Δημήτρης Νίκου: Το φιλί και το ταξίδι

 Με ένα εντυπωσιακό εξώφυλλο και έναν εξίσου εντυπωσιακό τίτλο, ο Δημήτρης Νίκου σκορπίζει στον ελεύθερο διαδικτυακό αέρα μια συλλογή  μικρών πεζών και ποιημάτων με θεματική της την ελευθερία του αισθήσεων.

Ασκήτεψε και δούλεψε, όπως μας λέει και ο ίδιος στον πρόλογο, και παρά τις δύσκολες συγκυρίες των καιρών, μια παλιά γραφομηχανή ήταν το έναυσμα να ταξιδέψουμε κι εμείς μαζί του και να οικειοποιηθούμε την πανδαισία χρωμάτων και αισθητικής απόλαυσης που αναβλύζει ο γραπτός του λόγος, καθώς τα λόγια είναι γύρη που ο συγγραφέας μάς προτρέπει να τα αφήσουμε σαν αυτή να σκορπίσουν και να ανθίσουν. Ένα περιβόλι γίνονται τα γραπτά του, ένα περιβόλι  που πλανιέται κάπου ανάμεσα στη γη και τον ουρανό, με λέξεις σαν πουλιά ελεύθερα, με λόγια που ριζώνουν, βγάζουν κλαδιά αγγίζοντας τα σύννεφα, πλησιάζοντας το Υπέρτατο. Και μέχρι να φτάσουμε εκεί, να έχουμε τολμήσει να προσεγγίσουμε αυτό που μας φοβίζει, να έχουμε καταφέρει να μετρήσουμε τον εαυτό μας, γιατί έτσι μπορούμε να γίνουμε πιο δυνατοί, να αφεθούμε στο να καταλάβουμε τη μαγεία γύρω μας, να κατανοήσουμε αυτό το δίστιχο από τις Πατρίδες του Κωστή Παλαμά:

“Πατρίδες! Αέρας, γη, νερό, φωτιά! Στοιχεία αχάλαστα, και αρχή και τέλος των πλασμάτων”

Κι αν πάλι κοιτάξεις τα σύννεφα, χάρτες θα δεις να σχηματίζονται δείχνοντάς σου τον δρόμο για άγνωστα, εξωτικά μέρη, κι αν αφήσεις το βλέμμα σου να αγκαλιάσει τη θάλασσα, δε θα δεις μόνο το απέραντο, μα θα διακρίνεις  κι εκείνη τη γραμμή που ενώνει γη και ουρανό, θα νιώσεις να βγαίνεις από τον εαυτό σου, μικρός εσύ, ένας κόκκος στη μαγεία του σύμπαντος.

Κι έπειτα σαν νιώσεις ελεύθερος, θα αφεθείς στην τρέλα και το θάνατο του έρωτα “δέρμα η ανάσα σου σε λόγια ψιθυριστά, μάτια μου, μάτια μου, σβήσε τη μέρα ξανά” Και μετά πάλι θα παραδώσεις τις αισθήσεις στην ψυχή, θα αφεθείς στο θαύμα της δημιουργίας: “ Πορεία αντίστροφη, πάω μπροστά γυρνώντας πίσω κι αρχίζω το ταξίδι απ’ την αρχή. Σε όσα με έφτιαξαν, σε όσα είμαι, μαζί με όλα που με αποτελούν, μαθαίνω αλλιώς να περπατώ και άλλη γλώσσα να μιλώ”.

Γεμάτα λυρισμό, αυτά τα ταξιδιάρικα κείμενα γίνονται αφορμή να βουτήξουμε στα βαθιά νερά της ύπαρξης και να εξερευνήσουμε τον εαυτό μας, τον κόσμο και τη μεταξύ τους σχέση. Μα γίνονται και εφαλτήριο αισθητικών απολαύσεων, σαν χάδι μέσα στην παγωνιά που κατευθύνει πειθήνια το αίμα. Διαβάζεις κι αφήνεσαι, κλείνεις τα μάτια σου κι ακούς τους χτύπους της καρδιάς σου, κι είναι σαν να ακούς ταυτόχρονα τους ήχους της γης, της θάλασσας και του ουρανού, καθώς τα πάντα ανασταίνονται κι ανασαίνουν γύρω σου, πάνω σου, μέσα σου, σαν ένας έρωτας απρόσμενος και ξαφνικός, “το φιλί και το ταξίδι, η ζωή”.

Θα ήταν δύσκολο να επιλέξω ανάμεσα στα κείμενα, από τα αγαπημένα μου όμως είναι το “Το ρεύμα του Τάγου”, μαγευτικό σαν ένα ηλιοβασίλεμα με μια ακόμα πιο μαγευτική περιγραφή της αίσθησης της παραίτησης ακούγοντας ένα μελαγχολικό, παθιασμένο φάντο. Δεν χορταίνω να το διαβάζω ξανά, τόσο επιτυχημένη είναι αυτή η χρονική και τοπική μετατόπιση που καταφέρνει κάθε φορά να με κάνει να νιώθω.

Η συλλογή “Το φιλί και το ταξίδι” κυκλοφορεί ελεύθερα σε ψηφιακή μορφή pdf από την Ανοικτή Βιβλιοθήκη.

 

Ο Δημήτρης Νίκου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Έκανε σπουδές ηχοληψίας, αερομεταφορών και τουρισμού. Πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία με τη νουβέλα “Βόλτα στο φεγγάρι” (Ίαμβος, 2010). Ακολούθησαν: το μυθιστόρημα “Σημασία έχει μονάχα η ζωή” (Ωκεανός, 2013), το αφήγημα “Ονείρωξη” (Σαΐτα, 2014) που μεταφράστηκε και στα Γερμανικά. Συμμετείχε επίσης στις συλλογές “Tweet stories” (Ανοικτή Βιβλιοθήκη, 2012), “Ένα ταξίδι αλλιώς” (Σαΐτα, 2013), “Ιστορίες από ένα παγκάκι” (Σαΐτα, 2013) και στο συλλογικό μυθιστόρημα “Όσα ποτέ δεν είπαμε” (Ωκεανός, 2013).