Αυτή τη στιγμή ο εκδότης απουσιάζει

Γράφεις, δημιουργείς, ανοίγεις διάπλατα τα χέρια, βγάζεις φτερά και πετάς χωρίς σύνορα, χωρίς όρια. Κάποια στιγμή η δημιουργία ολοκληρώνεται κι έρχεται η ώρα της κρίσης…

Ποιο είναι αλήθεια το εύλογο χρονικό διάστημα για να αξιολογηθεί μια πρόταση προς έκδοση; Ένας μήνας, δύο, ένας χρόνος, ποτέ ίσως; Είναι το εύρος του χρονικού περιθωρίου αντίστοιχο του επαγγελματισμού που διέπει τον «υπό έρευνα» εκδοτικό οίκο;

Η πρακτική σήμερα είναι η αξιολόγηση ενός χειρογράφου μέσα σε τρεις μήνες. Πέραν τούτου, αν η απάντηση αναμένεται ακόμη, τι να υποθέσει κανείς; Φόρτο εργασίας, έλλειψη οργάνωσης ή έλλειψη ενδιαφέροντος; Όσο σωρευτικά ή διαζευκτικά κι αν το δούμε, ο συγγραφέας σίγουρα το κοιτάζει με άλλο μάτι.

Εκφράζοντας προσωπική άποψη, θεωρώ ότι η οποιαδήποτε απάντηση είναι θέμα σεβασμού. Σε αυτή τη μακριά εκδοτική αλυσίδα, ο συγγραφέας είναι ο πρώτος και απαραίτητος κρίκος. Το έργο του, όσο λογοτεχνικό ή μη και αν κριθεί τελικά, είναι το αποτέλεσμα πνευματικής προσπάθειας και ψυχικού ξοδέματος. Μία απάντηση λοιπόν, είτε θετική είτε αρνητική, τη δικαιούται. Φυσικά και είναι γνωστό τοις πάσι ότι όλοι γράφουν, ότι τα χειρόγραφα συνωστίζονται καταλαμβάνοντας δυσθεώρητα ύψη στα γραφεία των εκδοτικών οίκων. «Δε φτάνουν οι ώρες της ημέρας!» παραπονιούνται οι υπεύθυνοι των αντίστοιχων τμημάτων. Λογικό, σε μια εποχή που τα πάντα τρέχουν και πιέζουν, να αφυκτιούμε από το βάρος πολλαπλών υποχρεώσεων.

Μια θετική απάντηση είναι το θαύμα. Μια αρνητική απάντηση δε σημαίνει απαραίτητα απόρριψη της αξίας του έργου. Η εκκρεμής απάντηση όμως μεταφράζεται από το συγγραφέα στο ότι ο εκδοτικός οίκος δεν μπήκε καν στον κόπο να κοιτάξει το έργο του. Ή πάλι πως το χειρόγραφο διαβάστηκε αλλά η αναποφασιστικότητα ή η αδιαφορία ή το πήξιμο γενικώς κάνουν απαγορευτική οποιαδήποτε απάντηση. Όπως επίσης αφήνει ένα «στίγμα» που κλονίζει την εμπιστοσύνη της διμερούς σχέσης.

Η δυνατότητα που προσφέρει το διαδίκτυο σήμερα στο να εκφράσει κάθε πικραμένος τον πόνο του, δίνει και διέξοδο στο θυμό του συγγραφέα με τη «μείωση» της επιφάνειας του εκδοτικού οίκου πάντα μέσα στα νόμιμα πλαίσια. Είναι πολλοί αυτοί που χρησιμοποιούν τον ηλεκτρονικό λόγο για να δώσουν δείγματα της παγιωμένης πια συμπεριφοράς στον εκδοτικό χώρο. Το άκρον άωτον είναι το να περιμένει κανείς επί ματαίω εκείνο το περιβόητο ναι ή όχι και αντί για αυτό, να βλέπει στο ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο μηνύματα που τον καλούν να ενημερώνεται για την εκδοτική δραστηριότητα, να γραφεί συνδρομητής στα περιοδικά του τάδε ή να τυγχάνει μόνο αυτός, ως ευτυχής θνητός, του δώρου των εκπτώσεων και των τιμών του δείνα οίκου.

Κι από την άλλη, γνωρίζουμε καλά σε ποια εποχή ζούμε. Η οικονομική κρίση δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστες τις εκδόσεις. Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως κάθε δραστηριότητα παύει, αλλά σίγουρα και η εκδοτική επιχείρηση προσπαθεί να εξασφαλίσει τα νώτα της. Εν προκειμένω, ένα γνωστό όνομα είναι σίγουρη επένδυση. Ο άγνωστος, ειδικά στις μέρες μας, επιλέγεται να παραμείνει άγνωστος ή έστω στις εκκρεμότητες.

Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία όμως, και η ελπίδα του δημιουργού σίγουρα κατακτά το θώκο της αθανασίας. Γι’ αυτό μείνετε συντονισμένοι ή αναμείνατε στο ακουστικό σας…