Γιάννης Φαρσάρης:Εβδόμη εσπερινή

Ανοίγω την ηλεκτρονική βιβλιοθήκη του Openbook.gr και διαβάζω την Εβδόμη Εσπερινή του Γιάννη Φαρσάρη, μία συλλογή δώδεκα μικρών ιστοριών.

Ολοκλήρωσα την ανάγνωση και το πρώτο που σκέφτηκα είναι το πόσο απίστευτες δυνατότητες προσφέρει το διαδίκτυο σήμερα. Εν προκειμένω, η ελεύθερη διανομή των διηγημάτων μού έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω μία χαρισματική γραφή και να ταυτιστώ τόσο ώστε να αναρωτηθώ τι είναι η εβδόμη εσπερινή για εμένα.

Ας το πάρουμε κυριολεκτικά: Επτά η ώρα το απόγευμα είναι η στιγμή που ο οργανισμός ζητάει να χαλαρώσει από την ταλαιπωρία της υπόλοιπης ημέρας. Μεταφορικά πάλι, είναι εκείνο το ηλικιακό σημείο όπου κάποια όνειρα τσαλακώνονται, όπου το άγχος και η καθημερινότητα έχουν καβαλήσει το δικό τους καλάμι και μας παίρνουν μαζί τους σε ένα ταξίδι άσχετο με αυτό που εμείς είχαμε σχεδιάσει.

Ποιος είναι ο κοινός άξονας της Εβδόμης Εσπερινής; Αυτός ακριβώς ο συμπιεσμένος χρόνος, ο χρόνος που σαν έφηβοι και φρέσκοι ενήλικες δουλεύαμε ψιλό γαζί και τώρα έχει φτάσει να μας καταδυναστεύει.

Μιλώντας σε δεύτερο πρόσωπο ο Γιάννης Φαρσάρης απευθύνεται στον εαυτό του και σε όλους μας.

Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει ο πετυχημένος τίτλος κι ο ήρωας βιώνει την κάθε ημέρα ίδια με την προηγούμενη, γεμάτη μεν, αλλά τι ειρωνικό! γεμάτη αλλεπάλληλα κενά, ώσπου μια νύχτα το χέρι του ζωγραφίζει όνειρα σε ένα κομμάτι χαρτί.

Θα κάτσω σπίτι, θ’ αράξω σπίτι και μια βραδιά στο σπίτι γεμίζει μαγεία καθώς ο ήρωας βυθίζεται στη σαγήνη της μουσικής, απολαμβάνοντας έναν ελληνικό καφέ, διαβάζοντας ένα αγαπημένο βιβλίο.

Οκτωβριανή ενδοσκόπηση, όπου ένας μήνας είναι το έναυσμα για σκέψεις, μία κατάταξη και ανακατάταξη του χρόνου, μία ατομική οκτωβριανή επανάσταση.

Απροσδόκητη λιακάδα, όπου η μουντάδα της καθημερινότητας σπάει από την εμφάνιση του ήλιου στον ουρανό και στην καρδιά του ήρωα. Ώρα αν όχι για ένα παγωτό μέσα στο χειμώνα, τουλάχιστον για την απόλαυση ενός αχνιστού καφέ κι αναπαυτικού αράγματος χαζεύοντας τους περαστικούς.

Έρως ανίκατε μάχαν, στην καρδιά του χειμώνα, ένας φτερωτός θεός που δεν έχει εποχές και αδιαφορεί για το χρόνο.

Μύρισε άνοιξη, κι αρχίζει το γρήγορο ταξίδι καθώς ο άνθρωπος αλλάζει ταχύτητα όπως ένα δάχτυλο διατρέχει την διαδρομή στα τεταρτημόρια του κύκλου των εποχών, όπως ένα δευτερόλεπτο αρκεί για να μυρίσεις ένα λουλούδι και να καταλάβεις πως η άνοιξη μπήκε στη ζωή σου.

Όνειρο εαρινής νυκτός, για να μην είναι όλος ο χρόνος το δεκαπενθήμερο των διακοπών, σημασία έχει να δώσουμε τη μάχη μας με το χρόνο και να τον νικήσουμε για να περνάμε καλά και τις υπόλοιπες τριακόσιες πενήντα ημέρες του.

Μπορώ να έχω τετρακόσια δράμια ονείρου δωρεάν, γιατί το μόνο που δεν πληρώνεται είναι το να ονειρεύεται κανείς.

Ανήκομεν εις στην Βίσσην, και πόση αλήθεια κρύβεται σε μια νύχτα διασκέδασης πίσω από τη βιτρίνα της γκλαμουριάς;

Άστρα μη με μαλώνετε ή αλλιώς αφήστε τα ωροσκόπια κατά μέρους, τα άστρα είναι για να τα χαζεύουμε στον ουρανό.

Η φανέλα με το 1, ή ο τερματοφύλακας χωρίς το φόβο πριν από το πέναλτυ.

Ένα τσιγάρο πριν, ένα sms μετά, ή θα μπορούσε να είναι και το αντίθετο, θεές και εκτονώσεις σε πράσινο τερέν.

Μικρά και ασήμαντα που όμως διανθίζουν την καθημερινότητά μας, στιγμές που κλέβουμε από το χρόνο, τον ξεγελάμε κλείνοντάς του το μάτι. Υπάρχει ομορφιά γύρω μας, καθώς οι εποχές πάνε κι έρχονται, ομορφιά που έχουμε μέσα μας σφραγισμένη σε μικρά μπουκαλάκια, σκονισμένα, με ετικέτες ξεθωριαμένες. Υπάρχουν όμως, φυλαγμένα. Αρκεί να μην ξεχάσουμε το σημείο που τα έχουμε αποθηκεύσει. Την ευκαιρία την έχουμε πάντα. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες από αυτές τις οποίες ο χρόνος αρέσκεται να ακούει, για να κάνει καλά τη δουλειά του.

Εβδόμη Εσπερινή και δώδεκα αναζητήσεις του ονείρου ακόμη και μέσα στην πιο πεζή καθημερινότητα.