Οι κάλτσες στο τζάκι

Χριστούγεννα έρχονται και πολύχρωμα ζευγάρια κάλτσες κρέμονται στο τζάκι. Δεν έχει σημασία που μερικές δεν είναι εντυπωσιακές. Μπορεί να τις έπλεξε κάποια γιαγιά με τις βελόνες ή το βελονάκι, μπορεί αδέξια παιδικά χέρια να τις έφτιαξαν από ένα παλιό ρούχο. Ίσως πάλι να είναι αγορασμένες από ένα κατάστημα όπου έκαναν παρέα με χιλιάδες πολύχρωμα στολίδια. Σημασία έχει πως στις γιορτινές μέρες περιμένουν καρτερικά ένα στοργικό χέρι να τις γεμίσει.

Έτσι το θέλει η παράδοση. Έτσι μου είπαν οι πιο παλιοί. Πώς κάποτε λέει, ζούσε ένας άνδρας μεροκαματιάρης. Εκείνη τη χρονιά, όλες οι συμφορές είχαν πέσει βαριές στις πλάτες του. Είχε χάσει γυναίκα και δουλειά και πάλευε να μη λείψουν τα βασικά από το σπίτι και τις τρεις κόρες του. Έξω, ο τόπος με χιόνι πολλές σπιθαμές. Κι οι κόρες άπλωσαν τα ρούχα μέσα στο σπίτι από δω κι από κει μήπως και στεγνώσουν. Κι όταν άναψαν με τα λιγοστά κούτσουρα το τζάκι, κρέμασαν τις κάλτσες σιμά του να πάρει η θαλπωρή την υγρασία τους. Γρήγορα τα ξύλα σώθηκαν, η φωτιά έσβησε κι οι κόρες άφησαν τις κάλτσες ξοπίσω τους και χώθηκαν σχεδόν νηστικές στα παγωμένα κρεβάτια τους. Τυλίχτηκαν όπως-όπως να ζεσταθούν. Ο πατέρας έγειρε εκεί στο παραγώνι μέχρι που οι έννοιες βάρυναν τα βλέφαρά του κι αποκοιμήθηκε κι αυτός. Κι έτσι δεν είδε τον Αϊ Βασίλη που κατέβηκε από την καμινάδα και γέμισε τις κάλτσες φλουριά. Μα το επόμενο πρωί, όπως κι αν είχε, ήταν πραγματική γιορτή και για αυτούς επιτέλους.

Το έθιμο έμεινε, όπως περνούν από γενιά σε γενιά οι συνήθειες. Κι οι κάλτσες στολίζουν ως τις μέρες μας το τζάκι. Ε, κι αν δεν έχουμε από αυτό, όλο και κάπου θα βρούμε να τις κρεμάσουμε.