Το ληστρικό μυθιστόρημα υπήρξε αγαπημένο ανάγνωσμα από το 1895 έως το 1930 περίπου. Είδος ιδιαίτερα παραγκωνισμένο από τους κριτικούς της λογοτεχνίας, «υιοθετήθηκε» από την πλατιά λαϊκή μάζα σαν φτηνός τρόπος διασκέδασης και διέξοδος από τον καθημερινό μόχθο. Οι συγγραφείς του χρησιμοποιούσαν συνήθως ψευδώνυμο είτε γιατί ντρεπόντουσαν για αυτή την παραφιλολογική τους δραστηριότητα είτε από φόβο ύπαρξης αντιποίνων μια και στην πλειονότητά τους τα μυθιστορήματα αυτά αφορούσαν το βίο και πολιτεία υπαρκτών ληστών.
Ο λαός καταβρόχθιζε στην κυριολεξία τις φτηνές εκδόσεις περιμένοντας αγωνιωδώς την επόμενη ληστρική περιπέτεια.
Ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημά μου «ο φύλακας στο φάρο», εκδόσεις Μίνωας, όπου η Ελένα βρίσκει σε μια νυχτερινή της έφοδο όχι ακριβώς ένα ληστρικό μυθιστόρημα, αλλά ένα ...
«....ανέσυρε το εικονογραφημένο λαϊκό φυλλάδιο με τον τίτλο: «Οι περιπέτειες του ηρωικού Σπέθουλα». .....Ήταν φανερό ότι εδώ ο «καλλιτέχνης» είχε ξεπεράσει εαυτόν, δίνοντας στον ληστή την όψη λαϊκού ήρωα, αναμφισβήτητα ατρόμητου και μεγαλοπρεπή. Οι διάλογοι και τα σκίτσα ήταν από μόνα τους υπερβολικά, σε σημείο να τραβάς τα μαλλιά σου. Στην τελευταία σελίδα η Ελένα βρήκε αναπάντεχα την πιθανή απάντηση στο πρόβλημά της. Το γκροτέσκο σκίτσο του Τόλια δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο....»
Αλλά και οι εφημερίδες της εποχής κυρίως οι τοπικές έβλεπαν τα φύλλα τους να μην επαρκούν πλέον για να καλύψουν την ακόρεστη όρεξη του αναγνωστικού κοινού που με κομμένη την ανάσα παρακολουθούσε την καταδίωξη και τις μάχες μεταξύ χωροφυλακής και ληστών.
Άλλο ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το «ο φύλακας στο φάρο» όπου η Ελένα διαβάζει παλιά άρθρα που αφορούν την καταδίωξη του μυθιστορηματικού μου ληστή Γιάννη Σπέθουλα.
«....κοίταξα προς το σημείο εκείνο, όπου ανάμεσα στις κορυφές των δέντρων κάτι άστραφτε διακεκομμένα, σαν είδος σήματος. Τότε, ο πιο δεινός σκοπευτής πήρε θέση και πυροβόλησε μία και μοναδική φορά. Ακούστηκε κραυγή πληγωμένου άντρα και ακολούθησαν αρκετές ομοβροντίες, έως ότου στο πεδίο της μάχης έπεσε σιωπή. .....Το σώμα του άτυχου ληστή είχε κυλήσει στο πλάι άψυχο, όμως λαμπρό ως και στο θάνατο. Δίπλα του ευρέθη ένα κομμάτι γυαλί και μία λάμα ξυρίσματος, για να επιβεβαιώσει ότι ο ωραίος Σπέθουλας δεν ξεχνούσε τη φροντίδα της κόμης και της γενειάδας του ακόμα και τις τελευταίες του ώρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου