Μιχάλης Φουντουκλής "1.000.000 στιγμές"

Από τις Βορειοδυτικές εκδόσεις μια χειμαρρώδης νεανική φωνή με κράτησε δέσμια μέχρι την τελευταία σελίδα και όχι μόνο. Ξαναδιάβασα το μυθιστόρημα αμέσως, κάτι που σπάνια κάνω. Ένα εκατομμύριο φορές δε θα προλάβω βέβαια, αλλά σίγουρα θα γυρίζω ξανά και ξανά για να γίνω συμμέτοχος στις στιγμές της ζωής των έξι ηρώων.

Μία παρέα φοιτητών σε κάποια επαρχιακή πανεπιστημιούπολη. Ο Τόλης, ο Άλεξ, ο Πέτρος, η Φένια, η Φαίη και η Φανή ή χάριν συντομίας τα 3Φ.

Τι το ιδιαίτερο έχουν; Δεν είναι σούπερ ήρωες, είναι τα παιδιά της διπλανής πόρτας. Δεν είναι δήθεν, αλλά αυθόρμητοι, αληθινοί, χωρίς καμία εξιδανίκευση.

Μια παρέα λοιπόν όπως χιλιάδες άλλοι, ο καθένας με τη δική του ιδιοσυγκρασία. Ο Τόλης που είναι και ο μεγαλύτερος ζει για το σήμερα φλερτάροντας τον κίνδυνο με τη μορφή του Γκοτζίλα (είναι η μηχανή του) και δεν κοιτάζει πιο πέρα από το τι βρίσκεται κάτω από τα ρούχα του επόμενου γυναικείου στόχου του. Έτσι τουλάχιστον τον βλέπουν οι υπόλοιποι της παρέας. Ο Άλεξ είναι ο αιώνιος φοιτητής, ημιπεριθωριακός τύπος, χαμένος κάπου ανάμεσα στα «τσιγάρα» του, τον Τζίμυ (βλέπε Μόρισον) και τα τραγούδια που παλεύει να σκαρώσει για την μπάντα του. Ο Πέτρος βρίσκεται σε μία διαρκή αναζήτηση εστιάζοντας στη δέσποινα των στεναγμών του, γράφοντας παράλληλα στη στήλη 1.000.000 στιγμές (ναι, όπως ο τίτλος του βιβλίου) για ένα περιοδικό της φοιτητικής κοινότητας.

Από τη γυναικεία τριάδα, η Φαίη και η Φανή, οι μικρότερες της παρέας, μακρινές ξαδέλφες έχουν κοινό μόνο τη συγγένεια και τους φίλους τους. Η Φαίη άτολμη, διστακτική, υπέρμαχη μόνο θεωριών και όχι πράξεων. Ο αντίποδάς της η Φανή τολμηρή, γνωρίζει κάθε στιγμή πώς να πλασάρει την εικόνα της. Η Φένια, πιο συγκροτημένη, διοχετεύει την ενέργειά της στο να πετύχει τους στόχους της.

Έξι άνθρωποι που μεγάλωσαν με διαφορετικό τρόπο ξεκινούν μία ακόμη φοιτητική χρονιά. Θα κυλήσει όμως ίδια με τις προηγούμενες ή όλα θα αλλάξουν;

Διανθισμένο με τα άρθρα που γράφει ο Πέτρος για το περιοδικό, εμβόλιμα και διαμάντια από μόνα τους, αλλά και με «σπαζοκεφαλιές» ή ατάκες όπως θα τις έλεγα εγώ, το μυθιστόρημα γίνεται ένα σύνολο από ήχους και χρώματα που τραβούν την προσοχή. Εξάλλου η μουσική υπόκρουση μας συνοδεύει σε όλους τους μήνες-κεφάλαια. Οι ήρωες άλλοτε ανέμελοι, άλλοτε προσπαθώντας να βρουν το νόημα της ζωής (σε αυτές της μέχρι πρωίας συζητήσεις που όλοι μας, φοιτητές και μη, έχουμε ζήσει) φλερτάρουν ερωτεύονται, καυγαδίζουν, κάνουν καζούρα, αποχαυνώνονται, σοβαρεύουν, λυπούνται, πονούν, σπαράζουν.

Δίπλα σε αυτούς, δεκάδες πρόσωπα κάνουν το πέρασμά τους, φιγούρες καρικατούρες που αφήνουν το μικρό τους αποτύπωμα. Ανάμεσά τους και ο ανεπανάληπτος κύριος Καρπούζης (αλλά δεν θα αποκαλύψω τίποτα παραπάνω για αυτόν!).

Η ζωή, όση είναι αυτή, έχει στιγμές. Για άλλους είναι ένα εκατομμύριο, για άλλους λιγότερες ή περισσότερες. Σημασία δεν έχουν οι αριθμοί, αλλά το πώς βιώνει κανείς το κάθε τι. Αυτό είναι το μόνο που μένει στο πέρασμα του χρόνου.

1.000.000 στιγμές και μία διαφορετική ματιά της γενιάς του σήμερα.