Βικογιατροί

Στα τέλη του δέκατου έβδομου αιώνα, σε μια υπόδουλη Ελλάδα όπου τα περιθώρια μόρφωσης είναι ανύπαρκτα και οι ασθένειες πολλές, οι συνθήκες είναι κατάλληλες για να ευδοκιμήσουν οι πρακτικοί γιατροί. Τους ονόμασαν κομπογιαννίτες: Κατά μερικούς λέξη προερχόμενη από το κομπόνω, δηλαδή απατώ και Γιαννίτης που δήλωνε την καταγωγή, κατά άλλους επειδή έδεναν τα βότανα που μετέφεραν σε κόμπους μαντιλιών.

Στην κατηγορία των πρακτικών γιατρών ανήκουν και οι βικογιατροί που πήραν το όνομά τους από τη χαράδρα του Βίκου από όπου προέρχονταν. Ήταν εμπειρικοί γιατροί που οι γνώσεις τους κληρονομούνταν από γενιά σε γενιά και η άσκηση της τέχνης τους απείχε από τον τσαρλατανισμό και την απάτη. Βοηθήματά τους εξάλλου ήταν η ίδια η φύση της περιοχής τους με την ποικιλία βοτάνων αλλά και χειρόγραφα που συνήθως ανήκαν στην οικογένεια και περιείχαν πρακτικές συμβουλές και στοιχεία βοτανολογίας.

…Τότε άκουσε για πρώτη φορά για τους Βικογιατρούς και γέλασε σαν όλα τα παιδιά της ηλικίας της με το αστείο αυτό όνομα. ….Η χαράδρα του Βίκου δεν είχε μόνο τα νερά του Βοϊδομάτη για να περηφανεύεται, αλλά και μια τεράστια ποικιλία από βότανα κι άλλα φυτά με θαυμαστές ιδιότητες. Το βιβλίο που είχε μαζί της η Ελένα ήταν γραμμένο το 1810. …Το μαύρο εξώφυλλό του ήταν σαφώς κακοπαθημένο, σαν να είχε διαβρωθεί από κάποιο οξύ, με το κάλυμμά του να θυμίζει περισσότερο δέρμα ερπετού. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η Ελένα θα ακολουθούσε κάποια από τις πρακτικές συμβουλές, που η διατύπωσή τους τις έκανε να μοιάζουν με ξόρκια μάγισσας. Παρά την απέχθειά της για τη βαριά γλυκερή μυρωδιά, άπλωσε με επιμέλεια τα βρασμένα κρεμμυδόφυλλα στο πόδι της συγκρατώντας τα με μια γάζα. Ό,τι και να έλεγαν οι αμφισβητίες, το γιατρικό έφερνε αποτέλεσμα….

Από το μυθιστόρημά μου «ο φύλακας στο φάρο», σελίδες 127-128.