Νίκος Φαρούπος: Οι ιχνηλάτες του σκότους

Επτά ιστορίες που ανήκουν στη σφαίρα του φανταστικού, επτά πορείες της μνήμης μέσα στο χρόνο. Η αρχαιότητα, σταθερό σημείο αναφοράς, η σύνδεση του παλιού με το σημερινό, τα κανάλια επικοινωνίας τους ή πύλες μέσα από μια πολυδιάστατη γραφή.

Ο Νίκος Φαρούπος γράφει με το μοναδικό του τρόπο. Αγαπημένη είναι για εμένα η γραφή του σε μεγάλη και μικρή φόρμα. Το οπλοστάσιό του ανεξάντλητο, οι γνώσεις και η μαεστρία του δίνουν κάθε φορά και κάτι διαφορετικό. Μύθοι, δοξασίες, παλιές λατρείες και παγανιστικές τελετουργίες μεταφέρονται στο σήμερα, φτιάχνοντας τον καμβά αυτής της συλλογής καθώς ο κάθε ήρωας μιλάει με το προσωπικό του ύφος. Μα είναι ο κάθε ήρωας ο ίδιος ο άνθρωπος που παλεύει να διακρίνει τη μοίρα του και το στίγμα του στον υπαρκτό κόσμο.

Μια γυναίκα στη θάλασσα: Μια διάσωση θα φέρει άραγε τη λύτρωση; Ναυαγοί του παρελθόντος και του παρόντος, ξεβρασμένοι σε μιαν ακτή, ξασπρισμένα κόκαλα, μια αέναη μεταμόρφωση κι ένας ήρωας που διαπράττει το σφάλμα της γυναίκας του Λωτ.

21 σκαλοπάτια λαξεμένα στο Κάβο Ντόρο και ποιος ριψοκίνδυνος τα ανεβοκατεβαίνει; Ακόμη και τα φαντάσματα έχουν ανάγκη το καλωσόρισμα. Κι αν είσαι εσύ που θα υποκύψεις ή παρασυρθείς από άγνοια, αψηφισιά ή αφέλεια, πρόσεξε ποιος θα σε αποθέσει ξανά σε στέρεο έδαφος. Το σκοτάδι έχει τους δικούς του θεούς.

Η τρύπα στο ηρώο οδηγεί τελικά στην άβυσσο; Ένα μικρό ύψωμα, κομμάτι στεριάς που τα ανθρώπινα χέρια τρομαγμένα δυναμιτίζουν στέλνοντάς το ξανά στα έγκατα της γης φράζοντας την διέξοδο στο Κακό.

Ο κυνηγός της ηδονής αρνείται να εγκαταλείψει παλιές συνήθειες και ένα νεκρό σώμα μέχρις ότου το ένστικτο γίνει μνήμη και ανάμνηση.

Το χειρόγραφο του μοναχού Ιωάννη μοιάζει αληθινό, είναι όμως; Πρόκειται για δημιούργημα νοσηρότητας ή για αναζήτηση ελέους; Σαν κρίκοι της ίδιας αλυσίδας οι ήρωές του οδηγούν ο ένας τον άλλον σε μία κάθοδο στον Άδη όπου κάθε φορά ένας διαφορετικός Ορφέας ψάχνει την ίδια Ευρυδίκη. Θα σπάσει κάποιος αυτή την αλυσίδα; Ποιος θα επιλέξει να μην είναι ο «εκλεκτός»;

Ο ιχνηλάτης του σκότους αναλώνεται και χάνεται μέσα στην ίδια του την αποστολή; Ποιος θα τολμήσει να περάσει τις πύλες του Άδη; Το Έρεβος μήπως δεν ελλοχεύει σε μία καταπακτή, αλλά στο ίδιο το μυαλό μας; Είναι η παράνοια της γνώσης ή μια τεχνητή παραίσθηση που φέρνουν την άλωση του νου και το πέρασμα στο «κάπου αλλού;»

Υπόθεση Πέτρινο κι εδώ θα σταθώ λίγο παραπάνω. Η αγαπημένη μου ιστορία και χάρηκα που αυτή ήταν η ταιριαστή αυλαία της συλλογής. Το τελευταίο διήγημα είναι η συμπύκνωση όλων των προηγούμενων και κάτι παραπάνω. Ο συναισθηματισμός και η συγκίνηση που προκαλεί ένας τοπικός θρύλος διατρέχει όλη τη ραχοκοκαλιά του διηγήματος. Δύο αστυνομικοί καλούνται να εξιχνιάσουν τις πολλαπλές δολοφονίες σε ένα απομονωμένο χωριό κάπου στον Όλυμπο. Η αστυνομική πλοκή συνδέεται με το μεταφυσικό, η λογική καλείται να βρει τις αποχρώσες ενδείξεις, να τις διαχωρίσει από ό,τι δε μπορεί να αποδεχτεί. Οι δύο αστυνομικοί δεμένοι ο καθένας με διαφορετικό τρόπο με την τραγωδία του χθες παίρνουν ξανά το δρόμο που βγάζει στον προσωπικό Γολγοθά τους. Η τελική επίλυση του μυστηρίου κατευνάζει την κοινή γνώμη, υπάρχει όμως κάποιος που να είναι αληθινά νικητής ή ηττημένος;

Η γραφή του Νίκου Φαρούπου είναι εθιστική με ένα δικό της μαγικό τρόπο. Για μένα ο συγγραφέας είναι ένας δεινός αφηγητής. Με μια γλώσσα απλή αλλά ταυτόχρονα ακριβείας. Δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με μία συλλογή διηγημάτων που εμπίπτουν στο χώρο του φανταστικού, αλλά και με μία απόπειρα αποκρυπτογράφησης της ανθρώπινης ανησυχίας. Το σκοτάδι, το έρεβος, τα τάρταρα και οι πύλες του Άδη πέρα από τη μυθολογική προέλευση και εξέλιξη στους αιώνες εμπεριέχουν την αλληγορία του κατακερματισμού και της επαναδημιουργίας της ανθρώπινης ύπαρξης, τη μάχη του φθαρτού με το άφθαρτο, του αποδεκτού με το παράλογο, παράνομο, παρακοινωνικό, τη μικρότητα της μονάδας υπό τη θέαση του σύμπαντος και των δικών του νόμων.

Οι ιχνηλάτες του σκότους μάς καλούν να βρούμε τις δικές μας διόδους, να διαβούμε τις Πύλες που ο καθένας μας κάπου αναζητεί.