Τάσος Σταυρακέλης: Οι κραυγές της σιωπής

Η πρώτη ποιητική συλλογή του Τάσου Σταυρακέλη από τις εκδόσεις Λεξίτυπον: Η συγκλονιστική κατάθεση μιας ευαίσθητης εσώτερης φωνής που ανήσυχα αναζητά διέξοδο έως ότου μέσα από μια χαραμάδα περάσει και διαπεράσει τον αδιάφορο και ανάλγητο κόσμο μας.

Στίχοι που δε χαρίζονται στα παιχνίδια και παιχνιδίσματα της ζωής, που δε φοβούνται μαζί με τη γιορτή να μιλήσουν και για το πένθος, στην αγνότητα του λευκού να αντιπαραθέσουν τη σατανική καταδίκη του μαύρου.

Κραυγές σιωπής που άλλοτε θέλουν να ξεφύγουν από τη φυλακή του στόματος και άλλοτε ηθελημένα ή θαρρείς επίτηδες, υπομένουν αυτόν τον εγκλεισμό. Και νοιώθω δυνατός αφού μπορώ να την φυλακίσω στο κελί της ψυχής μου, χωρίς ούτε ένα αχ! σαν ψίθυρος να βγει από τα χείλη…(Από το ποίημα Κραυγή)

Είναι στιγμές που η σιωπή γίνεται αφόρητη και τότε η ίδια φωνή θα αφανίσει τα πρέπει και τα μη, θα σπάσει τα δεσμά για να διεκδικήσει την ελευθερία της ψυχής, να απαλλαχτεί από τις βαριές αλυσίδες του καθωσπρεπισμού και να παραδώσει έναν νέο εαυτό έτοιμο να δωρίσει και να αγαπηθεί. Κραυγές απόγνωσης όλων των φυλακισμένων σου ονείρων, φυλακισμένων σου επιθυμιών, φυλακισμένων αισθήσεων, που παγιδεύτηκαν στο σαρκίο σου χωρίς να σε ρωτήσουν. (Από το κραυγές της σιωπής).

Φωταγωγεί το σκοτάδι των αναμνήσεων με την ελπίδα του νέου φωτός. Και ξαφνικά φωταγωγείς το είναι σου, με φώτα δυνατά, της ευτυχίας δέσμες φωτός λαμπερές που πυρπολούν το παρελθόν σου και σε προτρέπουν στης ζωής τον ενεστώτα να βαδίσεις κι από τις στάχτες να αναγεννηθείς ξανά (Από το Ενεστώτας).

Μια εσωτερική ανάγκη να πλάσει φυσαλίδες επιβίωσης και να τολμήσει ξανά και ξανά. Πλέκω υφάδια ελπίδας με τη σκέψη, από τα ξέφτια τους πάλι θα κρατηθώ, σε έναν κόσμο που βαδίζει στο κενό, εγώ επιβιώνω… (από το φυσαλίδες επιβίωσης).

Μια κατάθεση εαυτού χωρίς όρια. Σώμα με σώμα ψυχή με ψυχή χωρίς κανόνες χωρίς χαμένο ή νικητή σ’ έναν αγώνα άνισο για μία κόλαση ή έναν παράδεισο (από το γαϊτανάκι του έρωτα). Ικέτης στα πόδια σου τα ροδοπέταλα της ψυχής μου θα αποθέσω (από το Ικέτης). Καθρέφτης είμαι, κοίτα μέσα κι αγάπησε, νοιώσε με και αν με σπάσεις, έλα ένωσέ με… (από το alma libre).

Η φωνή του ποιητή άλλοτε αφήνει ένα καυτό αποτύπωμα οργισμένης πικρίας, άλλοτε αναπολεί ανθρώπινα λάθη και αδυναμίες, άλλοτε μεγαλόψυχη συγχωρεί, κατανοεί, ανασταίνει. Κομβικά σημεία, σταθμοί του πόνου και της γλύκας, αυτής της χαρμολύπης μας, για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο ενός από τα πρώτα ποιήματα τα συλλογής: Εφήμεροι έρωτες, η γαλήνη και ασφάλεια των καλών στιγμών, η ελευθερία της ψυχής, οι ευσεβείς ή δονκιχωτικοί πόθοι, η διαμαρτυρία ενάντια σε μια πόρνη εποχή, ενάντια σε καιρούς δίχως χάδι αγάπης. Για εκείνον που έπεσε και σηκώθηκε ξανά για να δοκιμάσει τη ζεστασιά της αγάπης και της ανθρώπινης επαφής. Για τη μοναξιά και το βαρυχείμωνο της καρδιάς. Για την αναζήτηση μιας αγάπης χωρίς όρια και κανόνες, μιας επαφής πιο ουσιαστικής που γαληνεύει και γιατρεύει. Για την ακύρωση των λόγων των ανούσιων και φευγαλέων. Την πληγωμένη μου καρδιά ζέστανε, όχι με λόγια που σαν δραπέτες απόδρασαν, μα μ’ ένα φιλί σαν κόκκινο μετάξι ακριβό (από το χαμένοι έρωτες).

Οι κραυγές της σιωπής: Σε ένα απλόχερο δόσιμο, σκέψεις ανθρώπινες χωρίς μεγαλοστομία που διαθέτουν τη δύναμη να φτάσουν στα μύχια της καρδιάς.

(Με πλάγια γράμματα παρατίθενται τα αποσπάσματα ή ακόμη και μεμονωμένες λέξεις από την ποιητική συλλογή).