Γιάννης Κατσούλης: Ο χρόνος τα παίρνει όλα

Άραγε τι παίρνει μαζί του ο χρόνος και τι αφήνει σαν αντάλλαγμα σε εμάς; Αν αναλογιστούμε ότι η μέτρησή του αποτελεί επινόηση του ανθρώπινου μυαλού, τότε η πιο αντιπροσωπευτική εικόνα του είναι το ρολόι.

Ένα ρολόι αφημένο πάνω στα βράχια κι ένα στα βότσαλα μιας παραλίας συνθέτουν το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο της συλλογής διηγημάτων του Γιάννη Κατσούλη «Ο χρόνος τα παίρνει όλα» από τις Βορειοδυτικές εκδόσεις. Μου αρέσει πάντα να ανατρέχω σε μια σημειολογική ερμηνεία. Άραγε η επιλογή του τοπίου δείχνει τη φθορά και τη συνεχή εναλλαγή της ζωής; Από εκεί που περνάει ο χρόνος, τίποτα δε μένει ίδιο πέρα ίσως από  τον χρόνο σαν έννοια, σαν σύνολο στιγμών που έχουν περάσει στις σελίδες της προσωπικής μας ιστορίας.

Και ο συγγραφέας καταθέτει τη δική του άποψη για το παιχνίδι χρόνου, μνήμης, λησμοσύνης. Για το ξόδεμα των στιγμών της ζωής. Για την καλή ή κακή σχέση της ύλης (άνθρωπος) με το άπειρο (χρόνος).

Με μια βαθιά εσωτερική εστίαση και στρωτό απλό λόγο, ο Γιάννης Κατσούλης ανασυνθέτει τις ζωές των ηρώων του. Άλλοτε αυτή η εκ νέου δόμηση γίνεται με αφορμή μια βόλτα στην πόλη, το μεταίχμιο ανάμεσα στην παλιά και τη νέα χρονιά, μια αλλαγή στο βιολογικό ρυθμό ή μια είδηση στα τηλεοπτικά δελτία. Ή θα είναι η κάποτε ατυχής επιλογή του γνωστικού αντικειμένου η στιγμή που ο χρόνος θα παγώσει συναντώντας απλά τον έρωτα.

Μήπως το κρέμασμα ενός πορτρέτου στον τοίχο ορίζει το πέρασμα σε μία αλλαγή; Το περιβάλλον ενός νοσοκομείου σίγουρα είναι ο τόπος όπου όλα ξεκινούν και σταματούν χωρίς διακρίσεις. Στιγμές κλεμμένες από το χρόνο των άλλων για να σκορπίσουμε τη δική μας νεραϊδόσκονη. Στιγμές που τρέχουν μέσα στην ομίχλη του παραλίμνιου, εξαϋλώνοντας και υλοποιώντας.

Χρόνος που ξοδεύεται σε λάθος κοιτάγματα, ακόμη και σε μία λάθος επιλογή λουλουδιών. Κι όταν κλείνει μια κουρτίνα, η ζωή πετάει από ένα παράθυρο. Η στιγμή όπου η αθωότητα χάνεται αμετάκλητα καθορίζοντας απαρέγκλιτες συμπεριφορές. Πόσο αργά πυκνώνει το σκοτάδι εκεί που μόνο φαντάσματα χθεσινών αναχωρήσεων κατοικούν;

Δρόμοι χωρίς όνομα, εκφράσεις αλληγορίας σαν μία ακόμη μονάδα μέτρησης. Ίσως αυτό είναι και το νόημα της ανθρώπινης ζωής. Να μετράμε πάντα, να υπολογίζουμε, να κάνουμε απολογισμούς, να έχουμε το παρελθόν όπως το όρισε η χρονική υποκειμενικότητα αντικειμενικό σύμβουλο του μέλλοντος.

Αγαπημένα μου διηγήματα: «η σφήκα», «το γνωστικό αντικείμενο», «σιωπηλές σκέψεις μέσα στο χειμώνα», «τα κόκκινα τριαντάφυλλα», «κάποιος να κλείσει την κουρτίνα».

Ο χρόνος τα παίρνει όλα, και η ζωή πάντα συνεχίζεται σε υπάρξεις και σε μνήμες…

Ελευθερία Δημητρομανωλάκη-Μιχάλης Σπέγγος: Μπάμπουσκα

Σε ποιον χαρίζεται η εξουσία και τι αντάλλαγμα ζητάει; Σαν ένας άλλος Μεφιστοφελής πουλάει ακριβά δίνοντας ελάχιστα. Κι αυτός που υπέκυψε στη σαγήνη της, μπαίνει στη λογική θύτη-θύματος, ανοίγοντας νέο κεφάλαιο στη θεωρία του συνδρόμου της Στοκχόλμης. Όλα είναι επαρκώς αιτιολογημένα και αποδεκτά για χάρη του σκοπού που βαπτίζεται στο όνομα της επιστημονικής έρευνας και μελέτης.

Και τι ρόλο παίζει σε όλα αυτά άραγε η υπόσχεση μιας επαγγελματικής ανέλιξης ή η εκπλήρωση σεξουαλικών επιθυμιών; Σε ποια άκρα θα φτάσουν την ανθρώπινη συνείδηση ο ανταγωνισμός και η προσπάθεια ανάδειξης του πρώτου μεταξύ φαινομενικά ίσων; Ποιος είναι αυτός που παίζει επικίνδυνα παιχνίδια ξεγυμνώνοντας το εγώ από κάθε ρούχο αξιοπρέπειας;

Το θεατρικό έργο Μπάμπουσκα της Ελευθερίας Δημητρομανωλάκη και του Μιχάλη Σπέγγου μιλάει για την εξουσία της επιθυμίας να εξουσιάσουμε.

Διαδραματίζεται κάπου στη μέση του πουθενά, εκεί που βρίσκεται το Πειραματικό Σωφρονιστικό Κατάστημα Υψίστης Ασφαλείας. Εκεί που γιατροί και ασθενείς φέρνουν στο νου τη ρήση «γαία πυρί μιχθήτω». Κι ένα πρόγραμμα που ασχολείται με την ανθρώπινη ψυχή. Τι ειρωνεία αλήθεια! Μα αυτή έχει ήδη γίνει αντικείμενο αγοραπωλησίας. Έχοντας κατά νου κάτι που ακόμη κι όσοι δεν παρακολούθησαν στην τηλεόραση, κάπου διάβασαν ή από κάπου πληροφορήθηκαν, σε αυτό το ίδρυμα παίζεται για «επιστημονικούς και ανθρωπιστικούς» λόγους ένα ιδιότυπο παιχνίδι παρακολούθησης τύπου «Μεγάλος Αδελφός». Είκοσι τέσσερις βαρυποινίτες κρατούμενοι παρακολουθούνται και κάθε εβδομάδα ένας από αυτούς -ο πιο ανυπάκουος- φεύγει από την ομάδα. Εκείνος που θα μείνει τελευταίος -ο πιο συνεργάσιμος ή ίσως ο πιο ελεγχόμενος;- κερδίζει το έπαθλο της μείωσης της ποινής.

Και κάπου σε αυτό το παιχνίδι μέσα στο παιχνίδι μπλέκονται τα πάθη και τα λάθη των ηρώων. Τέσσερις ψυχίατροι (δύο άντρες και δύο γυναίκες) και μία δημοσιογράφος.

Είναι διαφορετική η συμπεριφορά μας όταν γνωρίζουμε ότι μας παρακολουθούν; Τι είναι το φυσιολογικό; Πώς είναι σίγουρος κάποιος ότι οι αντιδράσεις του δεν είναι ελεγχόμενες, αλλά προϊόντα της δικής του ελεύθερης βούλησης; Πόσο μακριά μπορεί να πάει τον άνθρωπο το παιχνίδι της εξουσίας; Ο σκοπός είναι αυτός που αγιάζει τα μέσα; Είμαστε μήπως όλοι μας πειραματόζωα;

Σε μια καθαρά οργουελική ατμόσφαιρα ο αναγνώστης-θεατής αναρωτιέται με δέος ποιος ελέγχει ποιον και γιατί.

Το θεατρικό Μπάμπουσκα κυκλοφορεί από τις Βορειοδυτικές εκδόσεις σε έντυπη μορφή, αλλά μπορεί κανείς να το διαβάσει και σε μορφή εικονικού βιβλίου στο http://issuu.com/voreiodytikes/docs/babushka.

Ηρακλής Λαμπαδαρίου: Ο μαγικός σελιδοδείκτης

Ο Ιάσονας είναι ένα μικρό αγόρι που δεν αγαπάει ούτε το διάβασμα ούτε το σχολείο. Περιμένει πως και πως πότε το κουδούνι θα σημάνει την ώρα που θα τον απαλλάξει από όλη αυτή τη βαρετή κατάσταση.

Ώσπου μια ημέρα η δασκάλα ορίζει στην τάξη να δημιουργήσει μια χειροτεχνία που να έχει σχέση με το βιβλίο. Και τότε όλα αλλάζουν για τον Ιάσονα. Η μητέρα του προτείνει έναν σελιδοδείκτη κι αυτός αμέσως βάζει εμπρός τη δημιουργικότητα και τη φαντασία του φτιάχνοντας ένα μικρό τερατάκι που ευθύς δαγκώνει την άκρη ενός σχολικού βιβλίου. Και αμέσως μετά, γιατί να μη φτιάξει σελιδοδείκτες για τους συμμαθητές του και τη δασκάλα του; Η κατασκευή γίνεται μία πολύ όμορφη περιπέτεια. Δεν τελειώνει όμως εκεί η ιστορία. Γιατί ο Ιάσονας διστακτικά στην αρχή, αλλά με έναν αυξανόμενο ενθουσιασμό στη συνέχεια, ξεκινάει να διαβάζει βιβλία.

Μετά το «τάξη δημιουργική με φαντασία αρκετή», ο Ηρακλής Λαμπαδαρίου κάνει πράξη τα όσα μάς έχει μεταφέρει σαν θεωρία εκεί. Ο μαγικός σελιδοδείκτης είναι στην ουσία ένα μαγικό παραμύθι. Δείχνει πώς με απλά πράγματα ένα παιδί μπορεί να αγαπήσει κάτι που θεωρούσε απλά υποχρέωση και διεκπεραίωνε μηχανικά και ανόρεκτα. Και δεν αφορά μόνο τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού, αλλά και αυτήν του ίδιου του γονιού. Γιατί το να γίνεις σήμερα μητέρα και πατέρας δεν πρέπει να σημαίνει απλά τη διαιώνιση του είδους, αλλά την ανατροφή της νέας ζωής ώστε να γίνει υπεύθυνος πολίτης. Το παιδί έχει και όρεξη για μάθηση και αστείρευτη φαντασία. Δεν έχουμε λοιπόν παρά να του δώσουμε τα σωστά κίνητρα και να σταθούμε δίπλα του περιμένοντας την πυροδότηση και εξέλιξη αυτών των χαρισμάτων.

Το πολύ όμορφο κείμενο πλαισιώνει η ευφάνταστη και μοντέρνα εικονογράφηση από την Απολλώνια Παραμυθιώτη καθώς και μία σειρά δραστηριοτήτων με αφορμή το παραμύθι. Ο δημιουργός του μάς δείχνει και τον τρόπο να φτιάξουμε τους δικούς μας μαγικούς σελιδοδείκτες μέσα από απλά βήματα.

Τη μεγαλύτερη πρωτοτυπία όμως τη βρίσκω στο ότι το τέλος του παραμυθιού έχει τρεις εκδοχές: μία του δημιουργού του, μία της επιμελήτριάς του Κωνσταντίνας Χαρλαβάνη και μία της εικονογράφου του Απολλώνιας Παραμυθιώτη. Αυτό δείχνει για μία ακόμη φορά πόσο ελεύθερη είναι η σκέψη και η φαντασία όχι μόνο των μικρών αλλά και των ενηλίκων, στόχο εξάλλου και των Εκδόσεων Σαΐτα που απελευθέρωσαν στον αέρα του διαδικτύου τον Μαγικό Σελιδοδείκτη.

Και οι σύνδεσμοι για να κατεβάσετε δωρεάν το παραμύθι ή για να το διαβάσετε σαν εικονικό βιβλίο βρίσκονται στο http://www.saitapublications.gr/2012/12/ebook.15.html.

Αυτή τη στιγμή ο εκδότης απουσιάζει

Γράφεις, δημιουργείς, ανοίγεις διάπλατα τα χέρια, βγάζεις φτερά και πετάς χωρίς σύνορα, χωρίς όρια. Κάποια στιγμή η δημιουργία ολοκληρώνεται κι έρχεται η ώρα της κρίσης…

Ποιο είναι αλήθεια το εύλογο χρονικό διάστημα για να αξιολογηθεί μια πρόταση προς έκδοση; Ένας μήνας, δύο, ένας χρόνος, ποτέ ίσως; Είναι το εύρος του χρονικού περιθωρίου αντίστοιχο του επαγγελματισμού που διέπει τον «υπό έρευνα» εκδοτικό οίκο;

Η πρακτική σήμερα είναι η αξιολόγηση ενός χειρογράφου μέσα σε τρεις μήνες. Πέραν τούτου, αν η απάντηση αναμένεται ακόμη, τι να υποθέσει κανείς; Φόρτο εργασίας, έλλειψη οργάνωσης ή έλλειψη ενδιαφέροντος; Όσο σωρευτικά ή διαζευκτικά κι αν το δούμε, ο συγγραφέας σίγουρα το κοιτάζει με άλλο μάτι.

Εκφράζοντας προσωπική άποψη, θεωρώ ότι η οποιαδήποτε απάντηση είναι θέμα σεβασμού. Σε αυτή τη μακριά εκδοτική αλυσίδα, ο συγγραφέας είναι ο πρώτος και απαραίτητος κρίκος. Το έργο του, όσο λογοτεχνικό ή μη και αν κριθεί τελικά, είναι το αποτέλεσμα πνευματικής προσπάθειας και ψυχικού ξοδέματος. Μία απάντηση λοιπόν, είτε θετική είτε αρνητική, τη δικαιούται. Φυσικά και είναι γνωστό τοις πάσι ότι όλοι γράφουν, ότι τα χειρόγραφα συνωστίζονται καταλαμβάνοντας δυσθεώρητα ύψη στα γραφεία των εκδοτικών οίκων. «Δε φτάνουν οι ώρες της ημέρας!» παραπονιούνται οι υπεύθυνοι των αντίστοιχων τμημάτων. Λογικό, σε μια εποχή που τα πάντα τρέχουν και πιέζουν, να αφυκτιούμε από το βάρος πολλαπλών υποχρεώσεων.

Μια θετική απάντηση είναι το θαύμα. Μια αρνητική απάντηση δε σημαίνει απαραίτητα απόρριψη της αξίας του έργου. Η εκκρεμής απάντηση όμως μεταφράζεται από το συγγραφέα στο ότι ο εκδοτικός οίκος δεν μπήκε καν στον κόπο να κοιτάξει το έργο του. Ή πάλι πως το χειρόγραφο διαβάστηκε αλλά η αναποφασιστικότητα ή η αδιαφορία ή το πήξιμο γενικώς κάνουν απαγορευτική οποιαδήποτε απάντηση. Όπως επίσης αφήνει ένα «στίγμα» που κλονίζει την εμπιστοσύνη της διμερούς σχέσης.

Η δυνατότητα που προσφέρει το διαδίκτυο σήμερα στο να εκφράσει κάθε πικραμένος τον πόνο του, δίνει και διέξοδο στο θυμό του συγγραφέα με τη «μείωση» της επιφάνειας του εκδοτικού οίκου πάντα μέσα στα νόμιμα πλαίσια. Είναι πολλοί αυτοί που χρησιμοποιούν τον ηλεκτρονικό λόγο για να δώσουν δείγματα της παγιωμένης πια συμπεριφοράς στον εκδοτικό χώρο. Το άκρον άωτον είναι το να περιμένει κανείς επί ματαίω εκείνο το περιβόητο ναι ή όχι και αντί για αυτό, να βλέπει στο ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο μηνύματα που τον καλούν να ενημερώνεται για την εκδοτική δραστηριότητα, να γραφεί συνδρομητής στα περιοδικά του τάδε ή να τυγχάνει μόνο αυτός, ως ευτυχής θνητός, του δώρου των εκπτώσεων και των τιμών του δείνα οίκου.

Κι από την άλλη, γνωρίζουμε καλά σε ποια εποχή ζούμε. Η οικονομική κρίση δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστες τις εκδόσεις. Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως κάθε δραστηριότητα παύει, αλλά σίγουρα και η εκδοτική επιχείρηση προσπαθεί να εξασφαλίσει τα νώτα της. Εν προκειμένω, ένα γνωστό όνομα είναι σίγουρη επένδυση. Ο άγνωστος, ειδικά στις μέρες μας, επιλέγεται να παραμείνει άγνωστος ή έστω στις εκκρεμότητες.

Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία όμως, και η ελπίδα του δημιουργού σίγουρα κατακτά το θώκο της αθανασίας. Γι’ αυτό μείνετε συντονισμένοι ή αναμείνατε στο ακουστικό σας…

Νίκος Φαρούπος: Οι ιχνηλάτες του σκότους

Επτά ιστορίες που ανήκουν στη σφαίρα του φανταστικού, επτά πορείες της μνήμης μέσα στο χρόνο. Η αρχαιότητα, σταθερό σημείο αναφοράς, η σύνδεση του παλιού με το σημερινό, τα κανάλια επικοινωνίας τους ή πύλες μέσα από μια πολυδιάστατη γραφή.

Ο Νίκος Φαρούπος γράφει με το μοναδικό του τρόπο. Αγαπημένη είναι για εμένα η γραφή του σε μεγάλη και μικρή φόρμα. Το οπλοστάσιό του ανεξάντλητο, οι γνώσεις και η μαεστρία του δίνουν κάθε φορά και κάτι διαφορετικό. Μύθοι, δοξασίες, παλιές λατρείες και παγανιστικές τελετουργίες μεταφέρονται στο σήμερα, φτιάχνοντας τον καμβά αυτής της συλλογής καθώς ο κάθε ήρωας μιλάει με το προσωπικό του ύφος. Μα είναι ο κάθε ήρωας ο ίδιος ο άνθρωπος που παλεύει να διακρίνει τη μοίρα του και το στίγμα του στον υπαρκτό κόσμο.

Μια γυναίκα στη θάλασσα: Μια διάσωση θα φέρει άραγε τη λύτρωση; Ναυαγοί του παρελθόντος και του παρόντος, ξεβρασμένοι σε μιαν ακτή, ξασπρισμένα κόκαλα, μια αέναη μεταμόρφωση κι ένας ήρωας που διαπράττει το σφάλμα της γυναίκας του Λωτ.

21 σκαλοπάτια λαξεμένα στο Κάβο Ντόρο και ποιος ριψοκίνδυνος τα ανεβοκατεβαίνει; Ακόμη και τα φαντάσματα έχουν ανάγκη το καλωσόρισμα. Κι αν είσαι εσύ που θα υποκύψεις ή παρασυρθείς από άγνοια, αψηφισιά ή αφέλεια, πρόσεξε ποιος θα σε αποθέσει ξανά σε στέρεο έδαφος. Το σκοτάδι έχει τους δικούς του θεούς.

Η τρύπα στο ηρώο οδηγεί τελικά στην άβυσσο; Ένα μικρό ύψωμα, κομμάτι στεριάς που τα ανθρώπινα χέρια τρομαγμένα δυναμιτίζουν στέλνοντάς το ξανά στα έγκατα της γης φράζοντας την διέξοδο στο Κακό.

Ο κυνηγός της ηδονής αρνείται να εγκαταλείψει παλιές συνήθειες και ένα νεκρό σώμα μέχρις ότου το ένστικτο γίνει μνήμη και ανάμνηση.

Το χειρόγραφο του μοναχού Ιωάννη μοιάζει αληθινό, είναι όμως; Πρόκειται για δημιούργημα νοσηρότητας ή για αναζήτηση ελέους; Σαν κρίκοι της ίδιας αλυσίδας οι ήρωές του οδηγούν ο ένας τον άλλον σε μία κάθοδο στον Άδη όπου κάθε φορά ένας διαφορετικός Ορφέας ψάχνει την ίδια Ευρυδίκη. Θα σπάσει κάποιος αυτή την αλυσίδα; Ποιος θα επιλέξει να μην είναι ο «εκλεκτός»;

Ο ιχνηλάτης του σκότους αναλώνεται και χάνεται μέσα στην ίδια του την αποστολή; Ποιος θα τολμήσει να περάσει τις πύλες του Άδη; Το Έρεβος μήπως δεν ελλοχεύει σε μία καταπακτή, αλλά στο ίδιο το μυαλό μας; Είναι η παράνοια της γνώσης ή μια τεχνητή παραίσθηση που φέρνουν την άλωση του νου και το πέρασμα στο «κάπου αλλού;»

Υπόθεση Πέτρινο κι εδώ θα σταθώ λίγο παραπάνω. Η αγαπημένη μου ιστορία και χάρηκα που αυτή ήταν η ταιριαστή αυλαία της συλλογής. Το τελευταίο διήγημα είναι η συμπύκνωση όλων των προηγούμενων και κάτι παραπάνω. Ο συναισθηματισμός και η συγκίνηση που προκαλεί ένας τοπικός θρύλος διατρέχει όλη τη ραχοκοκαλιά του διηγήματος. Δύο αστυνομικοί καλούνται να εξιχνιάσουν τις πολλαπλές δολοφονίες σε ένα απομονωμένο χωριό κάπου στον Όλυμπο. Η αστυνομική πλοκή συνδέεται με το μεταφυσικό, η λογική καλείται να βρει τις αποχρώσες ενδείξεις, να τις διαχωρίσει από ό,τι δε μπορεί να αποδεχτεί. Οι δύο αστυνομικοί δεμένοι ο καθένας με διαφορετικό τρόπο με την τραγωδία του χθες παίρνουν ξανά το δρόμο που βγάζει στον προσωπικό Γολγοθά τους. Η τελική επίλυση του μυστηρίου κατευνάζει την κοινή γνώμη, υπάρχει όμως κάποιος που να είναι αληθινά νικητής ή ηττημένος;

Η γραφή του Νίκου Φαρούπου είναι εθιστική με ένα δικό της μαγικό τρόπο. Για μένα ο συγγραφέας είναι ένας δεινός αφηγητής. Με μια γλώσσα απλή αλλά ταυτόχρονα ακριβείας. Δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με μία συλλογή διηγημάτων που εμπίπτουν στο χώρο του φανταστικού, αλλά και με μία απόπειρα αποκρυπτογράφησης της ανθρώπινης ανησυχίας. Το σκοτάδι, το έρεβος, τα τάρταρα και οι πύλες του Άδη πέρα από τη μυθολογική προέλευση και εξέλιξη στους αιώνες εμπεριέχουν την αλληγορία του κατακερματισμού και της επαναδημιουργίας της ανθρώπινης ύπαρξης, τη μάχη του φθαρτού με το άφθαρτο, του αποδεκτού με το παράλογο, παράνομο, παρακοινωνικό, τη μικρότητα της μονάδας υπό τη θέαση του σύμπαντος και των δικών του νόμων.

Οι ιχνηλάτες του σκότους μάς καλούν να βρούμε τις δικές μας διόδους, να διαβούμε τις Πύλες που ο καθένας μας κάπου αναζητεί.

Ευρυδίκη Αμανατίδου: Το αεράκι και η καμινάδα

Τίτλος: Το αεράκι και η καμινάδα

Συγγραφέας: Ευρυδίκη Αμανατίδου

ISBΝ: 978-618-80220-7-2

Συντελεστές

Εικονογράφηση-Εξώφυλλο: Απολλώνια Παραμυθιώτη 

Επιμέλεια-Διορθώσεις: Ηρακλής Λαμπαδαρίου

Σελιδοποίηση: Κωνσταντίνα Χαρλαβάνη 

Σύντομη περίληψη

Όλοι το περιμένουν αυτό το χαρούμενο, δροσιστικό αεράκι. Να τρέξει, να πετάξει, να φυσήξει. Κι αυτό βιάζεται πολύ. Τα όνειρα και τα ταξίδια το καλούν. Ώσπου…

Εκείνη έχει φορεσιά κόκκινη με περίεργα σχέδια και ένα μαύρο τριγωνικό καπέλο. Μια καμινάδα ξεχωριστή. Όμορφη αλλά φαντασμένη.

Συναντιούνται ή καλύτερα το αεράκι πέφτει επάνω της. Και τότε, όλα αλλάζουν.

Μια τρυφερή ιστορία για τη φιλία, την προσφορά, τον σεβασμό και την αγάπη. Αλλά και μια αλληγορία για το διαφορετικό και πόσο εύκολο είναι μία λέξη ή μία κίνηση να φέρει ένα χαμόγελο ή ένα δάκρυ…

Το συγκεκριμένο βιβλίο πετάει ελεύθερα στο Διαδίκτυο από τον Δεκέμβριο του 2012.

Κατεβάστε το βιβλίο σε μορφή .pdf (μέγεθος αρχείου: 5,97 MB)

ή διαβάστε το σε μορφή εικονικού βιβλίου εδώ

Φώτης Δούσος: Χίμαιρα

Μια συλλογή διηγημάτων μού θυμίζει πάντα μία γκαλερί όπου εκτίθενται έργα ενός ή διαφορετικών δημιουργών.

Η «Χίμαιρα» του Φώτη Δούσου μπαίνει σε διαφορετικό χώρο. Εκτίθεται σε πινακοθήκη. Τι θέλω να πω με αυτό; Κατά την άποψή μου, αυτή η δουλειά έχει ήδη κριθεί. Με την αποτύπωσή της από τον δημιουργό της και την απελευθέρωσή της σε ελεύθερη ψηφιακή μορφή από τις εκδόσεις Σαΐτα  δίνεται η δυνατότητα σε όλους εμάς τους αναγνώστες να γνωρίσουμε όχι μόνο μια εξαιρετική ικανότητα έκφρασης, αλλά και μία θεώρηση του παλιού και δεδομένου μέσα από νέα κανάλια.

Πολλά είναι τα διηγήματα που συνθέτουν τη συλλογή, άλλα πολύ μικρά, μόλις δύο γραμμές, και άλλα σε μια πιο κλασσική, για αυτό το είδος, έκταση. Διηγήματα και μικροδιηγήματα που θρυμματίζουν και ανασυνθέτουν τη φυσική εικόνα μέσα από το πρίσμα της αλληγορικής ευλυγισίας.

Ο συγγραφέας, αφήνοντάς τα στην κρίση μας, έχει δώσει κάποιους ορισμούς θεματικών: Ψευδοφυσική, ποστ φολκλορ, παραβολή μη θρησκευτικού περιεχομένου. Τι σημαίνουν άραγε αυτές οι κατηγοριοποιήσεις; Αυτό, ο δημιουργός το αφήνει να το ανακαλύψει ο αναγνώστης. Δε θα σταθώ στο να κολλήσω ετικέτες ούτε να αναλύσω το κατά πόσο αυτές οι «ταμπέλες» προσδιορίζουν τα διηγήματα. Εξάλλου οι κάθε μορφής κανόνες μού δημιουργούν πάντα μία ελαφριά δυσφορία. Θα περιοριστώ στο να πω πως συλλογές διηγημάτων έχω διαβάσει πολλές. Άλλες μου έκαναν εντύπωση, άλλες όχι. Η «Χίμαιρα» όχι μόνο με εντυπωσίασε, αλλά με έβαλε στη διαδικασία να αναλύσω με τη σειρά μου μπαίνοντας στη θέση του δημιουργού της, αλλά και μέσα από τη δική μου θεώρηση του ορατού και αόρατου κόσμου.

Έχοντας κατά νου την τριπλή απεικόνιση της Χίμαιρας ως συνδυασμό λιονταριού, κατσίκας και φιδιού ή δράκου, δε μπορώ παρά να οδηγηθώ στο ότι χιμαιρικά είναι τα όντα τα πλασμένα από ετερόκλητα στοιχεία. Υπάρχουν τέτοια όντα; Αν δούμε με τα μάτια της περιορισμένης ανθρώπινης λογικής, θα απαντήσουμε αρνητικά. Αν κοιτάξουμε όμως με πνεύμα αναλυτικό και με όπλο τη φαντασία, θα κατανοήσουμε πλήρως το χιμαιρικό. Αυτό που ονομάζουμε ανέφικτο, χρησιμοποιώντας συνήθως τη φράση «κυνηγάει χίμαιρες».

Ανέφικτο δεν υπάρχει, όταν κάθε τι μπορεί να ερμηνευτεί ποικιλότροπα, ξεφεύγοντας από στεγανά που περιορίζουν φαντασία, δημιουργία και εξέλιξη.

Θαύμασα πραγματικά την δεινότητα και τον τρόπο σκέψης του Φώτη Δούσου. Ρούφηξα τις μικρές και μεγάλες του ιστορίες και έφτασα στο τέλος τους, γνωρίζοντας ότι την ψηφιακή μου βιβλιοθήκη στολίζει ένα ακόμη πολύτιμο πετράδι.

Αγαπημένα μου το «Χρονικό απαγόρευσης ακραίων συναισθημάτων», «Έχασα τη σκιά μου», «Πολιορκία», «Αντιβιβλιοθήκη», «Ο Μίδας των γυαλιών», «Πυξίδα», «Μετεωρίτης», «Έκλειψη Ηλίου», «Ορυχείο» και τέλος, το αριστουργηματικό «Πηγάδι».

 Εδώ μπορείτε να πατήσετε  για δωρεάν κατέβασμα σε pdf είτε για ανάγνωση σαν εικονικό βιβλίο από το Issuu.