Κατερίνα Μαλακατέ: Κανείς δεν θέλει να πεθάνει

Ακόμη κι αν έχεις ζήσει μια ζωή όπως τη θέλεις, έρχεται η ώρα του τέλους. Έρχεται αλήθεια; Κι εδώ ξεκινάει ο μύθος που στήνει η Κατερίνα Μαλακατέ στη νουβέλα της «Κανείς δεν θέλει να πεθάνει» που κυκλοφόρησε άρτι από τις εκδόσεις Ο Κήπος με τις λέξεις.

Η ογδοντάχρονη Ελίζα βρίσκεται σε κώμα. Το ελεύθερο πνεύμα της δεν θέλει να εγκαταλείψει τη ματαιότητα του κόσμου -μα είναι και ο μόνος χαρακτήρας της νουβέλας που έχει ζήσει τη ζωή που ήθελε εξάλλου- και ως εκ θαύματος ή μιας υπερφυσικής ή μεταφυσικής συγκυρίας, το αδάμαστο και πείσμον αυτό πνεύμα θα εγκατασταθεί στο σώμα της τριαντάχρονης Τάνιας, της Ουκρανής που την προσέχει. Κι ενώ το γερασμένο και άψυχο πλέον κορμί βάζει τη δική του τελεία σε αυτή τη ζωή, η αναγεννημένη Ελίζα ξεκινάει ένα νέο ταξίδι. Έχει κάνει όμως ένα λάθος. Γιατί ζωές δεν χαρίζονται τόσο άκοπα και το σαρκίο της Τάνιας κουβαλάει λάθη, πάθη, μιζέρια, κόπωση.

Η Ελίζα μαθαίνει και ξαναμαθαίνει τον κόσμο ενώ το κόσμημα φυλαχτό που φοράει στον λαιμό της ξετυλίγει με τη δική του λάμψη αρχέγονους μύθους κάνοντας όλο και πιο έντονη την επιθυμία της να εγκαταστήσει το πνεύμα της στο κορμί της Λένας, της εγγονής της, καθώς τώρα περισσότερο από ποτέ πιστεύει πως αυτές οι δυο είναι στην ουσία ένα και αδιαίρετο.

Το συναρπαστικό ταξίδι στις ζωές των άλλων ή καλύτερα στα σώματα των άλλων, που στήνει η συγγραφέας, γίνεται μυστηριώδες και πολύπλοκο, καθώς παρακολουθούμε σε παράλληλη εξέλιξη την ιστορία ενός μαύρου άντρα που δουλεύει στα φανάρια και που το μενταγιόν της Ελίζας είναι η δική του ενεργοποίηση.

Χρησιμοποιώντας στοιχεία μαγικού ρεαλισμού, η συγγραφέας μιλάει για τη ζωή και τον θάνατο, τον έρωτα, την ύπαρξη, την ανυπαρξία, αλλά και την έννοια της αθανασίας. Οι ήρωες περιδιαβαίνουν μια λούμπεν Αθήνα ή βρίσκονται σε απομονωμένα σπίτια στην εξοχή. Στα πέριξ μιας πλατείας που σηματοδοτεί την οικονομική εξαθλίωση ή κάπου στα βάθη και τα μυστήρια της αφρικανικής ζούγκλας. Σε ένα κοριτσίστικο δωμάτιο μιας ελιτίστικης κατοικίας ή πάνω σε έναν λόφο με θέα όνειρα ζωής υφασμένα με τα στημόνια της τρέλας.

Δεν θέλω να πεθάνω. Τελικά μπορεί και να μην πεθάνω ή ακόμη και να μην υπάρχει θάνατος. Κανείς δεν ξέρει.

Καλοτάξιδο το βιβλίο σου Κατερίνα!