Στέλλα Σαμιώτου Φιτσάιμονς: Μέχρι να γίνεις γάτα

 Μια γυναίκα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης πλησιάζει τα τριάντα. Και είναι αυτή η χρονική στιγμή το ορόσημο για να αναρωτηθεί πού βρίσκεται η ζωή της, πώς αναλώθηκαν τα χρόνια της.

Κλισέ το θέμα; Ίσως. Ένας γάμος σε μικρή ηλικία, από ανάγκη να αναπληρώσει μια απώλεια, μια δουλειά που την αφήνει αδιάφορη, την κουράζει με την ανία της. Νιώθει πως αναπνέει όταν ο άνδρας της λείπει σε ταξίδια για επαγγελματικούς λόγους. Η χαρά στη ζωή της είναι ο μικρός της γιος και εκείνος. Εκείνος είναι μουσικός, μια μορφή που αιωρείται στις σελίδες του βιβλίου μέσα από αναμνήσεις της γυναίκας, μια μορφή που αναρωτιέσαι αν είναι υπαρκτή ή αν είναι το εξιδανικευμένο και άπιαστο που αλόγιστα κυνηγάμε όλοι μας, ένας διάβολος για τους άλλους και άγγελος για την ίδια.

Ώσπου θα έρθει η φίλη της η Νόρα και θα της χαρίσει ένα βιβλίο. Δεν είναι τυχαίο, ακόμα και ο τίτλος του το μαρτυρά. Πρόκειται για το “τριακοστό έτος” της Ingeborg Bachmann. Παρότι αρνητική στην αρχή, θα σταθεί τελικά στις σελίδες του κάνοντας, εν πρώτοις άθελά της και εν συνεχεία συνειδητά, μια βουτιά στη δική της ψυχή, στα θέλω και στα πρέπει της. Συνεχίζοντας να φαντασιώνεται ή να θυμάται κοινές στιγμές με τον μουσικό (φανταστικό ή πραγματικό εραστή της) καταπιάνεται και η ίδια με τα θέματα που απασχολούν την Bachmann: τον αυτοπροσδιορισμό, τα προσωπικά μας όρια, τη στοιχειοθέτηση της αλήθειας, την απώλεια, την ουσία της ύπαρξης και της μη ύπαρξης.

Μου άρεσε το κείμενο, αυτός ο χειμαρρώδης μα συνάμα τόσο ποιητικός μονόλογος της ηρωίδας χωρίς όνομα, της γυναίκας που μπορεί και να αναγνωρίσουμε κοιτώντας στον καθρέφτη μας.

Μου άρεσε ο σκανταλιάρικος τίτλος που παραπέμπει στο ανεξάρτητο αιλουροειδές που έχει τη δική του θέση σε αυτή την ιστορία.

Μου άρεσε η ευαισθησία, το μελό που τελικά δεν είναι μελό.

Μου άρεσε η αναφορά στις Ingeborg Bachmann, Sylvia Plath και Djuna Barnes, μια καλή ευκαιρία να ψάξουμε το έργο τους.

Μου άρεσε που όταν τελείωσα την ανάγνωση, το ξανάπιασα και διάβασα εκ νέου αρκετά σημεία.

Αν νομίζετε πως ποτέ δεν είναι αργά, αν πιστεύετε στις δεύτερες ευκαιρίες, ακόμα όμως κι αν δεν ισχύουν τα δύο παραπάνω, αλλά πιστεύετε στην ίδια σας τη δύναμη, διαβάστε το “Μέχρι να γίνεις γάτα”. Γιατί τίποτα δεν είναι μόνο μαύρο ή μόνο λευκό. Η ζωή μας είναι γεμάτη λεπτές αποχρώσεις που κάνουν τη διαφορά. Και όπως λέει και η συγγραφέας: “Οι αποφάσεις δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν”.

Ευχαριστώ πολύ τη Στέλλα Σαμιώτου Φιτσάιμονς για την ελεύθερη ψηφιακή διάθεση του βιβλίου της, το οποίο κατέβασα από το Google Play.

Η Στέλλα Σαμιώτου Φιτσάιμονς γεννήθηκε στο Μαρούσι και ζει στο Λος Άντζελες. Δικά της: η συλλογή διηγημάτων «Αποσπάσματα από το τέλος ενός προσώπου», το μυθιστόρημα «Ο κόσμος από την ανάποδη», η νεανική σειρά επιστημονικής φαντασίας «The Plantation» και η σειρά φανταστικού «Mist Riders». Είναι δημιουργός του ψηφιακού λογοτεχνικού περιοδικού «Λογοτεχνικό Μπιστρό της Στέλλας».