Simon Mawer: Γυάλινες ζωές

Μιέστο Τσεχοσλοβακίας, 1929. Οι νιόπαντροι Λαντάουερ μπαίνουν στο καινούριο τους σπίτι. Η υλοποίηση των επιθυμιών τους, ένα αριστούργημα κατ’ αυτούς, φέρνει σχόλια θετικά και μη. Αυτό που κάνει το σπίτι να ξεχωρίζει είναι το καθιστικό του. Οι τοίχοι του είναι γυάλινοι, ο χώρος αποπνέει ψυχρότητα, για το ζευγάρι όμως είναι το σημείο όπου θα εκφράζονται θεωρίες και ιδεολογίες. Τα πρώτα χρόνια είναι ανέμελα, ανέφελα σχεδόν, αν και το πολιτικό σκηνικό αλλάζει, με τη χιτλερική προπαγάνδα να αφιονίζει. Με το ξέσπασμα του πολέμου, η οικογένεια Λαντάουερ θα καταφύγει στην ουδέτερη Ελβετία. Το σπίτι θα μετατραπεί σε εργαστήριο βιολογικών μετρήσεων των Ναζί μέχρι να περάσει στην τρίτη περίοδο της ζωής του και να χρησιμοποιηθεί μεταπολεμικά σαν νοσοκομειακό κέντρο επανένταξης παιδιών με κινητικά προβλήματα ώσπου το 1969 θα γίνει μουσείο.

Σαράντα χρόνια ζωής του σπιτιού, των κατοίκων του, της ίδιας της πρώην Τσεχοσλοβακίας. Το γυάλινο σπίτι γίνεται αυτό ακριβώς που φαντάστηκαν οι δημιουργοί του, χώρος έκφρασης ιδεολογιών, σημείο που αντικατοπτρίζει αλλά και όπου αντικατοπτρίζεται η ψυχρή λογική, αλλά και η ζεστασιά, η πάλη ανάμεσα στα πιστεύω και τα συναισθήματα.

Μια μελέτη του ανθρώπου και της πορείας του μέσα στο ιστορικοπολιτικό γίγνεσθαι, αλλά και ένα νοσταλγικό μυθιστόρημα για τις ζωές μέσα από την αλληγορία της ψυχρότητας και της διαφάνειας του γυαλιού.

Από τις εκδόσεις Μοντέρνοι Καιροί.