Ρίκη Ματαλλιωτάκη: Στων μελτεμιών τις ράχες

Στων μελτεμιών τις ράχες ή αλλιώς πάνω στον αφρό των κυμάτων. Aρμύρα και θάλασσα, όνειρα και δίψα για ζωή. Είναι όμως έτσι η πραγματικότητα;

Όνειρα και δίψα για ζωή είχε κάποτε ο κεντρικός ήρωας Δημήτρης Σταυριανίδης, όμως τα πρέπει των «καθώς πρέπει» εξοστράκισαν τα θέλω του. Ο Δημήτρης γνωρίζει τη διαφορετικότητά του, αλλά εθελοτυφλεί. Διαλέγει να αντιμετωπίσει το δικό του Γολγοθά βγάζοντας προς τα έξω μια εικόνα ψεύτικη, κατά την άποψή του αρμοστή στα αντρικά πρότυπα που ορίζει η κοινωνία. Αυτό που τον σημάδεψε στην αρχή της εφηβείας του τον κατατρέχει, εκείνος όμως προσπαθεί για χρόνια να το αγνοήσει, πιστεύοντας ότι «έχει ξορκίσει το κακό». Αλλά όταν επιχειρείς να αγνοήσεις κάτι, χωρίς καν να το ερμηνεύσεις, αυτό σου χτυπάει πάντα την πόρτα μέχρι να είναι αργά για να κάνεις πίσω.

Ο άλλος του εαυτός είναι κάτι που του προξενεί απέχθεια και συνάμα τον βυθίζει σε μια ρέμπελη ζωή, κάνοντας βαθύτερα τα ρήγματα της μοναξιάς που συνταράζουν το οικοδόμημα της ύπαρξής του. Η σχέση του με τη δεσποτική μητέρα του τον φαρμακώνει ακόμη περισσότερο έως ότου διαλέξει πρώτα τη φυγή στο εξωτερικό για να πάρει απαντήσεις από τους επαΐοντες (απαντήσεις όμως που τον μπερδεύουν, τον εκνευρίζουν, τον κάνουν πιο αρνητικό) και μετά την απομόνωση. Η ζωή του είναι ένα συνεχές κατρακύλισμα σε ουσίες και οινοπνεύματα.

Και τότε, σαν από μηχανής θεός, θα εμφανιστεί Εκείνη. Μια γυναίκα που δείχνει ότι δε θα το βάλει στα πόδια, ένας άνθρωπος στον οποίο ο Δημήτρης θα αρχίσει να ξανοίγεται δειλά στην αρχή χρησιμοποιώντας στην αφήγηση της στιγματισμένης του ζωής το τρίτο πρόσωπο. Τι είναι αυτό που θα την κάνει να μείνει ή να φύγει, να αποδεχτεί ή να αφορίσει; Η πρώτη εικόνα της Μαρίνας από τον Δημήτρη είναι ότι έχει μπροστά της …Έναν άνθρωπο τυλιγμένο ως τα μπούνια σε μια σαρκοφάγα μοναξιά, έναν άνθρωπο με σπασμένα τα φρένα της λογικής, χαμένο έλεγχο και τάσεις αυτοκαταστροφής διέκρινε η ψυχή της Μαρίνας…

Ο Δημήτρης θα της προτείνει ένα ταξίδι στων μελτεμιών τις ράχες και αυτή θα μείνει δίπλα του, όμως…κακά τα ψέματα…μόλις διαπιστώνει πως άλλο να αναφέρεις ακαδημαϊκά, ή έστω να αντιμετωπίζεις ένα γεγονός από μακριά, κι άλλο να το ζεις και να το βιώνεις εσύ ο ίδιος.

Η Μαρίνα ακούει την εξομολόγηση του Δημήτρη που αναρωτιέται αν γεννιέται κανείς ή γίνεται. Δεν έχει να του απαντήσει, δεν ξέρει ούτε η ίδια, θέλει να βοηθήσει και γίνεται η εξομολογήτρια και ταυτόχρονα η ψυχοθεραπεύτριά του. Αρκεί μόνο αυτό; Όταν η υπομονή και η επιμονή δεν αρκούν να σπάσουν τις εμμονές, πόσο αντέχει μια σχέση; Πόσο μάλλον μια σχέση με ιδιαιτερότητες; Και το τέλος; Θα γίνει μια καινούργια αρχή ή θα είναι όντως η προδιαγεγραμμένη στο μυαλό του ήρωα πορεία;

Η Ρίκη Ματαλλιωτάκη δε χαρίζεται σε κανέναν. Ντόμπρα ξεμπροστιάζει τις αδυναμίες του ήρωά της αλλά και των πέριξ αυτού καυτηριάζοντας το στιγματισμό. Φταίχτες είναι οι κοινωνοί μας, ο περίγυρος που δεν αποδέχεται ότι το διαφορετικό δεν είναι διαστροφή, η αντιμετώπιση με ψεύτικη επιείκεια ή ο ίδιος μας ο εαυτός-δυνάστης;

Διαλέγοντας την απλή ανθρώπινη γλώσσα η συγγραφέας δεν κομπορρημονεί. Καταφέρνει με ειλικρίνεια και ευαισθησία να καταθέσει το δράμα μιας διαφορετικότητας σε μια κοινωνία που τουλάχιστον στα χαρτιά θέλει να λέγεται προοδευτική.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Η αγωνία ενός άντρα που δεν «είναι εκατό τοις εκατό άντρας». Ο Γολγοθάς που φορτωμένος τον σταυρό της διαφορετικότητας διανύει καθημερινά μέσα από τα δύο πολικά αντίθετα της υπόστασής του, η απεγνωσμένη προσπάθεια της λύτρωσης και ο εξτρίμ έρωτας μιας αλλιώτικης σχέσης θα κόψουν την ανάσα στο νέο βιβλίο της Ρίκης Ματαλλιωτάκη που στόχος του είναι να αποδείξει πως οι άνθρωποι δίπλα μας υπάρχουν μόνο σαν ψυχή και όχι σαν φύλο.

Τα κείμενα με πλάγια γράμματα είναι αποσπάσματα από το «Στων μελτεμιών τις ράχες», συγγραφέας Ρίκη Ματαλλιωτάκη, εκδόσεις Δωρικός, 2010.

Τάσος Σταυρακέλης: Οι κραυγές της σιωπής

Η πρώτη ποιητική συλλογή του Τάσου Σταυρακέλη από τις εκδόσεις Λεξίτυπον: Η συγκλονιστική κατάθεση μιας ευαίσθητης εσώτερης φωνής που ανήσυχα αναζητά διέξοδο έως ότου μέσα από μια χαραμάδα περάσει και διαπεράσει τον αδιάφορο και ανάλγητο κόσμο μας.

Στίχοι που δε χαρίζονται στα παιχνίδια και παιχνιδίσματα της ζωής, που δε φοβούνται μαζί με τη γιορτή να μιλήσουν και για το πένθος, στην αγνότητα του λευκού να αντιπαραθέσουν τη σατανική καταδίκη του μαύρου.

Κραυγές σιωπής που άλλοτε θέλουν να ξεφύγουν από τη φυλακή του στόματος και άλλοτε ηθελημένα ή θαρρείς επίτηδες, υπομένουν αυτόν τον εγκλεισμό. Και νοιώθω δυνατός αφού μπορώ να την φυλακίσω στο κελί της ψυχής μου, χωρίς ούτε ένα αχ! σαν ψίθυρος να βγει από τα χείλη…(Από το ποίημα Κραυγή)

Είναι στιγμές που η σιωπή γίνεται αφόρητη και τότε η ίδια φωνή θα αφανίσει τα πρέπει και τα μη, θα σπάσει τα δεσμά για να διεκδικήσει την ελευθερία της ψυχής, να απαλλαχτεί από τις βαριές αλυσίδες του καθωσπρεπισμού και να παραδώσει έναν νέο εαυτό έτοιμο να δωρίσει και να αγαπηθεί. Κραυγές απόγνωσης όλων των φυλακισμένων σου ονείρων, φυλακισμένων σου επιθυμιών, φυλακισμένων αισθήσεων, που παγιδεύτηκαν στο σαρκίο σου χωρίς να σε ρωτήσουν. (Από το κραυγές της σιωπής).

Φωταγωγεί το σκοτάδι των αναμνήσεων με την ελπίδα του νέου φωτός. Και ξαφνικά φωταγωγείς το είναι σου, με φώτα δυνατά, της ευτυχίας δέσμες φωτός λαμπερές που πυρπολούν το παρελθόν σου και σε προτρέπουν στης ζωής τον ενεστώτα να βαδίσεις κι από τις στάχτες να αναγεννηθείς ξανά (Από το Ενεστώτας).

Μια εσωτερική ανάγκη να πλάσει φυσαλίδες επιβίωσης και να τολμήσει ξανά και ξανά. Πλέκω υφάδια ελπίδας με τη σκέψη, από τα ξέφτια τους πάλι θα κρατηθώ, σε έναν κόσμο που βαδίζει στο κενό, εγώ επιβιώνω… (από το φυσαλίδες επιβίωσης).

Μια κατάθεση εαυτού χωρίς όρια. Σώμα με σώμα ψυχή με ψυχή χωρίς κανόνες χωρίς χαμένο ή νικητή σ’ έναν αγώνα άνισο για μία κόλαση ή έναν παράδεισο (από το γαϊτανάκι του έρωτα). Ικέτης στα πόδια σου τα ροδοπέταλα της ψυχής μου θα αποθέσω (από το Ικέτης). Καθρέφτης είμαι, κοίτα μέσα κι αγάπησε, νοιώσε με και αν με σπάσεις, έλα ένωσέ με… (από το alma libre).

Η φωνή του ποιητή άλλοτε αφήνει ένα καυτό αποτύπωμα οργισμένης πικρίας, άλλοτε αναπολεί ανθρώπινα λάθη και αδυναμίες, άλλοτε μεγαλόψυχη συγχωρεί, κατανοεί, ανασταίνει. Κομβικά σημεία, σταθμοί του πόνου και της γλύκας, αυτής της χαρμολύπης μας, για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο ενός από τα πρώτα ποιήματα τα συλλογής: Εφήμεροι έρωτες, η γαλήνη και ασφάλεια των καλών στιγμών, η ελευθερία της ψυχής, οι ευσεβείς ή δονκιχωτικοί πόθοι, η διαμαρτυρία ενάντια σε μια πόρνη εποχή, ενάντια σε καιρούς δίχως χάδι αγάπης. Για εκείνον που έπεσε και σηκώθηκε ξανά για να δοκιμάσει τη ζεστασιά της αγάπης και της ανθρώπινης επαφής. Για τη μοναξιά και το βαρυχείμωνο της καρδιάς. Για την αναζήτηση μιας αγάπης χωρίς όρια και κανόνες, μιας επαφής πιο ουσιαστικής που γαληνεύει και γιατρεύει. Για την ακύρωση των λόγων των ανούσιων και φευγαλέων. Την πληγωμένη μου καρδιά ζέστανε, όχι με λόγια που σαν δραπέτες απόδρασαν, μα μ’ ένα φιλί σαν κόκκινο μετάξι ακριβό (από το χαμένοι έρωτες).

Οι κραυγές της σιωπής: Σε ένα απλόχερο δόσιμο, σκέψεις ανθρώπινες χωρίς μεγαλοστομία που διαθέτουν τη δύναμη να φτάσουν στα μύχια της καρδιάς.

(Με πλάγια γράμματα παρατίθενται τα αποσπάσματα ή ακόμη και μεμονωμένες λέξεις από την ποιητική συλλογή).

Χρήστος Φασούλας: Ο εραστής της αβύσσου

Ο Χάρης ο μικρότερος δεν είναι ένα συνηθισμένο παιδί. Το λέει και ο ίδιος για τον εαυτό του, το παραδέχονται χωρίς ωστόσο να το αποδέχονται και οι άλλοι. Ο Χάρης είναι χαρισματικός για να παίξουμε και λίγο με τις λέξεις. Ακόμη και οι αναμνήσεις του της τρυφερής ηλικίας των τεσσάρων χρόνων, δεν έχουν να κάνουν με ό,τι φυσιολογικά θυμάται ένα παιδί. Σημαδιακή ηλικία για τον μπόμπιρα, γιατί τότε είναι που μπαίνει στη ζωή του ο απών μέχρι πρότινος Χάρης ο πρεσβύτερος, ο πατέρας του. Ο τελευταίος αναρρώνει από μία δωδεκαόροφη πτώση από την οποία επιβιώνει σαν από θαύμα, μαθαίνοντας έναν καινούργιο εαυτό, καρφωμένος σε μια αναπηρική μεν, αλλά σούπερ λουξ πολυθρόνα. Γιατί ο μπαμπάς Χάρης ζει πλέον έχοντας ξαναβρεί την κίνηση μόνο στη δεξιά μεριά του σώματός του. Αυτό τον οδηγεί στο να υιοθετήσει ένα πιο συγκροτημένο τρόπο θεώρησης του παλιού και του νέου του εαυτού, αλλά και να αποδεχτεί την κατάστασή του όχι από μεμψιμοιρία, αλλά γιατί όπως ισχυρίζεται, έτσι επιτέλους νοιώθει καλά.

Ο μικρός Χάρης δε συμφωνεί με όλα αυτά, διαφωνεί γενικότερα με τις αντιδράσεις και των τρόπο σκέψης των μεγάλων. Επίμονος και ακούραστος, δε σταματάει να ρωτά γιατί η μαμά Αλίκη άφησε τον μπαμπά Χάρη πριν ακόμα ο ίδιος γεννηθεί. Ο μπαμπάς μειλίχιος και πράος, η μαμά πιο γήινη και αντιδραστική, ο καθένας υπεκφεύγει και αοριστολογεί.

Ένα παιδί κάνει τους άλλους να αναρωτιούνται πώς χωράει τόση ευφυΐα στο μικρό του κεφάλι. Ένα παιδί αναλαμβάνει με το δικό του τρόπο να βρει τις απαντήσεις και να ξαναγράψει το μυθιστόρημα της ζωής. Κι εκεί επάνω, το πρώτο βιβλίο του μπαμπά συγγραφέα με τίτλο ο Εραστής (που ο ίδιος ο δημιουργός του έχει αποκηρύξει) εμφανίζεται από το πουθενά με το χαρούμενο εξώφυλλο με τις ροζ καρδούλες για να μετατραπεί σε Εραστή της Αβύσσου που στάζει αίμα από τον τίτλο του, δύο βιβλία τόσο ίδια και τόσο διαφορετικά μαζί.

Μια συνεχής ανατροπή είναι το μυθιστόρημα και πολλά ακόμη. Μια σάτιρα της κοινωνίας που τοποθετείται σε ένα πολύ κοντινό μέλλον, μια πλήρης καταγραφή του ψυχισμού της διαφορετικότητας, ένα άγγιγμα ψυχής, αλλά πάνω από όλα και για μένα αυτό είναι το πιο σημαντικό η απάντηση στο ερώτημα «μέχρι πού μπορεί να φτάσει η αγάπη».

Ο Χρήστος Φασούλας έχει κάτι που συγκαταλέγω στα σπάνια χαρίσματα. Η γραφή του κάνει τον αναγνώστη μέσα σε λίγες σελίδες να περάσει μια σειρά συναισθηματικών καταστάσεων: Εκεί που γελάει, να κάτσει να σκεφτεί, να προβληματιστεί, να νοιώσει, να βιώσει μαζί με τους ήρωες. Πώς είναι δυνατόν τα χείλη να χαμογελούν και τα μάτια να είναι υγρά, θα μου πείτε; Διαβάστε τον εραστή της αβύσσου και θα καταλάβετε!

Ο Εραστής της αβύσσου: Ένα γεμάτο ανατροπές μυθιστόρημα για την ίδια τη ζωή.

Διαγωνισμός παραδοσιακού παραμυθιού

Μια καλή ευκαιρία να ανασύρουμε

από το σεντούκι της μνήμης παραμύθια παραδοσιακά

για βασιλόπουλα, πριγκίπισσες, νεράιδες, δράκους και στοιχειά,

δέντρα και ζώα που αποκτούν ανθρώπινη φωνή

και άλλα μαγικά!

Διαγωνισμός Παραμυθιού από τον δικτυακό τόπο eBooks4Greeks.gr

Διαδικτυακό διαγωνισμό παραδοσιακού παραμυθιού διοργανώνει ο δικτυακός τόπος eBooks4Greeks.gr. Ο διαγωνισμός είναι ένα κάλεσμα προς όλους για να αναδειχτούν τα παραδοσιακά παραμύθια του τόπου μας, παραμύθια που αποτελούν σημαντικό μέρος της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, παραμύθια υπέροχα από όλα τα μέρη της Ελλάδας που πιθανόν ξεχνιούνται μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο.

Στον διαγωνισμό μπορούν ελεύθερα να συμμετάσχουν άτομα ανεξαρτήτου ηλικίας, κάτοικοι Ελλάδος, Κύπρου και εξωτερικού.

Καταληκτική ημερομηνία για την αποστολή των παραμυθιών είναι η 11/08/2011.

Μετά το τέλος της υποβολής των παραμυθιών θα δημοσιευθούν στο διαδίκτυο όλα τα παραμύθια και θα διεξαχθεί ανοιχτή διαδικτυακή ψηφοφορία, για την ανάδειξη των 5 νικητών.

Μετά το τέλος του διαγωνισμού θα δημιουργηθεί ένα ψηφιακό βιβλίο (e-book) με τα παραμύθια που θα επιλεγούν, το οποίο θα επιμεληθεί η ομάδα του eBooks4greeks. Η αναπαραγωγή και διανομή του ψηφιακού βιβλίου θα είναι ελεύθερη και εντελώς δωρεάν.

Χορηγοί του διαγωνισμού είναι οι: ΒΟΟΚΕΕΝ GREECE (www.bookeen.gr), Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ (www.minoas.gr), Βορειοδυτικές Εκδόσεις (http://voreiodytikes.blogspot.com/), Susaeta Εκδοτική (www.susaeta.gr), Open Book - Ανοικτή Λογοτεχνία (www.openbook.gr), Δημιουργική ομάδα "Στη γιορτή" (www.stigiorti.gr).

Αναλυτικές πληροφορίες για τους όρους συμμετοχής στον Διαγωνισμό είναι διαθέσιμες στον δικτυακό τόπο www.ebooks4greeks.gr και στο e-mail, mail@ebooks4greeks.gr

Δώρα που κερδίζουν οι 5 Νικητές του Διαγωνισμού:

1^ος Νικητής

1) Βookeen Cybook OPUS Ηλεκτρονική συσκευή ανάγνωσης ψηφιακών βιβλίων (e-book reader)

2) "Ο Φύλακας Στο Φάρο" - Ευρυδίκη Αμανατίδου (Εκδόσεις Μίνωας)

3) "Οι Ναΐτες πετάχτηκαν δίπλα" Γιώργος Τσαντίκος (Βορειοδυτικές Εκδόσεις)

4) "Το ημερολόγιο του (όχι και τόσο) κακού Λύκου" - Κλερ Πάιατ (Εκδόσεις Susaeta)

5) "Johnnie Society" - Γιάννης Φαρσάρης (Έκδοση Openbook)

2^ος Νικητής

1) Βookeen Cybook OPUS Ηλεκτρονική συσκευή ανάγνωσης ψηφιακών βιβλίων (e-book reader)

3^ος Νικητής

τα βιβλία :
1) "Ο Φύλακας Στο Φάρο" - Ευρυδίκη Αμανατίδου (Εκδόσεις Μίνωας)

2) "Μυστική αποστολή" - Δασκαλάκη Μαρία (Εκδόσεις Μίνωας)

3) "Ο λευκός τοίχος" - Ιωαννίδης Παύλος (Εκδόσεις Μίνωας)

4) "Φιλίες & Έρωτες" - Γκίφιν Έμιλι (Εκδόσεις Μίνωας)

5) "Το ημερολόγιο ενός ερωτευμένου βρυκόλακα" - Τιμ Κόλινς (Εκδόσεις Μίνωας)

6) "Καλημέρα και Αντίο" Αγγελική Σχοινά (Βορειοδυτικές Εκδόσεις)

7) "1.000.000 στιγμές" - Μιχάλης Φουντουκλής (Βορειοδυτικές Εκδόσεις)

8) "Οι Ναΐτες πετάχτηκαν δίπλα" Γιώργος Τσαντίκος (Βορειοδυτικές Εκδόσεις)

9) "Το ημερολόγιο της (όχι και τόσο) κακιάς αδελφής της Σταχτοπούτας" - Κλερ Πάιατ (Εκδόσεις Susaeta)

10) "Το ημερολόγιο του (όχι και τόσο) κακού Λύκου" - Κλερ Πάιατ (Εκδόσεις Susaeta)

11) "Johnnie Society" - Γιάννης Φαρσάρης (Έκδοση Openbook)

12) "Στη Γιορτή" - Ελ Ρόι (Εκδόσεις Εφύρα)

4^ος Νικητής

τα βιβλία :
1) "Ο Φύλακας Στο Φάρο" - Ευρυδίκη Αμανατίδου (Εκδόσεις Μίνωας)

2) "Μυστική αποστολή" - Δασκαλάκη Μαρία (Εκδόσεις Μίνωας)

3) "Ο λευκός τοίχος" - Ιωαννίδης Παύλος (Εκδόσεις Μίνωας)

4) "Φιλίες & Έρωτες" - Γκίφιν Έμιλι (Εκδόσεις Μίνωας)

5) "Το ημερολόγιο ενός ερωτευμένου βρυκόλακα" - Τιμ Κόλινς (Εκδόσεις Μίνωας)

6) "Καλημέρα και Αντίο" Αγγελική Σχοινά (Βορειοδυτικές Εκδόσεις)

7) "1.000.000 στιγμές" - Μιχάλης Φουντουκλής (Βορειοδυτικές Εκδόσεις)

8) "Το ημερολόγιο της (όχι και τόσο) κακιάς αδελφής της Σταχτοπούτας" - Κλερ Πάιατ (Εκδόσεις Susaeta)

9) "Στη Γιορτή" - Ελ Ρόι (Εκδόσεις Εφύρα)

5^ος Νικητής

τα βιβλία :

1) "Μυστική αποστολή" - Δασκαλάκη Μαρία (Εκδόσεις Μίνωας)

2) "Ο λευκός τοίχος" - Ιωαννίδης Παύλος (Εκδόσεις Μίνωας)

3) "Φιλίες & Έρωτες" - Γκίφιν Έμιλι (Εκδόσεις Μίνωας)

4) "Το ημερολόγιο ενός ερωτευμένου βρυκόλακα" - Τιμ Κόλινς (Εκδόσεις Μίνωας)

5) "Καλημέρα και Αντίο" Αγγελική Σχοινά (Βορειοδυτικές Εκδόσεις)

6) "1.000.000 στιγμές" - Μιχάλης Φουντουκλής (Βορειοδυτικές Εκδόσεις)

7) "Οι Ναΐτες πετάχτηκαν δίπλα" Γιώργος Τσαντίκος (Βορειοδυτικές Εκδόσεις)

8) "Johnnie Society" - Γιάννης Φαρσάρης (Έκδοση Openbook)

Νικόλ-Άννα Μανιάτη: Κομμένα λουλούδια

Στη δεκαετία του εβδομήντα ο Πέτρος και η Ευδοκία παλεύουν μαζί για ένα καλύτερο αύριο. Το ζευγάρι ξεκινάει τον έγγαμο βίο του με στερήσεις αλλά και όνειρα. Γρήγορα θα έρθει στον κόσμο το πρώτο τους παιδί ο Χρήστος για να συμπληρώσει την ευτυχία τους. Η ευτυχία όμως είναι πολλές φορές απατηλή, σαν ένα λαχταριστό φρούτο στο πιο ψηλό κλαδί που για να το φτάσει ο καθένας μηχανεύεται κι από κάτι.

Ο Πέτρος θα παραμερίσει τους ηθικούς δισταγμούς του, όμως το χρήμα θα φέρει δυστυχία και σε αυτόν και στην οικογένειά του που ούτως ή άλλως πορεύεται εν αγνοία των δραστηριοτήτων του.

Η Ευδοκία πρότυπο μάνας κάνει τα πάντα για να εξασφαλίσει την επιβίωση των τεσσάρων παιδιών της. Ο κόσμος της θα γκρεμιστεί με τόση βαναυσότητα όση είναι αυτή που ο «κάποτε» λατρεμένος της άντρας επιφυλάσσει καθημερινά στην οικογένειά του. Πόση υπομονή μπορεί να κάνει κανείς; Πόσα φαρμάκια να βάλει μέσα του;

Για χάρη των παιδιών της, η Ευδοκία θα κάνει την ύστατη θυσία. Για τα τέσσερα λουλούδια της που θα κοπούν βίαια από το μητρικό μίσχο, αλλά δε θα χαθούν. Θα μεταφυτευτούν σε άλλους κήπους για να μεγαλώσει και να ανθίσει το καθένα χωριστά.

Τριάντα χρόνια μετά από ένα τραγικό γεγονός και τη διάλυση μιας οικογένειας, ο Χρήστος βλέπει ένα αχνό φως στο σκοτάδι των ερευνών του. Η επιμονή και η πίστη στον όρκο του, οι έντονες αναμνήσεις των οκτώ του χρόνων και η λατρεία στο πρόσωπο της μάνας θα τον οδηγήσουν στο χαμένο παρελθόν.

Τέσσερα παιδιά, τέσσερα λουλούδια που μεγάλωσαν κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Οι τραυματικές εμπειρίες του ορφανοτροφείου καθόρισαν την μετέπειτα πορεία τους. Και η αγάπη της θετής οικογένειας, τι ρόλο έπαιξε άραγε; Έφταιγαν τα γονίδια ή ο τρόπος ανατροφής και το κοινωνικό περιβάλλον για τη συγκεκριμένη πορεία του Χρήστου, της Αναστασίας, της Στυλιανής και της Σοφίας;

Χωρίς μεγαλοστομίες, με σεμνότητα και ήθος η Νικόλ Άννα Μανιάτη περιγράφει και καταγράφει την Οδύσσεια μιας διαλυμένης οικογένειας, το χρονικό μιας «μακρόχρονης απελπισμένης αναζήτησης».

Δημητρης Νίκου: Βόλτα στο φεγγάρι

Μια κυριακάτικη βόλτα στο Μοναστηράκι φέρνει τον αφηγητή μπροστά σε ένα «βιβλιοπωλείο δαπέδου», όπως αυτός και η παρέα του αποκαλούν τα απλωμένα μαγαζιά του παζαριού. Κι εκεί, από σύμπτωση άραγε ή κάποιο παιχνίδι της μοίρας, θα ανακαλύψει ένα ντοσιέ που τιτλοφορείται «βόλτα στο φεγγάρι». Μέσα θα βρει σημειώσεις ανάκατες, φαινομενικά ασύνδετες υπό μορφή γραμμάτων μαζί με στίχους. Ο παραλήπτης άγνωστος, άγνωστος και ο λόγος που γράφηκαν εφόσον έμειναν ανεπίδοτα. Ο αφηγητής αγοράζει το ντοσιέ με στόχο του να τα τακτοποιήσει, γιατί «κανενός η ζωή δεν αξίζει να είναι πεταμένη, τσαλακωμένη και απαξιωμένη».

Ο συγγραφέας με αυτή την εισαγωγή μάς έχει προετοιμάσει ήδη για ένα ταξίδι, μία βόλτα στο φεγγάρι, δηλαδή μία βόλτα στο όνειρο. Μέσα από εναλλαγές φανταστικού και πραγματικού ντυμένες με λυρικά στοιχεία παίζει στα σύνορα του μαγικού ρεαλισμού οδηγώντας τον αναγνώστη σε ένα μονοπάτι επίπονο, ένα μονοπάτι όμως που αξίζει τον κόπο να περπατηθεί.

Μέσα από τρεις διαφορετικές εκφάνσεις του εγώ, ο Δημήτρης Νίκου μάς κάνει κοινωνούς του βαθύτερου εαυτού μας, αυτού που όπως χαρακτηριστικά γράφει «φοβίζει πολλούς που έχουν φέρει τη ζωή τους σε μέτρα που δεν επέλεξαν».

Πυκνός ο λόγος του συγγραφέα αξίζει πολλών και πολλαπλών αναγνώσεων. Ακόμη και η πιο μικρή παράγραφος προσφέρεται για ενδοσκόπηση και αυτοκριτική. Μέσα από τα τρία εγώ, τρεις θεούς και δαίμονες που αντιπαλεύουν και «κανιβαλίζονται», ο αποστολέας-αφηγητής με τη βοήθεια της δύναμης στην οποία απευθύνει τα γράμματα μαθαίνει πώς να τιθασεύει τον εαυτό του, «αν μπορεί ποτέ να είναι σίγουρος ότι τα έχει καταφέρει».

Τα τρία εγώ βλέπουν διαφορετικά το ίδιο φεγγάρι, άλλοτε λαμπρό και τόσο εκτυφλωτικό ώστε κάπου ματαιώνει τα όνειρα, άλλοτε κάτω από τη σκιά ενός εκούσιου περιθωρίου και άλλοτε μουντό μέσα σε μια καθημερινότητα ταλαιπωρημένων ματιών, κουρασμένων βημάτων, ξεχασμένων και σκονισμένων ονείρων. Παράλληλα αναπτύσσονται οι απόψεις του αφηγητή σχετικά με τη φιλία, τον έρωτα, τη μοναξιά, τους οικογενειακούς δεσμούς, την πίστη σε μία ανώτερη δύναμη, την πάλη με επιμονή και σταθερότητα με επίτευξη το κοίταγμα πάντα προς τα επάνω, εκεί που τελικά το φεγγάρι ή το μέλλον μάς καλεί.

Η πρώτη συγγραφική εμφάνιση του Δημήτρη Νίκου ξεχειλίζει από μια ψαγμένη ευαισθησία και μας χαρίζει ένα έργο-κινητήρια δύναμη για παραγωγική ανάγνωση και σκέψη.

(Οι λέξεις και φράσεις με πλάγια γράμματα είναι παρμένες από το βιβλίο του Δημήτρη Νίκου «βόλτα στο φεγγάρι», εκδόσεις Ίαμβος).

Βικογιατροί

Στα τέλη του δέκατου έβδομου αιώνα, σε μια υπόδουλη Ελλάδα όπου τα περιθώρια μόρφωσης είναι ανύπαρκτα και οι ασθένειες πολλές, οι συνθήκες είναι κατάλληλες για να ευδοκιμήσουν οι πρακτικοί γιατροί. Τους ονόμασαν κομπογιαννίτες: Κατά μερικούς λέξη προερχόμενη από το κομπόνω, δηλαδή απατώ και Γιαννίτης που δήλωνε την καταγωγή, κατά άλλους επειδή έδεναν τα βότανα που μετέφεραν σε κόμπους μαντιλιών.

Στην κατηγορία των πρακτικών γιατρών ανήκουν και οι βικογιατροί που πήραν το όνομά τους από τη χαράδρα του Βίκου από όπου προέρχονταν. Ήταν εμπειρικοί γιατροί που οι γνώσεις τους κληρονομούνταν από γενιά σε γενιά και η άσκηση της τέχνης τους απείχε από τον τσαρλατανισμό και την απάτη. Βοηθήματά τους εξάλλου ήταν η ίδια η φύση της περιοχής τους με την ποικιλία βοτάνων αλλά και χειρόγραφα που συνήθως ανήκαν στην οικογένεια και περιείχαν πρακτικές συμβουλές και στοιχεία βοτανολογίας.

…Τότε άκουσε για πρώτη φορά για τους Βικογιατρούς και γέλασε σαν όλα τα παιδιά της ηλικίας της με το αστείο αυτό όνομα. ….Η χαράδρα του Βίκου δεν είχε μόνο τα νερά του Βοϊδομάτη για να περηφανεύεται, αλλά και μια τεράστια ποικιλία από βότανα κι άλλα φυτά με θαυμαστές ιδιότητες. Το βιβλίο που είχε μαζί της η Ελένα ήταν γραμμένο το 1810. …Το μαύρο εξώφυλλό του ήταν σαφώς κακοπαθημένο, σαν να είχε διαβρωθεί από κάποιο οξύ, με το κάλυμμά του να θυμίζει περισσότερο δέρμα ερπετού. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η Ελένα θα ακολουθούσε κάποια από τις πρακτικές συμβουλές, που η διατύπωσή τους τις έκανε να μοιάζουν με ξόρκια μάγισσας. Παρά την απέχθειά της για τη βαριά γλυκερή μυρωδιά, άπλωσε με επιμέλεια τα βρασμένα κρεμμυδόφυλλα στο πόδι της συγκρατώντας τα με μια γάζα. Ό,τι και να έλεγαν οι αμφισβητίες, το γιατρικό έφερνε αποτέλεσμα….

Από το μυθιστόρημά μου «ο φύλακας στο φάρο», σελίδες 127-128.