Πιστή και ακάματη στο ταξίδι της γραφής, η Μαρία Χίου πλουτίζει τα
διαβάσματά μας με το νέο της μυθιστόρημα : «Στάχτη και πορφύρα» που κυκλοφόρησε
πρόσφατα από τις εκδόσεις Έξη.
Με έναν πλούτο λόγου, λυρισμό, και προτάσεις που από μόνες τους είναι
ποιήματα, η συγγραφέας καταπιάνεται με ένα θέμα που απασχολούσε τον άνθρωπο από
την αρχαιότητα: το μερτικό που ο καθένας μας έχει σε αυτή τη ζωή, κι αν του το
ορίζει η μοίρα ή ο εαυτός του. Ακούμε συχνά: «Αυτός είναι άξιος της μοίρας
του», «Της μοίρας τα γραμμένα», «Έχει η ζωή γυρίσματα» και δεκάδες άλλες
εκφράσεις, ψήγματα της σοφίας του λαού ανά τους αιώνες. Μήπως ο καθένας μας δεν
μπήκε στον πειρασμό να αναμασήσει κάτι από τα παραπάνω; Ακριβώς όπως οι ήρωες
του μυθιστορήματος, που ψάχνουν να βρουν μια γωνιά να φυτέψουν την ελπίδα τους
να ριζώσει, χωρίς να έχουν καταλάβει πως η αγάπη δεν απαιτεί, γιατί τότε είναι λειψή, πως για την
οργή που βγαίνει από μέσα μας δεν φταίμε παρά εμείς και μόνο και πως το ήθος
είναι αυτό που καθορίζει τη ζωή μας, το δίκιο που είναι πάνω από τη Δικαιοσύνη.
Πλήθος θεμάτων υφαίνονται περίτεχνα μέσα στο μυθιστόρημα: η πίστη, η
εμπιστοσύνη, η φιλία, η ομοφοβία, η διαφορετικότητα, η άνευ όρων αγάπη, τα
στίγματα που η κοινωνία σαν ταμπέλες βάζει απαίδευτα, η κάθε είδους εξάρτηση. Η
θεματολογία σε συνδυασμό με το ύφος της γραφής χαρίζει στον αναγνώστη την
αίσθηση ότι βρίσκεται όπου και οι ήρωες, ακούει και βλέπει ό,τι διαδραματίζεται
στις σελίδες του. Γιατί αυτό είναι και το ζητούμενο ενός καλού βιβλίου: να
χαρίσει ταξίδια, που είναι ακόμα καλύτερα, αν δεν είναι άκοπα, να τελειώσουμε
την ανάγνωση έχοντας γίνει μια στάλα καλύτεροι άνθρωποι, μια στάλα έστω πιο
ειλικρινείς με τους άλλους, αλλά περισσότερο ίσως με εμάς τους ίδιους, μια καλή
ευκαιρία να κοιτάξουμε τη μέρα που δύει και να μη δούμε μόνο τη στάχτη, αλλά
και την πορφύρα.
Άλλα έργα της Μαρίας Χίου:
«Η σιωπή του ποταμού», «Χέρια γυμνά», «Ο κήπος της μοναξιάς».