Πάμε θέατρο: Ιστορίες των άκρων

 

Το Ινστιτούτο αισθητικής που διατηρεί η κυρία Ρωξάνη, σε μια συνοικία της Αθήνας, στις αρχές του millenium, γίνεται το σκηνικό μιας ανατρεπτικής σάτιρας. Το αντικείμενο της κοινωφελούς εργασίας της εξ Ουκρανίας ορμώμενης αισθητικού, είναι η περιποίηση των άκρων, δηλαδή μανικιούρ, πεντικιούρ και τα πέριξ αυτών. Αυτός ο τόπος λοιπόν αποτελεί την αφορμή για να γνωρίσουμε καθημερινούς ανθρώπους που ζουν ακραίες ιστορίες ή μάλλον ιστορίες καθημερινής τρέλας, μια και γενικότερα στον κόσμο μας η ακρότητα έχει γίνει πια κάτι φυσιολογικό.

Η κυρία Ρωξάνη, χυμώδης, συναισθηματική, αλλά και εκρηκτική, όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει, έχοντας σκοπό της να εξυπηρετήσει τον κάθε αναξιοπαθούντα που εμφανίζεται στην επιχείρησή της, διευρύνοντας τις παροχές υπηρεσιών της ως και σε τομείς ιατρικής.

Η υπάλληλός της, η Νάντια, ολίγον αφελής, ολίγον ψυχοπονιάρα, προσπαθεί να βάλει σε τάξη το καθημερινό πρόγραμμα, το αν τα καταφέρνει βέβαια είναι μια άλλη ιστορία, καθώς οι πελάτες του ινστιτούτου μόνο νορμάλ δεν είναι.

Την καθημερινότητα της εργασίας τους έρχεται να διαταράξει ο Στεφάν Εστεφάνογλου, ένα πωλητής που είναι πρόθυμος να παράσχει στην κυρία Ρωξάνη όχι μόνο καλλυντικά και κρέμες αμφίβολης προέλευσης, αλλά και οτιδήποτε άλλο βάλει ο νους του κάθε καταναλωτή. Πολυμήχανος και καταφερτζής, κανείς δεν μπορεί να υποψιαστεί ότι ίσως και κάτι ακόμα να κρύβεται κάτω από τα παρδαλά του ρούχα.

Στο ινστιτούτο μπαινοβγαίνει και η Ντέσπυ, η απελπισμένη νεαρή που εκφράζεται ως emo, αναζητώντας τον αληθινό της εαυτό, και που ενίοτε ακούει και στο βαπτιστικό της όνομα Παυλίνα. Φαίνεται απόμακρη, ένα ξένο σώμα μέσα στην τρελή χαρά που επικρατεί στο Ινστιτούτο.

Πελάτες διαφόρων κοινωνικών θέσεων και επαγγελμάτων μπαινοβγαίνουν για να αναζητήσουν τις υπηρεσίες της κυρίας Ρωξάνης.

Ο παπα Παρθένιος, παρότι κληρικός, πρώτος και καλύτερος, καθώς η κούραση των υπηρεσιών που προσφέρει καθημερινά στους πιστούς του, έχει εξουθενώσει τα πόδια του, με αποτέλεσμα να χρειάζεται τις γνώσεις της κυρίας Ρωξάνης επί του θέματος.

Εμφανίζεται όμως και η κυρία Κούκου Βάγια, των Βορείων προαστείων, κοιτάζοντας αφ’ υψηλού τος πάντες. Στο ίδιο μοτίβο και η κόρη της, Σάντυ, φιλόμουσο μηρυκαστικό της συμπεριφοράς της μητέρας της. Τις συνοδεύει ο Ντίνος, αδελφός της κυρίας Κούκου Βάγιας, ένας ακόμα που ζει στον κόσμο του και δεν χάνει ευκαιρία να εκφράζεται με ποιήματα, που πλάθει στο πόδι.

Και ως επιστέγασμα, τις υπηρεσίες του Ινστιτούτου αναζητεί και η Ζέτα Καρπαθίου Δρακουλέλη, που είναι η συμπερίληψη του όσα δεν φτάνει η αλεπού. Επιδεικνύει τίτλους καταγωγής και σπουδών, θέλοντας να δείξει τέρας μορφώσεως, χωρίς να συνειδητοποιεί την πραγματική εικόνα που εκπέμπει.

Αυτά τα εννέα πρόσωπα θα μπλεχτούν σε τραγελαφικές καταστάσεις, οι δρόμοι τους θα διασταυρωθούν και οι εξελίξεις θα είναι καταιγιστικές μέχρις ότου η τάξη αποκατασταθεί ή μήπως όχι;

Αυτά θα μας τα πουν οι θεατές. Ένας από αυτούς ήμουν και εγώ, οπότε θα καταθέσω αυτά που αποκόμισα.

Το έργο Ιστορίες των άκρων μέσα από την ακρότητα και το γέλιο που αυτή προξενεί, δεν χάνει τον βαθύτερο στόχο του. Να σατιρίσει και να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα, της κοινωνίας και τα δικά μας φυσικά, εφόσον θέλουμε δεν θέλουμε, μέλη της είμαστε. Μια πρώτη ανάγνωση όσων διαδραματίζονται επί σκηνής αφήνει τη γλυκιά αίσθηση της φάρσας. Μέσα από εξωφρενικές καταστάσεις που τείνουν στην υπερβολή, χαρακτήρες καρικατούρες, μπερδέματα, κωμικές ατάκες, ρυθμό καταιγιστικό όσο εξελίσσεται το έργο, αναγνωρίζουμε τα κύρια στοιχεία που συνθέτουν τη φάρσα ως θεατρικό είδος. Στόχος να διασκεδάσουμε με το δράμα που εξελίσσεται, όμως… Αυτό που πετυχαίνει τελικά και βγάζω το καπέλο σε όλους τους συντελεστές είναι ότι συνειδητά ασκεί κριτική στα κακώς κείμενα. Πίσω από την κάθε ατάκα και κίνηση των dramatis personae, υπερχειλίζουν τα πάθη της σύγχρονης εποχής: η ανασφάλεια, η απώλεια της πραγματικής ταυτότητας, η φιλαυτία, οι αλλαγές στην νοοτροπία, η επιτήδευση, ο ατομικός εγκλωβισμός σε στερεοτυπικές κοινωνικές απαιτήσεις, η διάσταση ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθαι εντέλει.

Συγχαρητήρια λοιπόν θα δώσω σε όλους τους συντελεστές, γιατί απέδειξαν περίτρανα ότι ζούμε ιστορίες …άκρων!

Με σειρά εμφανίσεως, γεμίζουν πληθωρικά τη σκηνή οι:

Κωνσταντίνα Κάτση, Σοφία Γιαννουλάτου, Άννα Καψάλλα, Άννα Αποστόλου, Στέλιος Σηφάκης, Γιώτα Δημητρακοπούλου, Αθηνά Αλχαζίδου, Στέλιος Κάσδαγλης, Κωνσταντίνος Σωτηρίου, Μαρία Χίου.

Το κείμενο είναι της Μαρίας Χίου.

Η μουσική επιμέλεια της Σιμέλλας Εμμανουηλίδου.

Τα σκηνικά της Άννας Αποστόλου.

Υπεύθυνη social media: Άννα Καψάλλα.

Παραγωγή: Melissa Tales

Στο Θέατρο της Ημέρας, κάθε Σάββατο από 1 Νοεμβρίου έως 13 Δεκεμβρίου.