Γιάννης Φαρσάρης: Φόβος κανένας

 

Μια συλλογή διηγημάτων όπου το παράδοξο φαίνεται να τρέχει άνετα μέσα στην πραγματικότητα, 29 μικροδιηγήματα, που ο κύριος άξονάς τους είναι η απώλεια.

Σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, οι ήρωες είναι καθημερινοί άνθρωποι με ίσως όχι τόσο καθημερινές αντιδράσεις. Οι πράξεις τους ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα, εισάγοντάς μας σε έναν παράλληλο σύμπαν, όπου ο τραγέλαφος αποκτά πινελιές μαγικού ρεαλισμού.

Πολύ δυνατό το «δεν βιάζομαι», δεν παύει να με συγκινεί όσες φορές και να το διαβάσω, ένα διήγημα που θα το βρείτε και σε μορφή σεναρίου για ταινία μικρού μήκους στην Ανοικτή Βιβλιοθήκη. Πόσο έντονα συναισθήματα φέρνει το τέλος του, όσα λόγια και να χρησιμοποιήσω, σας προκαλώ να το διαβάσετε και να με διαψεύσετε.

Στο «επαρκώς ευσυνείδητος» ο ήρωας θα αποτινάξει τις συμβάσεις που τον πνίγουν με έναν πολύ απλό τρόπο, γιατί δεν είναι πάντα δύσκολο να πάρουμε μια καθοριστική απόφαση. Εξαιρετικός ο τρόπος που το διήγημα ισορροπεί με τη γλαφυρότητα της εξανθρώπισης του υπολογιστή.

Στο «σοκολάτα και γλαδιόλες», λουλούδια και σοκολάτες γλυκαίνουν τον πικρό δρόμο προς ένα προδιαγεγραμμένο τέλος.

Το ομότιτλο «Φόβος κανένας» είναι από τα πολύ αγαπημένα μου. Λιτό και περιεκτικό, μια αλληγορία αντιμετώπισης ή καλύτερα ακύρωσης του φόβου.

Με το «παραφάρμακο» βρισκόμαστε μπροστά σε μία ακόμα αλληγορία και ένα παιχνίδι λέξεων. Φάρμακο και παραφάρμακο, χαμόγελο και γέλιο, ευτυχισμένος κι ευχαριστημένος.

«Κακό πράμα» και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, σε ένα διήγημα που καυτηριάζει το ηθικό και το δίκαιο.

Ο «συντελεστής τέσσερα» είναι μια πολύ πετυχημένη σάτιρα της εποχής μας, όπου ο βομβαρδισμός πληροφοριών και το εφήμερο είναι αυτά που επισημαίνονται αλληγορικά.

Στο ίδιο ύφος κινείται και το λιλιπούτειο «παραμύθι», άλλη μία σάτιρα τύπου o tempora, o mores.

To «κατσαβίδι» είναι μια αναφορά στον φαύλο κύκλο της ζωής μας, την τάση μας να μη μαθαίνουμε ποτέ από τα λάθη μας.

Το «όταν έμαθα στον Άτλαντα να καπνίζει» θίγει εύστοχα τα άχθη που κουβαλάμε σαν σύγχρονοι Άτλαντες, βάρη δικά μας ή δανεικά.

Η «χειροβομβίδα στη μασχάλη» είναι μια αναφορά σε παλιά χρέη και λάθη που σέρνουμε μαζί μας μιαν ολόκληρη ζωή.

«Ο Ντίνος» μέσα στις λίγες του προτάσεις κρύβει μια διπλή απώλεια, αυτήν του έρωτα και της πίστης.

Μια δραματοποίηση του πολύ γνωστού “εμετρήθης, εζυγίσθης και ευρέθης ελλιπής συναντάμε στο «Υγεία» που ζυγίζει τις αποσκευές της ζωής μας.

Στο «οκτώ παρά τέταρτο» η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, αρκεί βέβαια να αξίζει τον κόπο.

«Κίτρινο και μαύρο» σαν τα σημάδια της κακοποίησης, θέμα που άψογα θίγει.

«Χθες βράδυ» και η θεματική του μικρού αυτού διηγήματος είναι η αναγκαστική θυματοποίησή μας και η ευθυνοφοβία.

Το καυστικό «ντιμπέιτ» σατιρίζει το είναι και το φαίνεσθαι του πολιτικού και όχι μόνον βίου μας.

Το γλυκόπικρο «όνειρο» παίζει με τις λέξεις και τους κανόνες της λογικής, σαν άλλη αλληγορία της ελεύθερης βούλησης.

Το απρόβλεπτο και διφορούμενο τέλος δίνει μια ιδιαίτερη οπτική στο «ο Ζακ με το κοστούμι».

Το σύντομο «στο μπαρ» είναι μια μπουνιά ακριβείας στον εγωισμό μας.

Πόσο όμορφα παρουσιάζεται στο «Χίλια ευρώ το μήνα» η ιδέα ότι δεν είναι όλα μια αγοραπωλησία στη ζωή.»

Το «μαύρο μανταρίνι» είναι ένα έξοχο, ανθρώπινο και συγκινητικό διήγημα για τη μετανάστευση και το νόστιμον ήμαρ όπως προσωποποιείται στη γευστική απόλαυση ενός μανταρινιού.

Το «είκοσι δύο χρόνια χωρίς διακοπή» φέρνει σε παλιά ελληνική ταινία, και είναι ένα διήγημα με τρεις διαφορετικές φωνές, σχόλιο για την τάξη και την ηθική.

Ο «βάτραχος» θυμίζει ότι πραγματικότητα και φαντασία είναι δρόμοι άλλοτε παράλληλοι και άλλοτε τεμνόμενοι.

Η μικροσκοπική «απόγνωση» είναι πλήρης νοημάτων, θυμίζοντάς μας πώς είναι όταν ανοίξουμε τα αυτιά μας και ακούσουμε επιτέλους και κάτι άλλο εκτός από τα συνεχή μας θέλω.

Στο «εγωστάσιο» ο συγγραφέας παίζοντας με τη μερική ομοφωνία των λέξεων εργοστάσιο- εγωστάσιο, ταράζει την οικογενειακή πεπατημένη.

Ο «υπαλληλόπουλος» είναι μια πληρωμένη απάντηση στους συμβιβασμούς της ζωής μας.

Το «μωβ» μιλάει για τη διαφορετικότητα και την υποδοχή και αποδοχή της.

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος επίλογος για αυτή τη συλλογή από το εξαίρετο «έφαγα τη μαμά» που μιλάει για την παθολογική αγάπη και τις εξαρτήσεις.

Διαβάστε το «Φόβος κανένας», είναι το σίγουρο αντίδοτο στους φόβους μας.

Το «Φόβος κανένας» είναι το πρώτο βιβλίο που εκδόθηκε στη χώρα μας με τη μέθοδο της συλλογικής μικροχρηματοδότησης (crowd funding). Μπορείτε να το κατεβάσετε σε ελεύθερη ψηφιακή μορφή σε αρχείο pdf, epub ή kindle mobi πατώντας εδώ.

 Ο Γιάννης Φαρσάρης είναι καθηγητής Πληροφορικής και δημιουργός της Ανοικτής Βιβλιοθήκης. Έργα του: Johnie Society(μυθιστόρημα), Εβδόμη Εσπερινή (διηγήματα), Ευτυχισμένο κοιμάμενο νερό (θεατρικό έργο), Δεν βιάζομαι, Στο περίπτερο(σενάρια για ταινία μικρού μήκους). Συμμετοχή στα συλλογικά: Ιστορίες βιβλίων, Ιστορίες από ένα παγκάκι, Ο άνδρας με την πουά γραβάτα, Ματριόσκα, 12/12/12/, Δήγμα γραφής.