Η οπτική του αναγνώστη

Ο συγγραφέας κάνει ένα μοναχικό ταξίδι, τουλάχιστον μέχρι να τελειώσει το έργο που έχει κατά νου. Και μετά, καλείται να κοινωνήσει το δικό του ταξίδι στον αναγνώστη. Είναι η στιγμή της έκθεσης και ίσως και της απομυθοποίησης. Ο αναγνώστης είναι ο τελικός κριτής και του ταξιδιού και του ίδιου του συγγραφέα. Γιατί, κακά τα ψέμματα, στον αναγνώστη απευθυνόμαστε, τη δική του φαντασία θέλουμε να εξάψουμε, τη δική του εντύπωση να πάρουμε στις αποσκευές μας, εν τέλει να τον ωθήσουμε να δράσει και να αντιδράσει. Η ώρα της κριτικής είναι μια ώρα άγια κατά την άποψή μου. Είτε θετικές είτε αρνητικές, οι κριτικές τροφοδοτούν όχι το εγώ του συγγραφέα, αλλά την αγάπη του για τη γραφή, την ένταση και τη διάρκειά της. Είναι η ανταμοιβή του δικού του μόχθου, αυτή η γνώση ότι το έργο του στάθηκε άξιο να απισημανθεί από τον τελικό του αποδέκτη. 

Παραθέτω την κριτική της Ευδοξίας Κολυδάκη, ενός ανθρώπου που τον λόγο του τιμώ και εκτιμώ, ευχαριστώντας την για μια ακόμη φορά όχι μόνο για τα λόγια της, αλλά γιατί αυτά που γράφει είναι αυτά ακριβώς που ήθελα να δώσω στον αναγνώστη.

Από το τέλος του βιβλίου.....

"....Πίστη που γίνεται εμμονή, λατρεία, τυφλή εμπιστοσύνη, αφέλεια της ευπιστίας. Αν ήταν συνταγή μαγειρικής, θα παίζαμε με τα γραμμάρια. Είναι όμως η πορεία του ανθρώπου και μόνο που χαράζει τη δύναμη της ψυχής, τα όρια της λογικής, τις συνθήκες έρευνας ως προς το τι γίνεται πιστευτό και τι όχι..... Μπορεί τελικά να μην έχει σημασία τι θέλει να πιστέψει κάποιος, αλλά γιατί θέλει να το πιστέψει. Πιστεύεις οτιδήποτε αν αυτό θέλεις. Πείθεις οποιονδήποτε για κάτι, αν αυτός είναι ο σκοπός σου....." 

Διαχρονικό το ερώτημα της συγγραφικής έμπνευσης και στη σύγχρονη εποχή μας, (που θεωρούμε ότι έχουμε κατακτήσει τον ορθολογισμό και έχουμε απαλλαγεί από προλήψεις, ιδεοληψίες και στερεότυπα) θα έλεγα ότι προβάλλει πολλές φορές πιο επιτακτικό παρά την πρόοδο σε πολλούς τομείς ...το έναυσμα για τη συγγραφή της "Αραμπέλας" είναι ένα πολύ σημαντικό ερώτημα, που διατρέχει τους πολιτισμούς και την ιστορία, ανά τους αιώνες, όσο ο άνθρωπος είναι ευεπίφορος και επιρρεπής είτε ασυνείδητα είτε και συνειδητά (όταν η πίστη σε μία ιδέα υποκρύπτει άλλους σκοπούς και στόχους, πιο υποκειμενικούς και σταθερά προσηλωμένους στο προσωπικό συμφέρον) σε όμορφα και μεγάλα λόγια, χάριν των οποίων πολλές φορές "χάνει" τις αναστολές του και "αφοσιώνεται" σε ιδέες, ψευδαισθήσεις και στόχους που εν τέλει ως συνέπεια, σε βάθος χρόνου, αναπτύσσουν τη δυναμική τους, και προκαλούν την απώλεια της ελευθερίας της βούλησης, την αλλοίωση του χαρακτήρα, και την απόκτηση προσωπικής και ατομικής "ηθικής", εναρμονισμένης με το συλλογικό ασυνείδητο και με αμφισβητούμενα και δυσδιάκριτα όρια. 

Η "Αραμπέλα" είναι ένα πολύ ενδιαφέρον και αξιόλογο βιβλίο.....Με τις "εικόνες" της, την ιστορία της, και την αφηγηματική τεχνική που έχει ακολουθηθεί, ειδικά στο δεύτερο μέρος, όπου παρεισφρύει και το μεταφυσικό στοιχείο εν μέρει, σε συνδυασμό με την κορύφωση της έντασης, το μυστήριο και την αναζήτηση της αλήθειας, και το λιτό και παραστατικό ύφος, που έχει επιλέξει η συγγραφέας, χωρίς να αναλώνεται σε υπερβολές και πλεονασμούς που θα βαρύνουν το κείμενο, αναδεικνύει στο τέλος το κυρίαρχο ερώτημα, για τα όρια της πίστης (κάθε μορφής και είδους), η απάντηση στο οποίο μπορεί είτε να είναι υποκειμενική (ανάλογα με τις προσωπικές μας αντιλήψεις, την κοσμοθεωρία μας και τις εμπειρίες μας) είτε αντικειμενική, λαμβάνοντας υπόψιν το χώρο, το χρόνο και τις συνθήκες όπου εκδηλώνονται και εξωτερικεύονται τέτοια φαινόμενα.

Αν θέλετε κι εσείς να διαβάσετε το μυθιστόρημα "Αραμπέλα/τα όρια της πίστης" μπορείτε να το κατεβάσετε δωρεάν σε ελεύθερη ψηφιακή μορφή από εδώ σε μορφή pdf ή από εδώ σε μορφή epub