Ευρυδίκη Αμανατίδου: Σώματα (Συνέχεια 10)

Μην προκαλείς την τύχη σου. Αυτό σκεφτόταν ο Μάριος καθώς την παραμονή της παρουσίασης της χορογραφίας έφευγε αγχωμένος από το «Orgasm». Ο Βλαδίμηρος είχε αποχωρίσει θεαματικά με τον επιχειρηματία να ωρύεται απειλώντας θεούς και δαίμονες σχετικά με τη σωματική ακεραιότητα του μέχρι πρότινος χορευτή του. «Είναι έτοιμοι οι υπόλοιποι;» είχε ρωτήσει τον Μάριο υιοθετώντας ξανά το ύφος του μπίζνεσμαν. «Έτοιμοι είναι, όμως ο Βλαδίμηρος ήταν ο βασικός χορευτής στο Τζάγκουαρ». «Ξέρω τι του χρειάζεται, να βάλω τους μπράβους να τον κάνουν μπλε μαρέν αράπα, έχε χάρη όμως που η γριά κότα του έχει τα κονέ της». Ο Μάριος δεν είχε κάνει κανένα σχόλιο πάνω σε αυτό, ίσως γιατί φοβόταν ότι γνώριζε τη συνέχεια. Το ένιωθε καθώς τα μάτια του αφεντικού τον περιεργάζονταν σαν να ήταν έκθεμα προς πώληση σε σκλαβοπάζαρο της Ανατολής. «Να σου πω λίγο. Μια χαρά παλικάρι είσαι, μη σου πω και καλύτερος από αυτόν τον χλεχλέ. Δε χορεύεις εσύ στη θέση του;» Και σιγά που έπαιρνε να του πει όχι. Παρότι τον έκοψε κρύος ιδρώτας, ο Μάριος γνώριζε πολύ καλά ότι η άρνηση από μέρους του θα έφερνε και την άμεση απόλυσή του. Και τα χρήματα τα χρειαζόταν, η δόση των μαθημάτων της Ακαδημίας κρεμόταν σαν σπαθί πάνω από το κεφάλι του. «Για πόσον καιρό;» ρώτησε μόνο. «Ξέρεις πώς είναι αυτά τα πράγματα. Και αντικαταστάτης να βρεθεί τώρα, πρέπει να μάθει και το πρόγραμμα» του είπε το αφεντικό με ύφος που δεν σήκωνε καμία αμφισβήτηση.

Ο Μάριος προσπάθησε να εκλογικεύσει την κατάσταση. Μετά την παρουσίαση της χορογραφίας στην Ακαδημία, θα διέθετε κάποιες ώρες ξεκούρασης την ημέρα, ώστε να τα βγάλει πέρα με τις έξτρα βραδινές. Και στο κάτω κάτω, ας το έβλεπε σαν άλλο ένα χορευτικό. Χορευτικό που απευθυνόταν στο κάθε πεινασμένο γυναικείο βλέμμα. Μα την πίστη του, δεν ήταν και ό,τι καλύτερο. Η δουλειά είναι δουλειά μονολόγησε προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό του για την ορθότητα της απόφασής του.

Η παρουσίαση των χορογραφιών του τρίτου έτους θα γινόταν μετά το τέλος των ημερήσιων μαθημάτων της Παρασκευής. Ο καθηγητής ήθελε να δει ποια θα ήταν η απόδοση των εξεταζομένων μετά από μια έντονη μέρα στην Ακαδημία. Και όλα αυτά θα διαδραματίζονταν στο αμφιθέατρο της σχολής και με θεατές όλους τους υπόλοιπους σπουδαστές. Το άγχος του Μάριου ήταν διπλό: και για τη χορογραφία και για τη βραδιά στο στριπτιζάδικο όπου θα έκανε την παρθενική του εμφάνιση. Και μόνο που το σκεφτόταν του ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι. Όταν όμως είδε τη Λένη να έρχεται προς το μέρος του χαμογελώντας, άλλαξε η διάθεσή του. Για την παρουσίασή τους είχε διαλέξει να φορέσει ένα πολύ απλό ντύσιμο το οποίο όμως τα ερωτευμένα μάτια του Μάριου έβλεπαν σαν ένα σαγηνευτικό περίβλημα: ένα μαύρο φαρδύ σαλβάρι, ένα κατάλευκο τοπ και ως μόνο αξεσουάρ μια πολύπλοκη σχινένια ζώνη.

«Συνεννοημένοι ήμασταν;» τον ρώτησε, αφού και αυτός φορούσε ένα μαύρο σαλβάρι και ένα κολλητό λευκό αμάνικο.

«Όταν δεν ξιφομαχούμε με τις λέξεις» της απάντησε πετώντας της το μακρύ ξύλινο σπαθί.

«Με προκαλείς;» επέμεινε εκείνη καθώς το έπιανε στον αέρα.

«Κράτα την όρεξή σου για αργότερα. Έχουμε χρόνο. Τελευταίοι στην κλήρωση, τελευταίοι και στην παρουσίαση».

Κάθισαν σε διπλανές θέσεις παρακολουθώντας με αγωνία τα υπόλοιπα ζευγάρια καθώς το καθένα παρουσίαζε τη δική του χορογραφία. Η μέγιστη διάρκεια είχε οριστεί στα έξι λεπτά, οπότε αυτό σήμαινε ότι είχαν πάνω από μία ώρα καιρό μέχρι να έρθει η σειρά τους. Ο Μάριος ένιωσε ένας μέρος του άγχους του να τον εγκαταλείπει καθώς συνειδητοποίησε ότι όσο πλησίαζε η δική τους σειρά τόσο μεγάλωνε η ανάγκη του να χορέψει, να χορέψει με τη Λένη και να δείξει σε όλους τι μπορούσαν να κάνουν μαζί. Κι αυτό συνειρμικά τον πήγε πιο μακριά, στο τι άλλο θα ήθελε να κάνει μαζί της. Ένα βογκητό ξέφυγε από τα χείλη του παρότι προσπάθησε να μπλοκάρει σκέψεις που δεν είχαν θέση στον συγκεκριμένο τόπο και χρόνο.

«Έχεις κάτι;» τον ρώτησε ανήσυχη η Λένη.

«Συμπάσχω» της είπε προσπαθώντας να τα μπαλώσει και έδειξε διακριτικά κατά τη σκηνή το ζευγάρι των συσπουδαστών τους που ακόμα πάσχιζε να βρει τον ρυθμό του.

Η Λένη συμφώνησε χαμογελώντας και ο Μάριος χάθηκε ξανά στις σκέψεις του. Μπορούσαν σίγουρα να τα καταφέρουν. Είχαν μακράν την καλύτερη χορογραφία.

«Μάριος Ραφαήλου, Λένη Ψαθά» ανακοίνωσε ο καθηγητής από το μικρόφωνο.

Το αμφιθέατρο σείστηκε από το χειροκρότημα και τις επευφημίες. Όλοι γνώριζαν την αντιπαλότητα ανάμεσα στον Μάριο και τη Λένη και περίμεναν με αγωνία την εξέλιξη. Σίγουρα κάτι διαφορετικό θα συνέβαινε, μια και το τελευταίο χορευτικό ζευγάρι προχώρησε στη σκηνή κρατώντας από ένα κοντάρι κι ένα σπαθί ο καθένας. Και σίγουρα το ξεκίνημά τους ήταν το πιο ανορθόδοξο απ’ όλα καθώς ο Μάριος και η Λένη με συγχρονισμένες κινήσεις άφησαν το σπαθί στο πάτωμα και ακούμπησαν τη δεξιά τους παλάμη ο ένας στην καρδιά του άλλου.

«Μαζί;» ψιθύρισε ο Μάριος.

«Μαζί» χαμογέλασε η Λένη και κρατώντας πιο σφιχτά το κοντάρι της απομακρύνθηκε στην απόσταση των τεσσάρων μέτρων παίρνοντας την προκαθορισμένη θέση για τα εναρκτήρια βήματα της χορογραφίας.

Η καρδιά της φτερούγιζε, όχι όμως από αγωνία. Αυτό ήταν… Μετά από τόσες συγκρούσεις είχαν φτάσει στο τέλος. Και καθώς ακούστηκαν οι πρώτες νότες του Ganesh, έδιωξε μακριά κάθε άλλη σκέψη και συντόνισε χέρια και πόδια στον ρυθμό της μουσικής, χτυπώντας δυνατά το κοντάρι της στο πάτωμα και φωνάζοντας ακόμα πιο δυνατά στον Μάριο: «Σε προκαλώ».

Ο Μάριος έκανε την ίδια κίνηση κι έπειτα όλα κύλησαν λες και ο χρόνος έτρεχε και ταυτόχρονα έμενε στάσιμος. Οι κινήσεις τους κοφτές, απαιτητικές, προβοκατόρικες, ώσπου ο ρυθμός να γίνει καταιγιστικός τη στιγμή που το Drop έκανε τη μουσική γέφυρα. Ο ιδρώτας πότιζε τα σώματά τους καθώς με έναν ταυτόχρονο ελιγμό στο πάτωμα άφηναν τα κοντάρια κι άρπαζαν τα σπαθιά μιμούμενοι μία μέχρις εσχάτων ξιφομαχία. Οι καθησυχαστικές νότες του Try άλλαξαν το κλίμα και τότε το τελευταίο χορευτικό ζευγάρι πέταξε στην άκρη τα σπαθιά αφήνοντας μόνο ως σημείο επαφής τους τις άκρες των δαχτύλων. Δύο κορμιά, δύο ζευγάρια χέρια ψηλάφιζαν διστακτικά και κατόπιν πιο έντονα και αισθησιακά μέχρις ότου η μουσική έσβησε και το ένα σώμα ακούμπησε στο άλλο.

Η Λένη κράτησε την ανάσα της καθώς τα χείλη του Μάριου, ξεφεύγοντας από το τυπικό της χορογραφίας, πλησίασαν τα δικά της και ενώθηκαν σε ένα βαθύ φιλί που συνεχίστηκε κάτω από το καταιγιστικό χειροκρότημα που έσειε όλη την αίθουσα. Ένας θρίαμβος… Και τα μάτια του Μάριου που έλαμπαν… Και το βλέμμα του που χανόταν στο δικό της… Ένας χορός, μία στιγμή, μια πικρή χαρά και μετά τα χείλη του Μάριου έγιναν πάλι ξένα. Υποκλίθηκε μηχανικά και πιασμένοι χέρι-χέρι (τι παρωδία, σκέφτηκε) επέστρεψαν στις θέσεις τους. Παρατήρησε ότι ο καθηγητής με ένα ανεξιχνίαστο χαμόγελο σημείωσε κάτι (προφανώς τη βαθμολογία τους) στον κατάλογο που είχε μπροστά του.

Ο Μάριος θα μπορούσε να θριαμβολογήσει. Τα είχαν καταφέρει. Γιατί τότε δεν ένιωθε παρά μια χλιαρή χαρά; Ίσως γιατί η δική του στιγμή με τη Λένη είχε περάσει. Οι στιγμές δεν κρατούν για πάντα. Είναι μοναδικές, σαν ένας μικρός θάνατος. Σε κάνουν να θέλεις να διαλύσεις τα πάντα γύρω σου και να τα στήσεις από την αρχή. Ή πάλι σου αφήνουν ένα μούδιασμα και ένα μηχανικό χαμόγελο, αυτό που είχε φορέσει για τη συγκεκριμένη στιγμή καθώς το μόνο αναμενόμενο ήταν η βαθμολογία των χορογραφιών.

«Κάντε λίγη ησυχία, παρακαλώ». Η φωνή του καθηγητή ακούστηκε αυστηρή και αρκετά εκνευρισμένη από την οχλαγωγία που κάλυπτε το αμφιθέατρο. Οι διαγωνιζόμενοι σχολίαζαν ρωτώντας ανήσυχοι ή πάλι έκαναν ζηλόφθονα σχόλια για τις υπόλοιπες χορογραφίες, που φυσικά ήταν μακράν κατώτερες της δικής τους. Τα ονόματα του Μάριου και της Λένης ήταν στα στόματα των περισσότερων.

«Ο Ραφαήλου την ψώνισε τελικά την γκόμενα».

Ο Μάριος τσιτώθηκε. Το σχόλιο είχε ειπωθεί τόσο δυνατά, ώστε αρκετοί από τους παρευρισκόμενους είχαν στραφεί προς το μέρος του και κοιτούσαν με απροκάλυπτη περιέργεια. Τότε μόνο συνειδητοποίησε ότι τόση ώρα κρατούσε σφιχτά το χέρι της Λένης. Πήγε να χαλαρώσει τα δάχτυλά του, η Λένη όμως τον σταμάτησε.

«Μαζί. Μη με αφήνεις τώρα. Είναι γρουσουζιά» του είπε.

Θα μπορούσε να γελάσει αν δεν έβλεπε το παράπονο στο βλέμμα της. Θα μπορούσε να ελπίσει σε κάτι περισσότερο. Ήταν όμως μια ακόμη στιγμή.

«Αν δεν κάνετε απόλυτη ησυχία, δεν θα ακούσετε το παραμικρό. Και ούτε πρόκειται να επαναλάβω τις βαθμολογίες σας. Οπότε θα περιμένετε άλλες τρεις μέρες μέχρι να τις δείτε στον πίνακα ανακοινώσεων» είπε στριφνά ο καθηγητής.

Η απειλή έπιασε και κάθε ήχος κόπηκε με το μαχαίρι. (Συνεχίζεται)