Μέγκαν Ντέλαχαντ: Τα κύματα του παρελθόντος

Η δύσκολη χρονιά στην πλάτη της Λένας, την οδηγεί στο να πάρει μια απόφαση ζωής. Αφήνοντας πίσω της την Αυστραλία, μαζί με τον εξάχρονο γιο της, θα κάνει ένα ταξίδι στο Αιγαίο. Σκοπός της δεν είναι να απολαύσει την ελληνική ομορφιά των Κυκλάδων, αλλά να αναζητήσει το δικό της παρελθόν. Ένας πατέρας έφυγε από τη ζωή της, ένας άλλος -ο βιολογικός-είναι το πρόσωπο που θα κληθεί να καθησυχάσει τις αγωνίες της Λένας.

Η Νάξος το χειμώνα, απομονωμένη, σαγηνευτική, μυστηριώδης. Μια μητέρα κι ένα παιδί προσπαθούν να προσαρμοστούν στο διαφορετικό κλίμα, στον ξένο τόπο, να ψυχολογήσουν τους άγνωστους ανθρώπους.

Ο μεγάλος άγνωστος παραμένει όμως ο Ανδρέας, αυτός που η Λένα επιμένει να αποκαλεί με το όνομά του και όχι με την προσφώνηση «πατέρας». Πώς να πεις πατέρα αυτόν που ποτέ δε σε νοιάστηκε, αυτόν που εξαφανίστηκε από τη ζωή σου ή μάλλον ποτέ δεν συμμετείχε σε αυτήν;

Είναι η Λένα προκατειλημμένη; Ναι, αλλά και ποιος δεν θα ήταν στη θέση της;

Όταν επιστρέφεις κάπου, κουβαλάς μαζί σου όλα τα μέρη και τους ανθρώπους, όλες τις μικρές τραγωδίες και τους θριάμβους των χρόνων που μεσολάβησαν (σελ. 40)

Είναι δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις. Τι σημασία έχει η απόσταση ή η έλλειψη επαφής, όταν ακόμη και με κάποιον που τον βλέπουμε και τον ζούμε καθημερινά, δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε;

Αν όμως έχεις την καρδιά ενός παιδιού…

Αν είσαι διατεθειμένος να γίνεις ξανά παιδί…

Αν μπορείς να κλείσεις για λίγο τα μάτια και τα αυτιά στις εικόνες και το βουητό του κόσμου κι αφουγκραστείς μόνο την καρδιά σου…

Κομμάτια ιστορίας περασμένα και ξεχασμένα από πολλούς. Για τον Ανδρέα ο σωματικός κι ο ψυχικός πόνος είναι αλληλένδετοι. Δε θέλει να εκφράζεται, δεν ξέρει να εκφράζεται. Αυτός, ένας πρώην καθηγητής Πανεπιστημίου, ένας διανοούμενος…

Ένα παιδί θα του δείξει τον τρόπο. Μία κόρη που του μοιάζει στην εμφάνιση και στο χαρακτήρα θα τον κάνει να παλέψει με τα δικά του φαντάσματα. Μέχρι πότε; Για να πάρει ο καθένας τι;

Είχαν σπάσει το καβούκι του και τώρα ήταν εκτεθειμένος και αβέβαιος. Έφεραν τη βροχή και τον ήλιο, θα έπαιρναν τη βροχή και τον ήλιο μαζί τους. Κι αυτός θα έμενε και θα συνέχιζε την παλιά ζωή του, σαν να μην είχαν έρθει ποτέ στον νησί. Θα έμενε και θα συνέχιζε. Μόνο που δεν μπορούσε να φανταστεί πια πώς θα ήταν. (σελ. 215)

Με λιτή αλλά δυνατή γραφή, η Μέγκαν Ντέλαχαντ φτάνει μέχρι το μεδούλι των ηρώων της χωρίς να διστάσει να δείξει όλα τα τρωτά σημεία του χαρακτήρα τους. Αυτό σημαίνει να γράφει κανείς αληθινά, με την καρδιά του, χωρίς μεγαλοστομίες και διανθίσματα.

Δύο λέξεις χρησιμοποιεί η συγγραφέας στον επίλογό της και ξεσηκώνει τον αναγνώστη. Καμιά φορά δε χρειάζεται τίποτα παραπάνω. Και ήταν από τα καλύτερα κλεισίματα που έχω διαβάσει σε μυθιστόρημα.

Τα κύματα του παρελθόντος: ένα μυθιστόρημα για τον πόλεμο που κάνουμε στον εαυτό μας μέχρι να πετύχουμε την ειρήνη. Για τον πόλεμο που μας κάνουν οι άλλοι. Για τις απαγορευμένες αναμνήσεις, τις απαγορευμένες λέξεις. Για τους δρόμους της ζωής. Για την ίδια τη ζωή.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.