η ακριβή ανάσα του νερού-το τέλος του ταξιδιού

Πώς ένα τόπος αποτελεί πηγή έμπνευσης για ένα ολόκληρο μυθιστόρημα; Στην ακριβή ανάσα του νερού γίνονται πολλές αναφορές σε μέρη στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ο βασικός γεωγραφικός άξονας όμως είναι το κέντρο περίπου της Αρκαδίας και η Νέδα, το ποτάμι που έδωσε το ερέθισμα στη φαντασία μου. Για να στήσω την ιστορία μου, το ακολούθησα από τις πηγές του κάπου κοντά στο Λύκαιο όρος και έφτασα στο Στόμιο, στο σημείο όπου τελειώνει το μυθιστόρημα και όλα τα σκοτεινά μυστικά που στοιχειώνουν το παρόν αποκαλύπτονται.

…Το βουητό του νερού γινόταν πιο έντονο. Το κρύο ήταν διαπεραστικό και η ατμόσφαιρα βαριά από την υγρασία. Από το μισάνοιχτο παράθυρο έμπαινε ορμητική η μυρωδιά της νοτισμένης γης, φιλτραρισμένη από εκείνη των αρωματικών θάμνων που αγκάλιαζαν τις όχθες. Λίγα μέτρα παρακάτω, το ποτάμι στένευε τόσο, που οι πέτρινοι όγκοι υψώνονταν απειλητικοί, κλείνοντας σχεδόν το φαράγγι και οριοθετώντας το τέλος της διαδρομής με το αγροτικό.

Ο Στράτος με το Ρήγα στο κατόπι του, έστριψε αριστερά και προχώρησε με τα πόδια μέχρι που βρέθηκε μπροστά στα λαξεμένα σκαλοπάτια. Από πάνω του και ξανά αριστερά διακρινόταν αχνά το άσπρο ασβεστωμένο περίγραμμα από το ξωκλήσι. Ταυτόχρονα, ο ήχος του καταρράκτη ακουγόταν πλέον εκκωφαντικός. Είχε φτάσει στον προορισμό του. Το μονοπάτι έβγαζε στο εκκλησάκι, και λίγο πιο πάνω, χωμένο στα κόκκινα βράχια βρισκόταν το ασκητήριο, και ακριβώς από κάτω περίμενε η σκοτεινή σπηλιά. Ο αχνός από τον καταρράκτη κάλυπτε τον ορίζοντα με ένα λεπτό στρώμα ομίχλης. Τα βράχια κύκλωναν το τοπίο σε χρωματικές παραλλαγές, ξεκινώντας από το χρώμα της απαλής ώχρας έως το βαθύ κόκκινο του σχηματισμού στην είσοδο της σπηλιάς, εκεί που το νερό του ποταμού έμπαινε αφρίζοντας για να διανύσει ορμητικό κάτι λιγότερο από εξήντα μέτρα…

Η ακριβή ανάσα του νερού, σελ.347-348, εκδόσεις Μίνωας.