Ρίκη Ματαλλιωτάκη: Η αγάπη νίκησε το χρόνο

Ένας μισεμός για πάνω από είκοσι πέντε χρόνια. Η Αγγελική και ο Αναγνώστης θυμούνται ο καθένας για τους λόγους του την πιο ευτυχισμένη αλλά σύντομη στιγμή της ζωής τους.

Εκείνη, βουτηγμένη στα μαύρα και απομονωμένη όχι από την ερημιά του τόπου και την κακοκαιρία αλλά εκείνη των ανθρώπων:…Σαν την ψυχή μου…που άδικο χιόνι, σε άδικη ώρα, έθαψε αλύπητα κάτω από τους σβόλους του όσα μικρολούλουδα τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι…ρουφούσε για να μην την καταβρέξουν άλλο, όσα προλάβαινε από τα δάκρυα που έτρεχαν βιαστικά από τα μάτια της…έπεφταν για να γίνουν όπως κάθε βράδυ, ο μοναδικός της σύντροφος

Εκείνος, την ίδια στιγμή άγνωστος στον τόπο του μπαίνει στο καφενείο του χωριού, η περιέργεια όμως και η φλυαρία των άλλων δεν αγγίζουν το δικό του αντιπάλεμα. Η καρδιά του χτυπά παραμερίζοντας τη λογική καθώς ακολουθεί το δρόμο της πρώτη φορά μετά τόσα χρόνια …Μια δύναμη όμως παράξενη, πανίσχυρη και ακατάλυτη, μια δύναμη που σαν από θαύμα μπορεί να βασιλεύει στις καλύβες, στα χαμώσπιτα και στα σκουπίδια με την ίδια αξιωσύνη που βασιλεύει και στα παλάτια, η δύναμη της ελπίδας, ήτανε αυτή που η δική της φωνή μίλησε και ακούστηκε στο τέλος δυνατότερα «μη μιλάς εσύ λογική, του είπε, δεν σου πέφτει λόγος, παραμέρισε κι άφησε να ακουστεί απόψε μονάχα το χτύπημα της καρδιάς»…

Κι όσο ο Αναγνώστης προχωράει σε μέρη ίδια κι αλλιώτικα μαζί, ο νους του πάει πίσω όταν τυφλώθηκε από τις σειρήνες και τα αυτιά του άκουγαν μόνο το δικό τους τραγούδι, αυτό που τον πλάνεψε για την ξενιτιά. …Το σπίτι στένεψε, το χωριό στένεψε, ο εαυτός του μεγάλωσε μόνο. Και για έναν εαυτό τόσο υπεράνθρωπο, όσο πίστεψε τον δικό του, μικρά πολύ του φάνηκαν τα σύνορα εκεί πέρα.

Όμως, η όψη του σπιτιού η ρημαγμένη τον κάνει να πισωγυρίσει. Λάθος, βλακεία του, πώς πίστεψε ότι εκείνη θα τον περίμενε;…Τα χρόνια που έφυγαν σκέπασαν με λήθη τη θύμησή μου..

Εκείνη όμως βρίσκεται εκεί με μια παλιά φωτογραφία κι ένα γαριασμένο νυφιάτικο, αλώβητη από την κακία των ανθρώπων. …Όποιος πράγματι αγαπά, μα μόνο αγάπη αληθινή κι όχι για άλλο, δεν γυρεύει ποτέ του απολαβές και δωσίματα…

Είκοσι πέντε χρόνια μετά το μισεμό, η μέρα της Ανάστασης θα φέρει γεννήματα στη φύση και τη ζωή και μιαν ελεύθερη ανασεμιά στους πόθους του Αναγνώστη και της Αγγελικής. …Κράτησέ με σφιχτά Αγγελική, φώναζαν με απόγνωση οι πόθοι του Αναγνώστη. Δέσε με κοντά σου, καλή μου, μάζεψέ με, σκόρπισα μακριά σου τόσα χρόνια. Αέρας γίνηκα και διάλυσα, θρύψαλλα, στάχτη και πετάχτηκα, κράτησέ με Αγγελική, κράτησέ με, κράτησέ με…Πάρε με Αναγνώστη, ικέτευαν οι πόθοι οι απέναντι, πάρε με ταίρι μου και σκόρπα με, αέρας θέλω να γενώ και να διαλύσω, φλουρί και κρύσταλλο να λιώσω μέσ’ στα χέρια σου…

Σε αυτή τη νουβέλα των μόλις 86 σελίδων, ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή με το συμπυκνωμένο λόγο της Ρίκης Ματαλλιωτάκη. Η συγγραφέας σταλάζει το είναι της γυναικείας της ψυχής μεταδίδοντας το μεγαλείο της αγάπης, μιας αγάπης που δεν αφορά μόνο τα δύο φύλα, μιας αγάπης πανανθρώπινης. Δεν προσπαθεί να εξωραΐσει, να αποκοιμίσει ή να κανακέψει τον αναγνώστη, δεν του διηγείται απλά ένα παραμύθι με καλό τέλος. Με έντονα αποτυπωμένη στη γραφή της τη λαλιά του τόπου της που γίνεται ακόμη ένα στολίδι στο γιορντάνι του γραπτού της λόγου, η Ρίκη Ματαλλιωτάκη σκύβει πάνω στον άνθρωπο όπου χρειάζεται, δεν κάνει όμως πίσω όταν είναι να στιγματίσει τα κακώς κείμενα.

Η αγάπη νίκησε το χρόνo, γιατί η μέρα της Ανάστασης υπάρχει έστω και μια φορά στη ζωή μας.

Τα κείμενα με πλάγια γραφή είναι αποσπάσματα από τη νουβέλα της Ρίκης Ματαλλιωτάκη «Η αγάπη νίκησε το χρόνο» από τις εκδόσεις Δωρικός.