Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

Δημήτρης Νίκου: Ονείρωξη

Έρωτας, θάνατος και λύτρωση μαζί. Απελπισία και χάρισμα. Ηδονή και σπαραγμός. Έρωτας εγωιστής ή βήμα κοινωνικότητας. Έρωτας απόλυτος, κορυφαίος, έρωτας πάθος, πόθος, πειθώ και εξαναγκασμός.
Για κάθε γράμμα του αλφαβήτου πολλοί θα μπορούσαν να είναι οι χαρακτηρισμοί του έρωτα. Κι αν οι ποιητές, οι λόγιοι, οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι τον ύμνησαν κι αν γράφτηκαν ωδές και παρωδίες, διθύραμβοι αλλά και λόγοι συντριπτικοί, υπάρχει επίμονος και επίπονος. Γιατί αυτό που αγαπάμε παιδεύει. Ή μαζοχιστικά, αυτό που μας παιδεύει το αγαπάμε.
Ο Δημήτρης Νίκου έχει γράψει κι άλλες φορές για τον έρωτα, είναι όμως σίγουρα η πρώτη φορά που «εκθέτει» τη γραφή του στον εγωισμό του έρωτα. Γιατί μήπως αυτό δεν είναι τελικά που βιώνουμε; Το κέντρο του κόσμου μας αλλάζει ή με άλλοθι την εξιδανίκευση, πονάμε τον εαυτό μας τηρώντας το πρόσχημα του εξιδανικευμένου. Κάθε λέξη, πρόταση, παράγραφος, σίγουρα θα διαβαστεί κάτω από διαφορετικά πρίσματα. Ίσως γιατί το κείμενο παίρνει έναν πιο προσωπικό χαρακτήρα, κι αυτό το κάνει από μόνο του μαγικό. Σίγουρα, η διάθεση περνάει από όλα τα πάθη που συμβολίζουν και αυτά ακόμη τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τα χρώματα που βλέπουμε σαν ταπεινές φιγούρες εμείς στον αχανή κόσμο, αυτά που παραπέμπουν στην ελπίδα, την ηρεμία, τη θεότητα, το πάθος, την αγνότητα, μέχρι την απόλυτη ματαιότητα. Μα είναι πάντα θέμα πεδίων αυτό που μας απασχολεί ή μάλλον ένα παιχνίδι εξουσίας. Αν θα μείνουμε στο λευκό που αντανακλά όλα τα άλλα χρώματα ή στο μαύρο που απορροφά τα πάντα, σαν χοάνη αχόρταγη.
Μα και ο ήρωας του Δημήτρη Νίκου παλεύει με τα χρώματα, τους ήχους, τις μυρωδιές, γίνεται ένας ναρκομανής των αισθήσεων μέχρι να φτάσει στο σημείο να πάρει την απόφασή του. Ποια θα είναι αυτή; Νομίζω πως επίτηδες ο συγγραφέας αφήνει να πλανάται, να αιωρείται, να την κατευθύνει ως νέα ερώτηση στον αναγνώστη του, σαν εκείνο το απάντημα στο μονοπάτι της Αρετής και της Κακίας.
Έρωτας είναι ο ίδιος ο άνθρωπος κι όλες οι στιγμές του. Έρωτας κι αυτό το αφήγημα που στροβιλίζει σε πάθη, πλασματικά ή πραγματικά.

Η «Ονείρωξη» πετάει ελεύθερα από τις εκδόσεις Σαΐτα και μπορείτε να την κατεβάσετε στον υπολογιστή σας από εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ελένη Στασινού: Μύχια Πάθη

  Κι ο άνεμος φέρνει σπορά να πέσει στο περιβόλι. Με αυτή την πρόταση, για να εναρμονιστώ με το ύφος του μυθιστορήματος, συνοψίζω την κεντρι...