Δημητρης Νίκου: Βόλτα στο φεγγάρι

Μια κυριακάτικη βόλτα στο Μοναστηράκι φέρνει τον αφηγητή μπροστά σε ένα «βιβλιοπωλείο δαπέδου», όπως αυτός και η παρέα του αποκαλούν τα απλωμένα μαγαζιά του παζαριού. Κι εκεί, από σύμπτωση άραγε ή κάποιο παιχνίδι της μοίρας, θα ανακαλύψει ένα ντοσιέ που τιτλοφορείται «βόλτα στο φεγγάρι». Μέσα θα βρει σημειώσεις ανάκατες, φαινομενικά ασύνδετες υπό μορφή γραμμάτων μαζί με στίχους. Ο παραλήπτης άγνωστος, άγνωστος και ο λόγος που γράφηκαν εφόσον έμειναν ανεπίδοτα. Ο αφηγητής αγοράζει το ντοσιέ με στόχο του να τα τακτοποιήσει, γιατί «κανενός η ζωή δεν αξίζει να είναι πεταμένη, τσαλακωμένη και απαξιωμένη».

Ο συγγραφέας με αυτή την εισαγωγή μάς έχει προετοιμάσει ήδη για ένα ταξίδι, μία βόλτα στο φεγγάρι, δηλαδή μία βόλτα στο όνειρο. Μέσα από εναλλαγές φανταστικού και πραγματικού ντυμένες με λυρικά στοιχεία παίζει στα σύνορα του μαγικού ρεαλισμού οδηγώντας τον αναγνώστη σε ένα μονοπάτι επίπονο, ένα μονοπάτι όμως που αξίζει τον κόπο να περπατηθεί.

Μέσα από τρεις διαφορετικές εκφάνσεις του εγώ, ο Δημήτρης Νίκου μάς κάνει κοινωνούς του βαθύτερου εαυτού μας, αυτού που όπως χαρακτηριστικά γράφει «φοβίζει πολλούς που έχουν φέρει τη ζωή τους σε μέτρα που δεν επέλεξαν».

Πυκνός ο λόγος του συγγραφέα αξίζει πολλών και πολλαπλών αναγνώσεων. Ακόμη και η πιο μικρή παράγραφος προσφέρεται για ενδοσκόπηση και αυτοκριτική. Μέσα από τα τρία εγώ, τρεις θεούς και δαίμονες που αντιπαλεύουν και «κανιβαλίζονται», ο αποστολέας-αφηγητής με τη βοήθεια της δύναμης στην οποία απευθύνει τα γράμματα μαθαίνει πώς να τιθασεύει τον εαυτό του, «αν μπορεί ποτέ να είναι σίγουρος ότι τα έχει καταφέρει».

Τα τρία εγώ βλέπουν διαφορετικά το ίδιο φεγγάρι, άλλοτε λαμπρό και τόσο εκτυφλωτικό ώστε κάπου ματαιώνει τα όνειρα, άλλοτε κάτω από τη σκιά ενός εκούσιου περιθωρίου και άλλοτε μουντό μέσα σε μια καθημερινότητα ταλαιπωρημένων ματιών, κουρασμένων βημάτων, ξεχασμένων και σκονισμένων ονείρων. Παράλληλα αναπτύσσονται οι απόψεις του αφηγητή σχετικά με τη φιλία, τον έρωτα, τη μοναξιά, τους οικογενειακούς δεσμούς, την πίστη σε μία ανώτερη δύναμη, την πάλη με επιμονή και σταθερότητα με επίτευξη το κοίταγμα πάντα προς τα επάνω, εκεί που τελικά το φεγγάρι ή το μέλλον μάς καλεί.

Η πρώτη συγγραφική εμφάνιση του Δημήτρη Νίκου ξεχειλίζει από μια ψαγμένη ευαισθησία και μας χαρίζει ένα έργο-κινητήρια δύναμη για παραγωγική ανάγνωση και σκέψη.

(Οι λέξεις και φράσεις με πλάγια γράμματα είναι παρμένες από το βιβλίο του Δημήτρη Νίκου «βόλτα στο φεγγάρι», εκδόσεις Ίαμβος).