Κωνσταντίνα Λαψάτη: Οι γεύσεις της Νέμεσης

Μια γλυκιά μαγείρισσα σαγηνεύει την Αθήνα του 404 π.Χ με τις γεύσεις της τέχνης της. Η Ζηναΐς, ζει στον οίκο του στρατηγού Δείναρχου εδώ και δύο χρόνια. Έχει αφήσει το σπίτι της στην Επίδαυρο, αποφασισμένη να αλλάξει ζωή, κουβαλώντας μαζί της έναν άπελπι έρωτα. Η κοπέλα έχει χαρίσει την καρδιά της στον Σπαρτιάτη Λίβυ, τον αδελφό του Λύσανδρου, νικητή της μάχης στους Αιγός Ποταμούς. Στην Αθήνα, θα ανακαλύψει πως αυτή η καρδιά έχει χώρο και για έναν δεύτερο ευνοούμενο, τον Δείναρχο, ο οποίος επίσης είναι ερωτευμένος μαζί της.

Σε μία πόλη που χάνει την αίγλη της και την οποία το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου θα αφήσει ως τη μεγάλη ηττημένη, οι συνθήκες γίνονται πολύ δύσκολες. Η δημοκρατία καταλύεται και οι τριάκοντα τύραννοι λύνουν και δένουν. Οι συγκυρίες φέρνουν τον Λίβυ στην Αθήνα και η Ζηναΐς θα προσφύγει σε αυτόν για να προστατέψει τον Δείναρχο. Από εκεί και πέρα η αντιζηλία ανάμεσα στις δύο αιώνιες αντίπαλες πόλεις θα γίνει ένας εγωιστικός ανταγωνισμός ανάμεσα σε δύο άντρες.

Ξεκίνησα να διαβάζω το μυθιστόρημα έχοντας σαν έναυσμα την πολύ θετική εντύπωση που μου είχε κάνει ήδη η γραφή της Κωνσταντίνας Λαψάτη. Ομολογώ βέβαια ότι βιβλία που έχουν να κάνουν με τον αρχαίο κόσμο δεν ήταν ποτέ της ιδιαίτερης προτίμησής μου. Η συγγραφέας όμως, σαγηνευτική προσωπικότητα και η ίδια σαν την κεντρική ηρωίδα της, κατόρθωσε να με συναρπάσει από τις πρώτες σελίδες. Η πληθώρα των ιστορικών πληροφοριών, δοσμένη όμως σε σωστές δόσεις στα καίρια σημεία, κάτι ίσως σαν τα καρυκεύματα που η Ζηναΐς με τέχνη χρησιμοποιεί στα φαγητά της, βάζει τον αναγνώστη αμέσως στο κλίμα. Είναι σαν να ακούω τη δημιουργό να του λέει παίρνοντάς τον από το χέρι και οδηγώντας τον: «Έλα να σου δείξω πως κάποια πράγματα συνέβαιναν και θα συμβαίνουν πάντα. Έλα να σου δείξω πόσο πάθος μπορεί να κρύβεται ακόμη και πίσω από μία μάσκα αδιαφορίας. Να δεις πως οι άνθρωποι ήταν και θα είναι πάντα οι ίδιοι».

Η Νέμεσις απονέμει τη θεία δίκη τιμωρώντας την αλαζονεία των ανθρώπων.

…και οι άνθρωποι βογκούν πίσω από τα δίκαια δεσμά σου, γιατί κάθε σκέψη καλά κρυμμένη στο μυαλό, ξεκάθαρα αποκαλύπτεται στη θέα σου...(από τον Ορφικό ύμνο στη Νέμεση).

Οι γεύσεις της Νέμεσης είναι ένα μυθιστόρημα για το πάθος, την επικράτηση, την αλαζονεία, τα ανθρώπινα λάθη είτε αυτά είναι λανθασμένες αποφάσεις σε έναν πόλεμο είτε εσφαλμένες εκτιμήσεις ενός χαρακτήρα, μίας συμπεριφοράς. Είναι όμως και ένα μυθιστόρημα για τη διχόνοια που μάστιζε ανέκαθεν την Ελλάδα ζητώντας όλο και περισσότερο αίμα, προϊόν των αδελφοκτόνων πολέμων.

Με μαεστρία η Κωνσταντίνα Λαψάτη μεταφέρει το μίσος και την αντιπαράθεση ανάμεσα στην Αθήνα και τη Σπάρτη και σε επίπεδο προσωπικών συναισθηματικών συγκρούσεων. Ο Λακεδαιμόνιος Λίβυς και ο Αθηναίος Δείναρχος ερίζουν για το ποιος θα υπερισχύσει στην καρδιά της Ζηναΐδος, την διεκδικούν σαν μία πόλη τρόπαιο, την οποία θέλει ο καθένας να πάρει με το μέρος του. Η ζυγαριά κλείνει πότε προς τον έναν πότε προς τον άλλον. Ακριβώς σαν μια πολεμική σύρραξη, όπου το αποτέλεσμα της μάχης είναι ένα συνονθύλευμα στρατηγικής, εύνοιας της τύχης, αλλά και αστάθμητων παραγόντων, έτσι και οι τρείς βασικοί ήρωες θα δώσουν τις δικές τους μάχες για να αποδείξουν στους Θεούς ότι όλοι δικαιούνται μία δεύτερη ευκαιρία.

Αλλά και ότι η Νέμεσις είναι μία άφταστη μαγείρισσα, αρκεί να μη χλευάσεις τη δύναμη και την τέχνη της. Γιατί τότε είναι πολύ εύκολο να ζυμωθεί η ήρα μαζί με το σιτάρι και η βρώση δε θα είναι πλέον απόλαυση, αλλά τιμωρία.

Οι γεύσεις της Νέμεσης είναι ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται στην κυριολεξία απνευστί.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανός.