Αυτοί που μιλούν με το νερό

Πλάσματα του μύθου και της φαντασίας, όντα με υπερφυσικές διαισθήσεις και δυνατότητες ή απλά άνθρωποι της διπλανής πόρτας που ξέρουν να αφουγκράζονται; Ανακαλύπτουν υπόγεια νερά ή κοιτάσματα μεταλλευμάτων με τη βοήθεια ενός ραβδιού που έχει διχαλωτό σχήμα, ώστε το ένα του σκέλος να το κρατά ο ραβδοσκόπος και το άλλο να παραμένει ελεύθερο. Όταν ο ραβδοσκόπος περνά πάνω από τα υπόγεια στρώματα νερού ή μεταλλεύματος, το ραβδί ταλαντεύεται με μεγάλη δύναμη προς τη μία ή την άλλη διεύθυνση. Πολλοί ραβδοσκόποι χρησιμοποιούν για τον ίδιο σκοπό μικρό εκκρεμές από ξύλινη σφαίρα, το οποίο ταλαντεύεται όταν βρεθεί πάνω από το υπόγειο στρώμα. Η πιο πιθανή εξήγηση του φαινομένου είναι ότι τόσο το νερό, όσο και τα διάφορα μέταλλα εκπέμπουν ηλεκτρομαγνητικά κύματα, τα οποία έχουν την ικανότητα να ερεθίζουν το νευρικό σύστημα ορισμένων μόνο ατόμων. Ο ερεθισμός αυτός είναι τόσο έντονος, ώστε βάζει σε κίνηση το ραβδί ή το εκκρεμές καθώς τα χέρια του ραβδοσκόπου κινούνται ασυναίσθητα.

Κάποιοι θα σου πουν αν τους ρωτήσεις ότι δε νοιώθουν να έχουν ένα εξαιρετικό χάρισμα, κάποιοι άλλοι ότι αισθάνονται κάτι μεταφυσικό. Από τους τελευταίους πολλοί μπορεί άνετα να θεωρηθούν τσαρλατάνοι, αλλά για κάποιους άλλους, αυτό είναι το αποτέλεσμα της συνομιλίας με το νερό και τον υπόγειο πλούτο.

Πάντως, η ραβδομαντεία ή ραβδοσκοπία είναι μία τέχνη που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Λέγεται ότι η ράβδος του Ασκληπιού συμβόλιζε αυτή την ικανότητα.

Στο μυθιστόρημα «η ακριβή ανάσα του νερού» δε θα μπορούσε να μην υπάρχει και ένας ραβδοσκόπος.

«Ο Στράτος, ο τελευταίος από τους Χράνηδες, είχε φτάσει στα σαράντα πέντε, χωρίς γυναίκα και παιδιά, με μόνη παρέα του το Ρήγα, το κυνηγόσκυλο. Κι όμως, σε αυτόν πρόστρεχαν όλοι, σαν να ήταν τα χέρια του μαγικά. Όπως έλεγαν οι γεροντότεροι, από μικρός είχε το χάρισμα, το χάρισμα που έδινε το νερό. Ο Στράτος δεν ήταν πραγματικός γιος του Θωμά Χράνη. Αυτός ο τελευταίος τον είχε βρει στο Νεραιδάλωνο, καταχείμωνο του 41, τυλιγμένο σε μια κουβερτούλα και μελανιασμένο από το κρύο και το κλάμα, ένα τόσο δα πλασματάκι τριών χρονών, αποφασισμένο όμως να ζήσει….Μέχρι ο Στράτος να μεγαλώσει, πολλοί έλεγαν ήδη πως μιλούσε με το νερό, κι άλλοι πάλι έλεγαν πως συχνά πυκνά τον έβλεπαν στο Νεραιδάλωνο να χειρονομεί στον αέρα. Σίγουρα ήταν παιδί νεράιδας, και στα μέρη τους αυτά δεν ήταν χωρατά, μα πράγματα που τα έλεγαν με τα σωστά τους. …Όλοι ημέρευαν με το λόγο του, κι ένα τσούρμο παιδιά που τον ακολουθούσαν πάντα διέδωσαν πως τα αγρίμια έβγαιναν από τις κρυψώνες τους και του έγλυφαν τα χέρια, και κάποτε είδαν ένα λύκο με κατακίτρινα μάτια να τον σιμώνει και να κάθεται ήσυχος μερικά μέτρα μακριά του. …Και ύστερα ο Στράτος άρχισε να γυρνά με ένα ραβδί διχαλωτό και να αφουγκράζεται τη γη. Τότε οι παλιότεροι, που είχαν ζήσει την έλλειψη του νερού, είπαν πως ο Θεός τους είχε στείλει ένα ραβδοσκόπο. Το παρατσούκλι Νεροστράτος έδεσε με το χάρισμά του, κι έτσι πορεύτηκε μέσα στα χρόνια, γιος της γης, του νερού και του αέρα…

Από το μυθιστόρημά μου «η ακριβή ανάσα του νερού», εκδόσεις Μίνωας, σελ. 48-49.