές οι θεματικές, καθώς πέρα από τις κλασσικές κατηγορίες του Πολιτισμού, της Εκπαίδευσης και της Αρχαίας Γραμματείας, υπάρχουν βιβλία που έχουν να κάνουν με την υγεία, τα χόμπι, τη διατροφή, την τεχνολογία, την επιχειρηματικότητα, τα ταξίδια, τη διαφορετικότητα. Αλλά και για αυτούς που ψάχνουν απαντήσεις σε ερωτήματα σχετικά με τη δημιουργία και έκδοση ενός ψηφιακού βιβλίου, υπάρχει ειδική ενότητα με πολύ κατατοπιστικές πληροφορίες (βήμα βήμα) για την όλη διαδικασία. 

 Ο Γιάννης Φαρσάρης έχει γνώσεις και μεράκι, ήθος, επιμονή και υπομονή, ταγμένος σε αυτό που κάνει χωρίς τυμπανοκρουσίες και πρόθυμος πάντα να υποδείξει χωρίς επίδειξη. 

 Τις τελευταίες μέρες κατέβασα τα ακόλουθα και τα συστήνω χωρίς αυτό να σημαίνει πως εσείς θα περιοριστείτε σε αυτά, όπως προανέφερα οι επιλογές σας είναι χιλιάδες και πάρα πολλά από τα ψηφιακά βιβλία εκτός από pdf, μπορείτε να τα κατεβάσετε και σε epub, mobi ή ακόμα και να τα διαβάσετε online: 

Συλλογή διηγημάτων "Άκρως πλανευτικόν" της Κατερίνας Μαυρομάτη. Πρόκειται για 13 ιστορίες που προέκυψαν από ταξίδια της συγγραφέως στο Μόντε Κάρλο, τη Νίκαια, τη Βοστόνη, τη Ραβέννα, το Μιλάνο, το Βελιγράδι, τη Νέα Υόρκη, την Κρακοβία, τη Στοκχόλμη, τη Βαλένθια, την Ίθακα, τη Βουδαπέστη, τη Φλωρεντία, για να μας θυμίσουν πως ο κάθε τόπος μάς αφήνει αναμνήσεις μέσα από κάτι που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα, κι αυτές είναι που κάνουν αυτό το ταξίδι ιδιαίτερο και αέναο.

 Συλλογή διηγημάτων "Το φιλί και το ταξίδι" του Δημήτρη Νίκου, έκδοση της Ανοικτής Βιβλιοθήκης. Μια παλιά γραφομηχανή είναι το έναυσμα να ταξιδέψουμε μαζί με τον συγγραφέα, να διαβάσουμε αυτά τα γεμάτα λυρισμό ταξιδιάρικα ποιήματα και πεζά που γίνονται αφορμή να επανεξετάσουμε τον εαυτό μας, τον κόσμο και τη μεταξύ τους σχέση. 

 Το μυθιστόρημα "42 μέρες" και τη συνέχειά του "187 μέρες" του Βασίλη Πεσλή, όπου παρακολουθούμε τον τραγέλαφο που βιώνει ο ήρωας μέσα στην καραντίνα της άνοιξης του 2020 και στο διάστημα που μεσολαβεί μέχρι το επόμενο lockdown. 

 Το σενάριο ταινίας μικρού μήκους "Δεν βιάζομαι" του Γιάννη Φαρσάρη, από το ομότιτλο διήγημά του που βρίσκεται στη συλλογή «Φόβος Κανένας», έκδοση της Ανοικτής Βιβλιοθήκης. Μια σπαρακτική μικρή ιστορία ενός καθημερινού ανθρώπου, για την απώλεια του χθες και του σήμερα. 

 Αξίζει τον κόπο να κάνετε σήμερα κιόλας μια επίσκεψη (για όσους δεν το έχουν κάνει ήδη) στην Ανοικτή Βιβλιοθήκη και να περιηγηθείτε τα ράφια της. Θα διαπιστώσετε ότι κρύβουν μικρούς θησαυρούς.

Η απόλαυση της ψηφιακής ανάγνωσης

Perfecto-Capucine pixabay.com

 Με την ευκαιρία της εβδομάδας "Διάβασε ένα ebook"  διαβάστε τις προτάσεις μου για ελεύθερη ψηφιακή ανάγνωση απο τις εκδόσεις Σαΐτα:

Δημήτρης Νίκου, Ονείρωξη,  μια νουβέλα για τον Έρωτα που στροβιλίζει σε πλασματικά ή πραγματικά πάθη. Ένας άνδρας, στο μισοσκόταδο, ακουμπάει σε μια βρώμικη μάντρα και κοιτάζει ψηλά, στο παράθυρο εκείνης, διψασμένος για φως, για το φως της. Μια θελκτική φιγούρα γίνεται σκιά που τον ακολουθεί παντού, μια χίμαιρα που τον στοιχειώνει, οδηγώντας τα βήματά του, σαν σκοινοβάτη πάνω από γκρεμό. Έρωτας, που είναι θάνατος και λύτρωση μαζί, ηδονή και σπαραγμός, έρωτας απόλυτος, κορυφαίος, πάθος πόθος, πειθώ και εξαναγκασμός. 

Λιλή Γάτη, Εξ αίματος. Η ιστορία του Μπάμπη, ενός βιοπαλαιστή, απλού μεσόκοπου οικογενειάρχη. Άφησε το χωριό του, ήρθε στην πρωτεύουσα, παντρεύτηκε, και πάσχει από όλα τα άγχη και τα βάσανα του καθενός μας. Α, είναι και ολίγον έως πολύ κατά φαντασίαν ασθενής. Τα έχουμε ξαναδιαβάσει αυτά, θα μου πείτε. Γιατί μας το προτείνεις; Γιατί ο Μπάμπης έχει προβοσκίδα. Αντέχετε να δείτε τη ζωή μέσα από τα μάτια ενός κουνουπιού;

Νίκος Καρακάσης, Who the hell is Max. "Μα ποιος είναι ο Μαξ επιτέλους;" ήταν η απορία του κάθε πολίτη της χώρας, μια απορία που βασάνιζε τον πρωθυπουργό, αλλά και τον απλό έμπορο που σε μια νύχτα είδε τα χρήματά του να μετατρέπονται σε σκόνη. Οι δημοσιογράφοι, οι οικονομολόγοι, οι επιστήμονες έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά. Πού χάθηκαν τα μετρητά; Τι θα γίνει τώρα; Θα δώσει λύση ο πρωθυπουργός ή θα συνεχίσει να κυνηγάει τον έρωτα της ζωής του, όπως προέβλεψε ο Μαξ στην ιστοσελίδα του;

Ευτυχία Κανάρη, Θάνατος, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας.Η Ζωή και ο Άγγελος. Ο Αρχάγγελος και η Συννεφένια του. Εννιά χρονών παιδιά όταν ανακαλύπτουν πως ο καθένας κρατάει στα χέρια του το μισό του άλλου. Σε ένα χορταριασμένο χωράφι στην Αίγινα, εκεί που τους περιμένουν τα αστρολούλουδα να στολίσουν αθώα παιδικά κεφάλια. Υπάρχουν όμως κι η Άννα κι ο Αντώνης, παιδιά κι αυτά, για τόσο λίγο. Εκεί στον Ανθόκηπο, όλα αρχίζουν κι όλα τελειώνουν.

Μίνως Αθανάσιος Καρυωτάκης, Αφύπνιση. Για τους λάτρεις του fantasy. Νέα Υόρκη, σήμερα. Κανένας δεν υποπτεύεται ότι υπάρχουν και ζουν ανάμεσα στο ανώνυμο πλήθος κάποιοι χαρισματικοί άνθρωποι. Ένα παιδί θα τους αποκαλούσε σούπερ ήρωες. Ένας ενήλικος ανάλογα με τον χαρακτήρα του θα τους έλεγε μεταλλαγμένους ή φρικιά ή κατά το πολιτικώς ορθότερο, διαφορετικούς. Καταιγιστική πλοκή σε αυτό το μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, που όμως μπορεί άνετα να διαβαστεί και σαν ψυχογράφημα του σύγχρονου ανθρώπου. 

Φυσικά δεν είναι μόνο αυτά. Για πολλές πολλές ακόμα επιλογές επισκεφθείτε τις εκδόσεις Σαΐτα. Γιατί κάθε βιβλίο έχει κάτι να μας δώσει. 

Ευρυδίκη Αμανατίδου: Το ψηφιακό μου μπαούλο

12019 pixabay.com

Με την ευκαιρία της εβδομάδας «Διάβασε ένα ebook» σκάλισα το μπαούλο, όχι των αναμνήσεων, αλλά του συγγραφικού μου ταξιδιού και να ο απολογισμός του, που με χαρά παρουσιάζω. Η στροφή μου στο ελεύθερο ψηφιακό βιβλίο μού χάρισε έντονα συναισθήματα και δεν παύει να με εκπλήσσει η ορμή του ελεύθερου διαδικτυακού αέρα, μια ορμή που με συνεπαίρνει και θα με συνεπαίρνει, καθώς δεν παύει να μου φέρνει μηνύματα αγάπης για το έργο μου. Πρόσφατα, ίσως και λόγω της παράτασης της καραντίνας, και της κατάστασης που εγχώρια αλλά και παγκόσμια ζούμε λόγω του νέου ιού που εισέβαλε στη ζωή μας, το έργο μου «Η Πολιτεία που δεν είχε Χριστούγεννα» ταξίδεψε σε διάφορες γωνιές της Ελλάδας, δραματοποιημένο ή προσαρμοσμένο, μπαίνοντας για μία ακόμη φορά στις καρδιές μικρών και μεγάλων. Για όσους ενδιαφέρονται για την ψηφιακή ανάγνωση, παραθέτω εδώ τη δική μου εργογραφία που θα τη βρείτε ελεύθερη από τις εκδόσεις Σαΐτα και Ανοικτή Βιβλιοθήκη.

Μυθιστορήματα:

Σιωπηλή πέτρα, εκδόσεις Σαΐτα. Σε ένα απομονωμένο νησί στο Αιγαίο χειμώνες και καλοκαίρια εναλλάσσονται αφήνοντας τη γλυκόπικρη γεύση της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Μέχρι που μια ανασκαφή θα δώσει την αφορμή για το ξύπνημα παθών και αντιπαλότητας. Αθήνα, Βενετία, Μόναχο, Κυκλάδες, 1981-2003. Μόνο συνδετικό στοιχείο στην αέναη αλυσίδα του τόπου και του χρόνου η σιωπηλή πέτρα, η γη που με φειδώ αποκαλύπτει τα μυστικά της.

Η ακριβή ανάσα του νερού, εκδόσεις Σαΐτα. Ένα μυστικό από τα χρόνια της Κατοχής θα στοιχειώσει τις ζωές ενόχων και αθώων. Γύρω τους τα νερά των μύθων και των θρύλων της Αρκαδίας κυλάνε ορμητικά σκορπίζοντας την ακριβή ανάσα τους. Μέχρι τη λύτρωση, μέχρι το τέλος.

Ο φύλακας στον φάρο, εκδόσεις Σαΐτα. Η Ελένα Στολτς, είκοσι πέντε χρονών, εκτιμήτρια πολύτιμων λίθων και κατά γενική εκτίμηση τυχοδιώκτρια, φτάνει στην Ήπειρο αναζητώντας τον σφραγιδόλιθο της Γένουας, ένα πολύτιμο κόσμημα που εικάζεται εξαφανισμένο εδώ και δεκαετίες. Αυτό που η ίδια αγνοεί όμως είναι ότι θα εμπλακεί σε ένα μυστήριο που γίνεται όλο και πιο πολύπλοκο. Εβδομήντα μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, σαν την κάμπια που λουφάζει στη σιγουριά του κουκουλιού, ο φύλακας στον φάρο παρακολουθεί. Η ώρα της εκδίκησης έχει φτάσει.

Αραμπέλα/Τα όρια της πίστης, εκδόσεις Σαΐτα Τον Μάιο του 1859, ο Άγγελος Κράλης καταφεύγει στις Κυκλάδες, στο απομονωμένο νησί της Κατένας, έναν αντιφατικό τόπο όπου συνυπάρχουν ορθόδοξοι και καθολικοί, γαιοκτήμονες και δουλευτές της γης, στην Ελλάδα του Βαυαρού Όθωνα. Τον Μάρτιο του 2002, οι δρόμοι τριών, φαινομενικά άσχετων μεταξύ τους, ανθρώπων συναντιούνται σε μια δημοπρασία. Θα γίνουν σύμμαχοι και αντίπαλοι για να αποδείξουν ότι η αγάπη νικάει τη φθορά και τον θάνατο. Ένα μυθιστόρημα για τα όρια της πίστης, ρευστά όσο και οι εποχές που διατρέχει.

Νουβέλες:

Ημίφως, εκδόσεις Σαΐτα. Ένα απομονωμένο ψαροχώρι. Ένας ερημίτης με σημαδεμένο πρόσωπο. Ένας πύργος και η τυφλή του πυργοδέσποινα. Κι έτσι στήνεται το σκηνικό όπου κινούνται η αντρική και η γυναικεία φιγούρα προσπαθώντας να παραμερίσουν το ημίφως που τυλίγεται γύρω τους. Το μυαλό του ανθρώπου πλάθει τα δικά του όνειρα. Κάποια γίνονται αληθινά. Κάποια πάλι όχι, γιατί απλά δεν υπήρξαν ποτέ όνειρα.

Σώματα, Ανοικτή Βιβλιοθήκη. Μάριος και Λένη, δύο νέα παιδιά που φιλοδοξούν να γίνουν χορευτές. Η συνύπαρξή τους στην Ακαδημία Χορού όπου φοιτούν δεν είναι και η πλέον ιδανική. Πόσο μάλλον όταν καλούνται να συνδημιουργήσουν και να εκτελέσουν μία κρίσιμη για τη βαθμολογία τους χορογραφία. Και από εκεί και πέρα, η κατάσταση ξεφεύγει.

Συλλογές διηγημάτων:

Πόσο παλιό είναι το χθες, Ανοικτή Βιβλιοθήκη. Ένα συμπύκνωμα όλων των διαδρομών μου, αποτυπωμένο σε 14 διηγήματα, διαδρομές που άλλες με οδήγησαν από τη μικρή στη μεγάλη φόρμα και άλλες άφησαν το στίγμα τους σηματοδοτώντας μια αλλαγή πορείας καθώς γύρευα κι εγώ μιαν απάντηση για το πόσο παλιό είναι το χθες.

Μαζί, εκδόσεις Σαΐτα. Συλλογή διηγημάτων που έγραψα μαζί με τον Γιάννη Λαμπράκη και όπως εξηγούμε και στο οπισθόφυλλο: Τι θα συμβεί αν δύο πένες αρχίσουν να γράφουν σαν μία; Αν είναι μια αντρική και μια γυναικεία; 8 διπλά κεφάλαια για το άσπρο και το μαύρο της ζωής. 16 διηγήματα πλεγμένα από την αρχή ως το τέλος από δύο ανθρώπους που τους χώριζε μια θάλασσα.

Θεατρικά έργα:

Ένα καπέλο για τον καθηγητή, εκδόσεις Σαΐτα. Ένας διάσημος εφευρέτης προσπαθώντας να βρει λύση στο πρόβλημα του φαλακρού κεφαλιού του, αποφασίζει να φτιάξει ένα ύφασμα με τρομερές και φοβερές ιδιότητες. Και τότε ξεκινούν οι μπελάδες. Τι συμβαίνει επιτέλους στο σπίτι της οδού Ναυσιπλοΐας 15; Κατάσκοποι, ρομπότ, μία γάτα, ένας μόδιστρος της υψηλής κοινωνίας και ένας εξωτικός επισκέπτης θα μπλεχτούν σε μία θεότρελη παρεξήγηση. Μία ιστορία σε διπλή μορφή για την απληστία, τη ματαιοδοξία αλλά και την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο.

Πινόκιο, Ανοικτή Βιβιλιοθήκη. Θεατρική διασκευή στο παραμύθι του Κάρλο Κολλόντι. Σκαλισμένος από τον ξυλογλύπτη Τζεπέτο σε ένα μικρό ιταλικό χωριό, ο Πινόκιο δημιουργήθηκε ως ξύλινη μαριονέτα, αλλά ονειρεύτηκε να γίνει πραγματικό αγόρι.

Παιδικά:

Η Πολιτεία που δεν είχε Χριστούγεννα, εκδόσεις Σαΐτα. Πώς είναι να ζεις σε μία γκρίζα και σιωπηλή πολιτεία; Πώς γίνεται οι μόνες παιδικές φωνές που ακούγονται, να βγαίνουν μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης; Μουντά χρώματα, κουρασμένα βήματα. Πού πήγαν τα Χριστούγεννα; Ποιος θα τα φέρει πίσω;

Ο ήλιος που έχασε το δρόμο του, εκδόσεις Σαΐτα. «Και τι πειράζει που μου αρέσουν τα παιχνίδια και βαριέμαι να μάθω Γεωγραφία;». Αυτό έλεγε συνέχεια ο σκανταλιάρης ήλιος, ο Λάμπης. Έλα όμως που ήρθε η ώρα να ανατέλλει και να φωτίζει, για να ξεκινήσει η μέρα των ανθρώπων. Και τότε…

Το συναχωμένο ηφαίστειο, εκδόσεις Σαΐτα. Η ιστορία του Κοιμίση, που αν και ηφαίστειο, συναχώθηκε. Μια ιστορία για την ανάγκη που έχουμε όλοι μας για μια καλή συντροφιά, για μια γερή φιλία.

Το αεράκι και η καμινάδα, εκδόσεις Σαΐτα. Το χαρούμενο και ονειροπόλο αεράκι πέφτει πάνω στην όμορφη αλλά φαντασμένη καμινάδα. Και τότε, όλα αλλάζουν.

Ο Δράκος και οι Σκορδοφάγοι Ιππότες, εκδόσεις Σαΐτα. Ο Μάρκος είναι ένας Δράκος που ούτε να πετάξει μπορεί ούτε να βγάλει φωτιά από το στόμα του. Ζει ειρηνικά στην Παμφουκία μέχρι τη στιγμή που η μακρινή ανάμνηση των Ιπποτών της Σκορδοφαγίας θα τον οδηγήσει στον Τρομερό Βάλτο. Ένα μυθιστόρημα για την πάλη του καλού και του κακού, την αγάπη, τη φιλία, την ανθρωπιά.

Μεταφράσεις:

Γκράτσια Ντελέντα: Μετά το διαζύγιο, εκδόσεις Σαΐτα. Όταν ο Κονσταντίνο καταδικάζεται για φόνο, ο κόσμος της γυναίκας του, Τζοβάνας, καταρρέει. Πώς θα κατορθώσει να επιβιώσει αυτή και το μικρό παιδί τους; Όταν η φτώχεια και η ανέχεια θα χτυπήσει την πόρτα της, η νεαρή γυναίκα θα ενδώσει στο… θανάσιμο αμάρτημα. Ήθη και πιστεύω μιας άλλης εποχής σε έναν σκληρό τόπο γεμάτο άγρια ομορφιά, ένα μυθιστόρημα γεμάτο αέρα Μεσογείου.

Ίζραελ Ζάνγκουιλ: Το μεγάλο μυστήριο του Μπόου, εκδόσεις Σαίτα. Αυτό το πρωινό θα το θυμούνται όλοι. Η γκρίζα ομίχλη σέρνεται στο χειμωνιάτικο Λονδίνο και η κυρία Ντράμπνταμπ, που έχει παρακοιμηθεί, πετάγεται από τον ύπνο της και θυμάται ότι πρέπει να ξυπνήσει τον νοικάρη της, κύριο Άρθουρ Κόνσταντ. Εις μάτην χτυπάει την πόρτα του. Καλεί σε βοήθεια τον γείτονά της Γκρόντμαν, έναν συνταξιούχο αστυνομικό. Αυτός παραβιάζει την πόρτα του νοικάρη και το πρώτο που αντικρίζουν μπαίνοντας στην κρεβατοκάμαρά του είναι το άψυχο σώμα του δύστυχου Άρθουρ, με μια βαθιά τομή στον λαιμό…Ένας γρίφος, ένα μυστήριο “κλειστού δωματίου” γραμμένο το 1891. Εσείς, θα μπορέσετε να βρείτε ποιος και πώς το έκανε;

Κάρλο Κολλόντι: Οι περιπέτειες του Πινόκιο, εκδόσεις Σαΐτα. Ο μάστρο Τζεπέτο πελεκάει ένα κομμάτι ξύλο και φτιάχνει μια μαριονέτα. Μα δεν είναι αυτό που είχε στο μυαλό του, καθώς με έκπληξη τη βλέπει να ζωντανεύει, να χοροπηδάει και να κάνει χίλιες τρέλες. Ο Πινόκιο, γιατί αυτό είναι το όνομα της μαριονέτας, θα βάλει σε μπελάδες τον μπαμπά Τζεπέτο, μα σε μεγαλύτερους μπελάδες θα μπλέξει τον ίδιο του τον εαυτό, καθώς το παιδικό μυαλό του είναι πάντα στο παιχνίδι, τη σκανταλιά και την καλοπέραση.

Φράνσις Χότζον Μπαρνέτ: Ο μυστικός κήπος, Ανοικτή Βιβλιοθήκη. Η ιστορία της μικρής Μαίρης Λένοξ και ενός κρυφού παραμελημένου κήπου, που θα καταφέρει να αναστήσει με την αγάπη της.

Ρίτσαρντ Μαρς: Ο σκαραβαίος, Ανοικτή Βιβλιοθήκη. Η ιστορία μιας πολυμορφικής οντότητας, που σχετίζεται με μια πανάρχαια Αιγυπτιακή λατρεία, και η οποία καταδιώκει ένα μέλος του Βρετανικού Κοινοβουλίου, ζητώντας εκδίκηση. Ένα μυθιστόρημα τρόμου που κυκλοφόρησε το 1897 κάνοντας θεαματικές πωλήσεις.

Ψηφιακά βιβλία. Τα παιδιά διαβάζουν και εμείς προτείνουμε.

Coyot, pixabay.com

 Σήμερα θα κάνω κάποιες προτάσεις παιδικών (και όχι μόνο) βιβλίων που θα βρείτε στις ελεύθερες ψηφιακές εκδόσεις Σαΐτα και τα οποία μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν και να απολαύσετε στο κινητό σας, τον υπολογιστή σας, σε τάμπλετ ή σε κάποια συσκευή ανάγνωσης.

Ξεκινάω με το "Η απεργία των λαχανικών" του Μπάμπη Γαντζούδη, ένα τρυφερό παραμύθι καμωμένο με στίχους. Η υπόθεση εξελίσσεται στον λαχανόκηπο του κυρ Ανέστη, που τον φροντίζει με αγάπη και αυτός του ανταποδίδει με τους καρπούς του. Μέχρι που θα εμφανιστεί ο παρείσακτος και θα πάρει όλη την αγάπη του κυρ Ανέστη, οπότε οι ισορροπίες θα αλλάξουν. Τι θα γίνει λοιπόν; Θα υπάρξει και πάλι ομόνοια ανάμεσα στα παραγκωνισμένα λαχανικά ή όλα θα τελειώσουν άδοξα;

Από τη Μαρία Χατζή έχουμε "Το μικρόβιο της ζήλειας"», το οποίο εξελίσσεται σε έναν φούρνο που βγάζει του κόσμου τα καλούδια. Μέχρι που έρχεται να εγκατασταθεί το μικρόβιο της ζήλειας, που άλλη δουλειά δεν κάνει παρά βάζει λόγια και ιδέες στο λάδι και το βούτυρο, τη ζάχαρη και το αλάτι, το ψωμί και το ψωμόφτυαρο. Και αρχίζει η φαγωμάρα και ο τσακωμός, ο φούρνος γίνεται άνω κάτω, οι πελάτες, δυσαρεστημένοι, φεύγουν. Θα επικρατήσει και πάλι η λογική ή όχι;

Ο Δημήτρης Κανελλόπουλος μας συστήνει το "Ο Κανελής γνωρίζει την Αθήνα", όπου με έναν μαγικό τρόπο πραγματοποιείται η επιθυμία ενός αγοριού να πετάει. Κι έτσι θα δει από ψηλά τις εργασίες του Μετρό, το Μέγαρο Μουσικής, το Πανεπιστήμιο, την Ακαδημία και την Ακρόπολη, με άλλα μάτια πια ,όλα τα θαυμαστά που υπάρχουν γύρω μας, όσα η καθημερινότητα μας κάνει να προσπερνάμε.

Ο Χάρης Μικελόπουλος φέρνει κοντά μας το "Το όνομά μου είναι Μπααμπούρ", που μιλάει για όλους αυτούς που ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους, που το μόνο που ζητούν είναι λίγη αξιοπρέπεια. Μα εμείς οι μεγάλοι έχουμε συνήθως παρωπίδες, μέχρι να βρεθεί ο μικρός Δημήτρης της ιστορίας και να παρατηρήσει πως αυτός και ο Μπααμπούρ είναι ίδιοι, μόνο που το ξένο παιδί έχει λίγο πιο σταράτη επιδερμίδα. Είναι δυνατόν να μη θέλουμε να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπό μας; Θα καταφέρει ο Δημήτρης να περάσει το δικό του μήνυμα;

Ο Γιώργος Γρηγοράκης μάς γνωρίζει το "Το άσπρο κλουβί στο σχήμα της καρδιάς". Ένα μικρό παιδί κρατάει φυλακισμένο σε ένα κλουβί το αγαπημένο του πουλί. Διαχωρίζοντας όμως την αγάπη από τον εγωισμό αποφασίζει να ελευθερώσει τον φτερωτό φίλο του. Έλα όμως που το παράξενο κλουβί δεν έχει πορτάκι, δεν έχει κλειδαριά. Κι εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Πώς θα μπορέσει να ανοίξει αυτό το παράξενο κλουβί.; Διάφοροι συμβουλάτορες θα βρεθούν στον δρόμο του παιδιού. Ποιον θα ακούσει και ποιον θα αγνοήσει;

Αν θέλετε να διαβάσετε και άλλα τρυφερά, αλληγορικά, όμορφα παιδικά βιβλία, δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά στο τι έχει να σας προσφέρει η φιλόξενη ιστοσελίδα των εκδόσεωνΣαΐτα . Γιατί όπως και στα παραμύθια, όλοι οι καλοί χωράνε σε αυτόν τον κόσμο, έναν κόσμο που το ψηφιακό βιβλίο δεν ήρθε για να ανταγωνιστεί το έντυπο, αλλά για να ενισχύσει τη φιλαναγνωσία.

Εβδομάδα Διάβασε ένα ebook 7-13 Μαρτίου 2021

 Από την Κυριακή 7 Μαρτίου έως το Σάββατο 13 Μαρτίου είναι και φέτος η εβδομάδα Διάβασε ένα  ebook και στη χώρα μας και διεθνώς. 

Στην Ελλάδα η πρώτη συστηματική προσπάθεια για οργάνωση της συγκεκριμένης εβδομάδας έγινε το 2013 με πρωτοβουλία του eAnagostis.gr και η συμμετοχή είχε υπάρξει μεγάλη. Οι στόχοι της εβδομάδας είναι: να ενημερώσει τους αναγνώστες για τα ψηφιακά βιβλία, να τους ενθαρρύνει να τα διαβάσουν και να ενθαρρύνει εκδότες, συγγραφείς, βιβλιοπωλεία και κατασκευαστές συσκευών να προσφέρουν αυτό το επταήμερο δωρεάν ή με μεγάλη έκπτωση ebooks και συσκευές ανάγνωσης. 

Ο καθένας μας μπορεί να δώσει το "παρών" είτε διαβάζοντας ένα ψηφιακό βιβλίο, είτε προτείνοντας ψηφιακά βιβλία σε αναγνώστες είτε χρησιμοποιώντας το ιστολόγιό του ή τα κοινωνικά δίκτυα για να κάνει μια σχετική με τα ψηφιακά βιβλία ανάρτηση είτε διοργανώνοντας μια συζήτηση πάνω στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του ψηφιακού βιβλίου. Ακόμα μπορείτε να κάνετε τη δική σας δημοσκόπηση σχετικά με το πώς και τι διαβάζει το αναγνωστικό κοινό στη χώρα μας και ποια είναι η άποψή του για το ψηφιακό  βιβλίο γενικότερα. 

Μπορείτε επίσης να εκδόσετε το δικό σας ψηφιακό βιβλίο. Η Ανοικτή Βιβλιοθήκη, που δημιουργήθηκε το 2010 και αποτελεί ένα αποθετήριο με χιλιάδες ελληνικά ψηφιακά βιβλία τα οποία  διατίθενται νόμιμα και ελεύθερα στο διαδίκτυο, έχει αναλυτικές και πολύ εύχρηστες οδηγίες σχετικά με την έκδοση ενός ebook εδώ

Οι εκδόσεις Σαϊτα που δημιουργήθηκαν το 2012 έχουν επίσης να προσφέρουν εκατοντάδες ελεύθερα ψηφιακά βιβλία και ελληνικά  και ξενόγλωσσα

Στο eAnagostis.gr θα βρείτε πολύτιμες πληροφορίες για τον κόσμο του ψηφιακού βιβλίου, αλλά και για τις δράσεις της συγκεκριμένης εβδομάδας. 

Ευκαιρία να θυμηθούμε  πως ένα βιβλίο μπορεί να διαβαστεί εξίσου και σε έντυπη και σε ψηφιακή μορφή. Προσωπικά η ψηφιακή μορφή με κερδίζει όλο και περισσότερο. Ένας καλός ψηφιακός αναγνώστης δίνει απεριόριστες δυνατότητες στην ανάγνωση και τα τελευταία οκτώ χρόνια δεν αποχωρίζομαι τον Kobo μου, τον οποίο θεωρώ πολύτιμο απόκτημα. 

Πέραν όμως της εβδομάδας αυτής, διαβάζουμε βιβλία όλο  τον χρόνο, γιατί η ανάγνωση είτε ενός ψηφιακού είτε ενός έντυπου βιβλίου είναι το οξυγόνο της ζωής μας. 

Ευρυδίκη Αμανατίδου: Πόσο παλιό είναι το χθες

Συγγραφέας: Ευρυδίκη Αμανατίδου

Είδος: Διήγημα

Εκδόσεις της Ανοικτής Βιβλιοθήκης

Άδεια διανομής: Creative Commons BY-NC-ND  (Αναφορά δημιουργού – Μη εμπορική χρήση – Όχι παράγωγα έργα)

ISBN 978-618-5444-15-0

Σελίδες: 78

Έτος έκδοσης: 2021

 Τις λέξεις τις κόβουμε και τις ράβουμε ανάλογα με το ρούχο που θέλουμε να φτιάξουμε κάθε φορά. Τις αγαπάω τις λέξεις, θέλω να πιστεύω πως με αγαπάνε κι αυτές, γι’ αυτό και με συντροφεύουν χρόνια στα ταξίδια μου. Αυτή η συλλογή είναι ένα συμπύκνωμα όλων των διαδρομών μου που άλλες με οδήγησαν από τη μικρή στη μεγάλη φόρμα του πεζού λόγου και άλλες άφησαν το στίγμα τους σηματοδοτώντας μια αλλαγή πορείας καθώς γύρευα κι εγώ μιαν απάντηση για το πόσο παλιό είναι το χθες.

 Δεκατέσσερα διήγηματα αναπνέουν τον ελεύθερο αέρα του διαδικτύου και περιμένουν να τα διαβάσετε.

Μπορείτε να κατεβάσετε ελεύθερα σε ψηφιακή μορφή τη συλλογή διηγημάτων σε pdf, epub, kindle mobi από εδώ

Μαρία Χίου: Στάχτη και πορφύρα

 

Πιστή και ακάματη στο ταξίδι της γραφής, η Μαρία Χίου πλουτίζει τα διαβάσματά μας με το νέο της μυθιστόρημα : «Στάχτη και πορφύρα» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Έξη.

Η Σεβαστή, έχοντας ξεπεράσει μια βαριά αρρώστια, γυρίζει στην οικογένειά της. Μισή κι αυτή, μισοί κι εκείνοι. Θα ξαναπάρει στα χέρια το παιδί της, αθώο κι όμως ήδη στιγματισμένο, ανάμεσα σε δυο Θεούς. Η Σεβαστή έχει κάνει κρίμα στα μάτια των ανθρώπων. Ερωτεύτηκε αλλόθρησκο και αυγάτισε την ντροπή φέρνοντας στον κόσμο το παιδί του. Μα δεν είναι το μόνο κακό στην Κωνσταντινούπολη των μέσων του προηγούμενου αιώνα. Μια παράξενη μυρωδιά πλανιέται στον αέρα κι είναι η οσμή του μίσους. Το μίσος του Μουράτ γίνεται συνολικό, μια ριπή που γίνεται ανεμοθύελλα και ξεριζώνει το σώμα μαζί με την ψυχή. Από την Πόλη στην Αθήνα, ο πλάνης Παρασκευάς-Τουρχάν-Γεώργιος αγωνίζεται να βρει το νόημα της ζωής του, η Σεβαστή αγόγγυστα υπομένει, ο Αποστόλης η Μαίρη, η Άννα, ο Σιδέρης βασανίζουν με τον εγωισμό τους, η Δώρα φέρνει δώρα Θεού, το χέρι της μοίρας ή μήπως το χέρι του Χριστόφορου θα δείξει τη λύτρωση για τον Τάκη, τον Σίμο και τον Εμρέ. Κι η Βάγια, απομονωμένη, ξέθωρη μέσα στο φάσμα του αυτισμού, ίσως η μόνη που νιώθει όλα όσα οι άλλοι παλεύουν να κατανοήσουν. Τα κόκκινα βουνά της Χάλκης, τα Χάλκινα παραμύθια, τα χάλκινα κουδούνια του Γεώργιου, και κάπου ανάμεσα ένα πολύτιμο βραχιόλι περνάει από το ένα χέρι στο άλλο, λες και οι Μοίρες το ύφαναν με την κλωστή της ρόκας τους. Κι είναι κι αυτά τα σύννεφα τα σταχτοκόκκινα, που κάνουν τον νου να σαστίζει, καθώς αναρωτιέται αν ο θάνατος είναι λήθη κι αρχή ξανά, σαν δράκου γέννα ή μήπως μόνο η Μπέρνα, μέσα στη γατίσια της γαλήνη, έχει την απάντηση για όλα αυτά, πως για να γίνονται σε αυτόν τον κόσμο, είναι καμωμένα σωστά;

Με έναν πλούτο λόγου, λυρισμό, και προτάσεις που από μόνες τους είναι ποιήματα, η συγγραφέας καταπιάνεται με ένα θέμα που απασχολούσε τον άνθρωπο από την αρχαιότητα: το μερτικό που ο καθένας μας έχει σε αυτή τη ζωή, κι αν του το ορίζει η μοίρα ή ο εαυτός του. Ακούμε συχνά: «Αυτός είναι άξιος της μοίρας του», «Της μοίρας τα γραμμένα», «Έχει η ζωή γυρίσματα» και δεκάδες άλλες εκφράσεις, ψήγματα της σοφίας του λαού ανά τους αιώνες. Μήπως ο καθένας μας δεν μπήκε στον πειρασμό να αναμασήσει κάτι από τα παραπάνω; Ακριβώς όπως οι ήρωες του μυθιστορήματος, που ψάχνουν να βρουν μια γωνιά να φυτέψουν την ελπίδα τους να ριζώσει, χωρίς να έχουν καταλάβει πως η αγάπη δεν  απαιτεί, γιατί τότε είναι λειψή, πως για την οργή που βγαίνει από μέσα μας δεν φταίμε παρά εμείς και μόνο και πως το ήθος είναι αυτό που καθορίζει τη ζωή μας, το δίκιο που είναι πάνω από τη Δικαιοσύνη.

Πλήθος θεμάτων υφαίνονται περίτεχνα μέσα στο μυθιστόρημα: η πίστη, η εμπιστοσύνη, η φιλία, η ομοφοβία, η διαφορετικότητα, η άνευ όρων αγάπη, τα στίγματα που η κοινωνία σαν ταμπέλες βάζει απαίδευτα, η κάθε είδους εξάρτηση. Η θεματολογία σε συνδυασμό με το ύφος της γραφής χαρίζει στον αναγνώστη την αίσθηση ότι βρίσκεται όπου και οι ήρωες, ακούει και βλέπει ό,τι διαδραματίζεται στις σελίδες του. Γιατί αυτό είναι και το ζητούμενο ενός καλού βιβλίου: να χαρίσει ταξίδια, που είναι ακόμα καλύτερα, αν δεν είναι άκοπα, να τελειώσουμε την ανάγνωση έχοντας γίνει μια στάλα καλύτεροι άνθρωποι, μια στάλα έστω πιο ειλικρινείς με τους άλλους, αλλά περισσότερο ίσως με εμάς τους ίδιους, μια καλή ευκαιρία να κοιτάξουμε τη μέρα που δύει και να μη δούμε μόνο τη στάχτη, αλλά και την πορφύρα.

Άλλα έργα της Μαρίας Χίου:

«Η σιωπή του ποταμού», «Χέρια γυμνά», «Ο κήπος της μοναξιάς».

Δημήτρης Νίκου: Το φιλί και το ταξίδι

 Με ένα εντυπωσιακό εξώφυλλο και έναν εξίσου εντυπωσιακό τίτλο, ο Δημήτρης Νίκου σκορπίζει στον ελεύθερο διαδικτυακό αέρα μια συλλογή  μικρών πεζών και ποιημάτων με θεματική της την ελευθερία του αισθήσεων.

Ασκήτεψε και δούλεψε, όπως μας λέει και ο ίδιος στον πρόλογο, και παρά τις δύσκολες συγκυρίες των καιρών, μια παλιά γραφομηχανή ήταν το έναυσμα να ταξιδέψουμε κι εμείς μαζί του και να οικειοποιηθούμε την πανδαισία χρωμάτων και αισθητικής απόλαυσης που αναβλύζει ο γραπτός του λόγος, καθώς τα λόγια είναι γύρη που ο συγγραφέας μάς προτρέπει να τα αφήσουμε σαν αυτή να σκορπίσουν και να ανθίσουν. Ένα περιβόλι γίνονται τα γραπτά του, ένα περιβόλι  που πλανιέται κάπου ανάμεσα στη γη και τον ουρανό, με λέξεις σαν πουλιά ελεύθερα, με λόγια που ριζώνουν, βγάζουν κλαδιά αγγίζοντας τα σύννεφα, πλησιάζοντας το Υπέρτατο. Και μέχρι να φτάσουμε εκεί, να έχουμε τολμήσει να προσεγγίσουμε αυτό που μας φοβίζει, να έχουμε καταφέρει να μετρήσουμε τον εαυτό μας, γιατί έτσι μπορούμε να γίνουμε πιο δυνατοί, να αφεθούμε στο να καταλάβουμε τη μαγεία γύρω μας, να κατανοήσουμε αυτό το δίστιχο από τις Πατρίδες του Κωστή Παλαμά:

“Πατρίδες! Αέρας, γη, νερό, φωτιά! Στοιχεία αχάλαστα, και αρχή και τέλος των πλασμάτων”

Κι αν πάλι κοιτάξεις τα σύννεφα, χάρτες θα δεις να σχηματίζονται δείχνοντάς σου τον δρόμο για άγνωστα, εξωτικά μέρη, κι αν αφήσεις το βλέμμα σου να αγκαλιάσει τη θάλασσα, δε θα δεις μόνο το απέραντο, μα θα διακρίνεις  κι εκείνη τη γραμμή που ενώνει γη και ουρανό, θα νιώσεις να βγαίνεις από τον εαυτό σου, μικρός εσύ, ένας κόκκος στη μαγεία του σύμπαντος.

Κι έπειτα σαν νιώσεις ελεύθερος, θα αφεθείς στην τρέλα και το θάνατο του έρωτα “δέρμα η ανάσα σου σε λόγια ψιθυριστά, μάτια μου, μάτια μου, σβήσε τη μέρα ξανά” Και μετά πάλι θα παραδώσεις τις αισθήσεις στην ψυχή, θα αφεθείς στο θαύμα της δημιουργίας: “ Πορεία αντίστροφη, πάω μπροστά γυρνώντας πίσω κι αρχίζω το ταξίδι απ’ την αρχή. Σε όσα με έφτιαξαν, σε όσα είμαι, μαζί με όλα που με αποτελούν, μαθαίνω αλλιώς να περπατώ και άλλη γλώσσα να μιλώ”.

Γεμάτα λυρισμό, αυτά τα ταξιδιάρικα κείμενα γίνονται αφορμή να βουτήξουμε στα βαθιά νερά της ύπαρξης και να εξερευνήσουμε τον εαυτό μας, τον κόσμο και τη μεταξύ τους σχέση. Μα γίνονται και εφαλτήριο αισθητικών απολαύσεων, σαν χάδι μέσα στην παγωνιά που κατευθύνει πειθήνια το αίμα. Διαβάζεις κι αφήνεσαι, κλείνεις τα μάτια σου κι ακούς τους χτύπους της καρδιάς σου, κι είναι σαν να ακούς ταυτόχρονα τους ήχους της γης, της θάλασσας και του ουρανού, καθώς τα πάντα ανασταίνονται κι ανασαίνουν γύρω σου, πάνω σου, μέσα σου, σαν ένας έρωτας απρόσμενος και ξαφνικός, “το φιλί και το ταξίδι, η ζωή”.

Θα ήταν δύσκολο να επιλέξω ανάμεσα στα κείμενα, από τα αγαπημένα μου όμως είναι το “Το ρεύμα του Τάγου”, μαγευτικό σαν ένα ηλιοβασίλεμα με μια ακόμα πιο μαγευτική περιγραφή της αίσθησης της παραίτησης ακούγοντας ένα μελαγχολικό, παθιασμένο φάντο. Δεν χορταίνω να το διαβάζω ξανά, τόσο επιτυχημένη είναι αυτή η χρονική και τοπική μετατόπιση που καταφέρνει κάθε φορά να με κάνει να νιώθω.

Η συλλογή “Το φιλί και το ταξίδι” κυκλοφορεί ελεύθερα σε ψηφιακή μορφή pdf από την Ανοικτή Βιβλιοθήκη.

 

Ο Δημήτρης Νίκου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Έκανε σπουδές ηχοληψίας, αερομεταφορών και τουρισμού. Πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία με τη νουβέλα “Βόλτα στο φεγγάρι” (Ίαμβος, 2010). Ακολούθησαν: το μυθιστόρημα “Σημασία έχει μονάχα η ζωή” (Ωκεανός, 2013), το αφήγημα “Ονείρωξη” (Σαΐτα, 2014) που μεταφράστηκε και στα Γερμανικά. Συμμετείχε επίσης στις συλλογές “Tweet stories” (Ανοικτή Βιβλιοθήκη, 2012), “Ένα ταξίδι αλλιώς” (Σαΐτα, 2013), “Ιστορίες από ένα παγκάκι” (Σαΐτα, 2013) και στο συλλογικό μυθιστόρημα “Όσα ποτέ δεν είπαμε” (Ωκεανός, 2013).

Βασιλική Αποστολοπούλου-Αναστασίου: Οι άθλοι του Ηρακλή

 Ένα παραμύθι για μεγάλους ή όταν η πραγματικότητα μοιάζει με παραμύθι. Και σαν κάθε παραμύθι που σέβεται τον εαυτό του υπάρχει και η νεραϊδονονά, που δεν είναι άλλη από τη Βασιλική Αποστολοπούλου, τη γιατρό, συγγραφέα, μα πάνω από όλα τον άνθρωπο με ευαισθησίες, που δίνει απλόχερα αγάπη και φροντίδα.

Ποιος είναι όμως ο πρίγκιπας του παραμυθιού; Μην πάει το μυαλό σας στον Ηρακλή της μυθολογίας. Ο συνονόματός του είναι ένα υπέροχο, πανέξυπνο, αγαπησιάρικο και απαραίτητα σκανταλιάρικο τετράποδο, που η νεραϊδονονά Βασιλική βρήκε μικρούλι και φοβισμένο κουταβάκι. Δια στόματος Ηρακλή λοιπόν που αβίαστα αποκτά ανθρώπινη φωνή και σκέψεις, παρακολουθούμε τη ζωή του στο ζεστό σπιτικό που βρήκε και την ένταξή του σε μια μεγάλη οικογένεια με πολλά σκυλιά, γατιά και μια χελωνίτσα. Και φυσικά τις περιπέτειές του, που δεν είναι και λίγες.

Γραμμένο σαν ημερολόγιο, το βιβλιαράκι του Ηρακλή διαβάζεται μονορούφι, προκαλώντας μας τη συγκίνηση, το γέλιο, την τρυφερότητα, από την πρώτη μέχρι την τελευταία του σελίδα. Κι όταν φτάνουμε στο ποίημα του τέλους, νοερά ανοίγουμε όλη την αγκαλιά μας να δεχτούμε μέσα τον κάθε Ηρακλή αυτού του κόσμου, την κάθε παραπεταμένη ψυχούλα που το μόνο που ζητάει είναι τη στοργή και την αγάπη μας. Είναι γνωστό σε όλους μας εξάλλου, ακόμα κι όσους ποτέ δεν ασχολήθηκαν με κατοικίδια, ότι ο τετράποδος φίλος σου θα εκτιμήσει την αγάπη σου περισσότερο από το να του δώσεις να φάει ή να πιει. Τα ζώα έχουν ένστικτο και καταλαβαίνουν καλύτερα κι από τον πιο εξειδικευμένο ψυχολόγο έναν χαρακτήρα.

Διαβάστε τις αφηγήσεις του τρυφερού και σκανταλιάρη Ηρακλή που έχει τη σοφία που χαρακτηρίζει τους μικρούς και αθώους μόνο. Ο Ηρακλής είναι στην ουσία ένας ασυμβίβαστος επαναστάτης. Αν βλέπαμε τον κόσμο με τα μάτια του, πιστεύω ότι σίγουρα θα γινόμασταν καλύτεροι.

Πέρα από τη γλαφυρή αφήγηση, αυτό το ημερολόγιο γίνεται μια καλή ευκαιρία να ξανασκεφτούμε κι εμείς τα «ανώτερα» δίποδα αν είμαστε σωστοί ή λάθος. Γιατί όπως αναρωτιέται και ο Ηρακλής: Γιατί οι άνθρωποι ξεχωρίζουν τα μαύρα από τα άσπρα σκυλάκια; Τι πάει να πει να είσαι υιοθετημένος; Τι πάει να πει αδέσποτο και τόσα άλλα που καλό θα ήταν να μην ξεχνάμε.

Κι αν έχετε ακόμα απορίες, είμαι σίγουρη ότι ο Ηρακλής θα σας τις λύσει.

Ευχαριστώ τη Βασιλική Αποστολοπούλου για το πολύτιμο έργο της στη διάσωση, φροντίδα και περίθαλψη των αδέσποτων, μα την ευχαριστώ ακόμα περισσότερο, γιατί όλοι μας έχουμε ανάγκη από μια τρυφερή νότα στη ζωή μας.

Κι όπως είμαι σίγουρη θα σκέφτεται και ο ίδιος ο Ηρακλής: όταν η αγάπη περισσεύει, όλοι παίρνουμε το μερίδιό μας.

Η Βασιλική Αποστολοπούλου γεννήθηκε στη Βέροια. Σπούδασε και άσκησε την Ιατρική έως το 2013 οπότε και αφοσιώθηκε στη συγγραφή. Σήμερα μοιράζει τον χρόνο και την αγάπη της ανάμεσα στην οικογένειά της, τα αγαπημένα της τετράποδα και το γράψιμο. Έργα της: "Το βαλς μιας ζωής", "Ψηφίδες", "Φρίντα και Βικτώρια","Βουκαμβίλιες και γεράνια", "Η μετακόμιση των χρωμάτων", "Πάροδος Μουσών 9", "Αποτυπώματα", "Δωροθέα".

Στέλλα Σαμιώτου Φιτσάιμονς: Μέχρι να γίνεις γάτα

 Μια γυναίκα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης πλησιάζει τα τριάντα. Και είναι αυτή η χρονική στιγμή το ορόσημο για να αναρωτηθεί πού βρίσκεται η ζωή της, πώς αναλώθηκαν τα χρόνια της.

Κλισέ το θέμα; Ίσως. Ένας γάμος σε μικρή ηλικία, από ανάγκη να αναπληρώσει μια απώλεια, μια δουλειά που την αφήνει αδιάφορη, την κουράζει με την ανία της. Νιώθει πως αναπνέει όταν ο άνδρας της λείπει σε ταξίδια για επαγγελματικούς λόγους. Η χαρά στη ζωή της είναι ο μικρός της γιος και εκείνος. Εκείνος είναι μουσικός, μια μορφή που αιωρείται στις σελίδες του βιβλίου μέσα από αναμνήσεις της γυναίκας, μια μορφή που αναρωτιέσαι αν είναι υπαρκτή ή αν είναι το εξιδανικευμένο και άπιαστο που αλόγιστα κυνηγάμε όλοι μας, ένας διάβολος για τους άλλους και άγγελος για την ίδια.

Ώσπου θα έρθει η φίλη της η Νόρα και θα της χαρίσει ένα βιβλίο. Δεν είναι τυχαίο, ακόμα και ο τίτλος του το μαρτυρά. Πρόκειται για το “τριακοστό έτος” της Ingeborg Bachmann. Παρότι αρνητική στην αρχή, θα σταθεί τελικά στις σελίδες του κάνοντας, εν πρώτοις άθελά της και εν συνεχεία συνειδητά, μια βουτιά στη δική της ψυχή, στα θέλω και στα πρέπει της. Συνεχίζοντας να φαντασιώνεται ή να θυμάται κοινές στιγμές με τον μουσικό (φανταστικό ή πραγματικό εραστή της) καταπιάνεται και η ίδια με τα θέματα που απασχολούν την Bachmann: τον αυτοπροσδιορισμό, τα προσωπικά μας όρια, τη στοιχειοθέτηση της αλήθειας, την απώλεια, την ουσία της ύπαρξης και της μη ύπαρξης.

Μου άρεσε το κείμενο, αυτός ο χειμαρρώδης μα συνάμα τόσο ποιητικός μονόλογος της ηρωίδας χωρίς όνομα, της γυναίκας που μπορεί και να αναγνωρίσουμε κοιτώντας στον καθρέφτη μας.

Μου άρεσε ο σκανταλιάρικος τίτλος που παραπέμπει στο ανεξάρτητο αιλουροειδές που έχει τη δική του θέση σε αυτή την ιστορία.

Μου άρεσε η ευαισθησία, το μελό που τελικά δεν είναι μελό.

Μου άρεσε η αναφορά στις Ingeborg Bachmann, Sylvia Plath και Djuna Barnes, μια καλή ευκαιρία να ψάξουμε το έργο τους.

Μου άρεσε που όταν τελείωσα την ανάγνωση, το ξανάπιασα και διάβασα εκ νέου αρκετά σημεία.

Αν νομίζετε πως ποτέ δεν είναι αργά, αν πιστεύετε στις δεύτερες ευκαιρίες, ακόμα όμως κι αν δεν ισχύουν τα δύο παραπάνω, αλλά πιστεύετε στην ίδια σας τη δύναμη, διαβάστε το “Μέχρι να γίνεις γάτα”. Γιατί τίποτα δεν είναι μόνο μαύρο ή μόνο λευκό. Η ζωή μας είναι γεμάτη λεπτές αποχρώσεις που κάνουν τη διαφορά. Και όπως λέει και η συγγραφέας: “Οι αποφάσεις δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν”.

Ευχαριστώ πολύ τη Στέλλα Σαμιώτου Φιτσάιμονς για την ελεύθερη ψηφιακή διάθεση του βιβλίου της, το οποίο κατέβασα από το Google Play.

Η Στέλλα Σαμιώτου Φιτσάιμονς γεννήθηκε στο Μαρούσι και ζει στο Λος Άντζελες. Δικά της: η συλλογή διηγημάτων «Αποσπάσματα από το τέλος ενός προσώπου», το μυθιστόρημα «Ο κόσμος από την ανάποδη», η νεανική σειρά επιστημονικής φαντασίας «The Plantation» και η σειρά φανταστικού «Mist Riders». Είναι δημιουργός του ψηφιακού λογοτεχνικού περιοδικού «Λογοτεχνικό Μπιστρό της Στέλλας».