Ευρυδίκη Αμανατίδου: Σώματα (Συνέχεια 5)

Η επόμενη μέρα όμως δεν ήταν καλύτερη, γιατί η ώρα της πρόβας είχε φτάσει και ο Μάριος μάταια περίμενε να εμφανιστεί η Λένη. Μα πού είχε πάει; Την είχε δει να βγαίνει από την τάξη μετά το τελευταίο μάθημα, άρα κάπου εκεί γύρω θα βρισκόταν. Εκτός αν ήταν πια τόσο αναίσθητη. Ο χαρακτήρας της βέβαια προς την αναισθησία έτεινε. Μόνιμα πνεύμα αντιλογίας, η Λένη ήθελε να έχει πάντα το πάνω χέρι και τον τελευταίο λόγο σε καθετί. Ο Μάριος σκέφτηκε ότι στη ζωή τις περισσότερες φορές δεν ωφελούσε να ψάχνεις τα γιατί. Προσπερνώντας λοιπόν τον λόγο που η Λένη φερόταν τόσο αλλοπρόσαλλα, έψαξε να βρει πού κρυβόταν.

Ή μάλλον μισοκρυβόταν. Δεν σοκαρίστηκε από το θέαμα, αν και η Λένη είχε βυθίσει τη γλώσσα της τόσο βαθιά στο στόμα του τύπου που μάλλον του είχε φτάσει στον λαιμό. Τι δουλειά όμως είχε σε αυτόν τον χώρο κάποιος άσχετος προς την Ακαδημία; Όσο για την εμφάνιση, ισχνός και με άπλυτα μακριά μαλλιά, δεν συζητούσε τι του είχε βρει. Παρ’ όλα αυτά, το αίμα τού ανέβηκε στο κεφάλι.

«Θα σου άστραφτα ένα χαστούκι, αλλά έχε χάρη!» είπε τραβώντας απότομα τη Λένη από το χέρι.

«Σιγά τα αίματα, Ραφάηλου! Φοβηθήκαμε τώρα!» του απάντησε εκείνη ενώ τα μάτια της έδειχναν την ολοφάνερη επιθυμία της να τον σουβλίσει.

«Εμένα όχι, τον Αγοριανό όμως μπορεί. Το ξέρεις ότι παραβιάζεις κανονισμό της Ακαδημίας;»

«Άντε παράτα μας!» του πέταξε.

Ο επίδοξος εραστής κοιτούσε αναποφάσιστος. Ο Μάριος τον έβγαλε από το δίλημμά του λέγοντας του κοφτά «Φίλε, σπάσε!» και μετά εστίασε την προσοχή του στη Λένη. «Και τώρα οι δυο μας. Μην κάνεις χαρές. Δεν ξεφεύγεις τόσο εύκολα από εμένα» της είπε ενώ εκείνη προσπαθούσε να απεγκλωβιστεί από τα χέρια του, έλα όμως που κάθε της νέα απόπειρα τον έκανε να τη σφίγγει και να την τραβάει περισσότερο. «Δεν έχω πρόβλημα και να σε πάω σέρνοντας για πρόβα».

«Τέτοιος Νεάντερνταλ που είσαι! Πάρε τα κουλά σου από πάνω μου, γιατί θα σε δαγκώσω».

«Ορίστε. Ελεύθερη. Ξέρεις κάτι, άλλαξα γνώμη. Θα την κάνω μόνος μου την πρόβα. Και μετά θα πάω στον Αγοριανό και θα ζητήσω να αλλάξω παρτενέρ» της είπε αφήνοντας τα χέρια της.

Η Λένη τον κοίταξε σαστισμένη. «Μα, δεν αλλάζουν οι παρτενέρ, εσύ το είπες πρώτος» είπε χωρίς να χρησιμοποιήσει τη συνηθισμένη αγριάδα της.

«Δεν έχω να χάσω τίποτα. Ούτε εσύ εξάλλου…» της πέταξε διφορούμενα και της γύρισε την πλάτη.

Η Λένη απόμεινε να κοιτάζει πιο σαστισμένη, αυτή τη φορά με τον εαυτό της. Κι αν τα κατάφερνε ο Ραφαήλου και δεν ήταν πια ζευγάρι; Η συμπεριφορά της είχε φτάσει ήδη στα αυτιά του Αγοριανού. Πόσο ακόμα να κάνει τα στραβά μάτια; Το είχε παρατραβήξει το σκοινί, και από την άλλη δεν ήθελε να παραδεχτεί πως δεν της άρεσε καθόλου η ιδέα να της δώσουν άλλον παρτενέρ. Ο εγωισμός της είχε ακόμα το επάνω χέρι. Το σώμα της ήθελε να ακολουθήσει τα βήματα του Μάριου, η ενοχλητική εσωτερική φωνή όμως έκανε ξανά την εμφάνισή της: Σιγά μη χάσει η Βενετιά βελόνι! «Σου είπα να το βουλώσεις!» τσίριξε η Λένη.

Η Ράνια, που ερχόταν χοροπηδώντας χαρούμενη προς το μέρος της, σταμάτησε απότομα και την κοίταξε φρικαρισμένη.

«Τι έκανα πάλι, ρε Λένη; Μ’ εμένα τα έχεις τώρα;»

«Ωχ! Παράτα με κι εσύ!» της απάντησε και παίρνοντας την τσάντα με τα πράγματά της κατευθύνθηκε βιαστικά προς την αίθουσα της πρόβας.

Δεν είχε σκοπό να χορέψει όμως. Ούτε και ήξερε τι ακριβώς πήγαινε να κάνει. Να τη σπάσει για μια ακόμη φορά στον Ραφαήλου ή μπορεί και να τον παρακολουθούσε μόνο παριστάνοντας την εντελώς αδιάφορη.

Ούτε να του τη σπάσει ούτε να το παίξει αδιάφορη μπόρεσε. Ο τύπος ήταν ταγμένος, αυτό συνειδητοποίησε με το που μπήκε στην αίθουσα. Όση ώρα τον παρακολουθούσε, εκείνος δεν κατάλαβε το παραμικρό. Τα ζευγάρια που έκαναν πρόβα σε άλλα σημεία είχαν σταματήσει και κοιτούσαν μια τον Μάριο και μια αυτήν. Το έβλεπε το υφάκι τους, αλλά το παράδοξο ήταν ότι δεν έδωσε καμία σημασία. Είχε μάτια μόνο για τον Μάριο. Δεν τον χόρταινε, αυτό καταλάβαινε όσο περνούσε η ώρα. Και ξαφνικά, από το πουθενά σχηματίστηκε στο μυαλό της μια άλλη εικόνα, μια εικόνα που της έφερε μια γλυκιά αναστάτωση. Η εσωτερική φωνή θυμωμένη την γύρισε στην πραγματικότητα. Δεν θα επέτρεπε ποτέ στον εαυτό της να ερωτευτεί, αν ήταν δυνατόν, τον Ραφαήλου!

Δεν είχε φέρει το cd μαζί της, γιατί απλά δεν το είχε πια. Το προηγούμενο βράδυ το είχε κάνει κομμάτια, ποδοπατώντας το αλύπητα. Έτσι κι αλλιώς κι εκείνος χόρευε τόση ώρα χωρίς μουσική. Αμήχανη -να μια ακόμα πρωτιά για τη Λένη- τον πλησίασε και έμεινε ακίνητη. Δεν ήξερε πώς θα αντιδρούσε ο Μάριος, μπορεί και να ήταν η σειρά του να της πετάξει το κοντάρι στο κεφάλι, όχι ότι θα είχε άδικο.

Ο Μάριος ένιωσε τη Λένη, κι όπως της είχε γυρισμένη την πλάτη, επέτρεψε στον εαυτό του να χαμογελάσει. Όταν όμως στράφηκε προς το μέρος της, το πρόσωπό του είχε γίνει μια μάσκα αδιαφορίας. Δεν της είπε το παραμικρό, απλά κοίταξε επιδεικτικά το ρολόι του, και μετά πήγε στο σύστημα ήχου και έβαλε το στικάκι όπου είχε κάνει μια μίξη τριών τραγουδιών. Μετά το Ganesh και το Outta your mind, είχε προσθέσει το Try της Pink.

«Έτοιμη;» τη ρώτησε ψυχρά.

Η Λένη δεν αντέδρασε.

«Με προκαλείς!» της είπε προσπαθώντας να δείξει θυμωμένος.

Χρειαζόταν να την κάνει να αντιδράσει, να της βγάλει επίσης θυμό. Μόνο τότε θα ήταν έτοιμη.

«Εγώ σε προκαλώ; Ό,τι κάνω, σου ξινίζει».

«Και ό,τι δεν κάνεις, επίσης. Δείξε μου λοιπόν τι μπορείς να κάνεις. Τώρα!» συμπλήρωσε ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του.

Βλέποντας τη Λένη να σφίγγει τα δόντια, προφανώς για να συγκρατήσει την ήδη έτοιμη πληρωμένη απάντησή της, πάτησε το play. Είχε επίτηδες αφήσει ένα κενό δέκα δευτερολέπτων όταν έγραφε το κομμάτι, ώστε τα σώματά τους να πάρουν θέση περιμένοντας το ήδη γνωστό άκουσμα. Καθώς ο ξεσηκωτικός ήχος των τυμπάνων γέμισε τον χώρο, ο Μάριος έκανε την πρώτη κίνηση, αβέβαιος για την αντίδραση της Λένης. Δευτερόλεπτα μετά είχε αφοσιωθεί στη μουσική που άκουγε και στις κινήσεις του γυναικείου σώματος απέναντί του. Η Λένη είχε αφεθεί να χαθεί στον ονειρικό κόσμο της αρμονίας του χορού κάνοντας πράξη αυτό που ο ίδιος της είχε πει λίγο πριν. Πρόκληση. Ναι, το ganesh ήταν ιδανικό για να ανάψει τα αίματα. Τα χέρια και τα πόδια τους είχαν συγχρονιστεί. Ο ήχος των κρουστών έμοιαζε να μπαίνει ορμητικός μέσα τους, να κάνει τα σώματα να σπαρταρούν και μετά μόρια της ύπαρξής τους να εκτοξεύονται στο άπειρο.

Στα δύο λεπτά η μουσική είχε αλλάξει. Το Outta your mind έφτανε την πρόκληση στα όριά της. Ο Μάριος πήρε στάση άμυνας καθώς οι κινήσεις της Λένης γινόντουσαν όλο και πιο προκλητικές. Κάθε δικό του πισωπάτημα έμοιαζε να την κάνει να βγάζει περισσότερη οργή. Αν άφηνε τον εαυτό του, αν ξεχνούσε ότι εκτελούσαν απλά μια χορογραφία, θα μπορούσε να την αφήσει να τον κατασπαράξει. Τα σώματά τους είχαν πλησιάσει επικίνδυνα, ένιωθε την ανάσα της όλο και πιο κοφτή, ο ιδρώτας της είχε γίνει δικός του, τα συμβολικά σπαθιά τους έσκιζαν τον αέρα φορτίζοντας ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα.

Εκτός εαυτού… Σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση είχαν βρεθεί όταν η μουσική σταμάτησε. Ο Μάριος είχε αφήσει και σε αυτό το σημείο επίτηδες ένα κενό. Φυσικά δεν είχε έτοιμη χορογραφία για αυτό το κομμάτι και ούτε μπορούσε να μαντέψει ποια θα ήταν η αντίδραση της Λένης όταν θα το πρωτοάκουγε. Την έβλεπε που ανάσαινε βαθιά και τον κοιτούσε έντονα.

«Κλείσε τα μάτια και άκουσε… Μην πεις τίποτα, άκουσε μόνο» Αυτή τη φορά η φωνή του δεν ήταν αδιάφορη, σκληρή. Τα μάτια του είχαν αγκαλιάσει τη Λένη. Γνώριζε ότι η ένταση που είχαν δημιουργήσει οι προηγούμενοι μουσικοί ήχοι δεν την είχε εγκαταλείψει. Ούτε και τον ίδιον βέβαια, όμως αυτός ήξερε τι περίμενε να ακούσει. Ήλπιζε μόνο να μη βγει ο κακός εαυτός της Λένης στην επιφάνεια. 

Η Λένη ένιωθε την ένταση να διχάζει το σώμα της. Αισθανόταν ανικανοποίητη, σαν να είχε φτάσει λίγο πριν το τέλος μαζί με τον Μάριο και ξαφνικά να είχαν χαθεί τα πάντα. Προσπάθησε να κρατήσει τις προηγούμενες στιγμές, αυτές όμως έμοιαζαν να απομακρύνονται πεισματικά. Κι όμως, εκείνος έμοιαζε ήρεμος, αν εξαιρούσες ότι την κοίταζε παράξενα. Ίσως το επόμενο κομμάτι να έδινε τη λύση, κάποια μορφή λύτρωσης. Γιατί δεν μπορούσε να ελέγξει τα συναισθήματά της και το κακό ήταν ότι δεν κατάλαβε πώς είχε φτάσει σε αυτή την κατάσταση. Έκλεισε λοιπόν τα μάτια, ακριβώς όπως την προέτρεψε ο Μάριος, και εστίασε όλη της την προσοχή στις πρώτες νότες του τραγουδιού. Το αναγνώρισε αμέσως. Ήταν ένα κομμάτι που όταν το άκουγε με παρέα ο ψυχροπολεμικός εαυτός της το μηδένιζε. Όταν ήταν μόνη της όμως, αφηνόταν να χαθεί στη μουσική και τους στίχους του. Η καχυποψία της θα την έκανε να υποθέσει ότι ο Μάριος το είχε επιλέξει για να την πικάρει. Όμως δεν ήθελε να σκεφτεί άλλο. Ήθελε μόνο να ακούσει, να νιώσει. Να νιώσει τους στίχους που μιλούσαν για την επιθυμία και τη φλόγα που κρύβεται πίσω της, τη φλόγα που μπορεί να σε κάψει.

Ένα και μοναδικό δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της. Μα, δεν μπορούσε να της συμβαίνει κάτι τόσο παράλογο... Δεν ήθελε ούτε καν να το σκεφτεί. Το τραγούδι είχε τελειώσει κι αυτή, η δυνατή, σκληρή Λένη ένιωθε να μαλακώνει, να ανοίγει, να αφήνεται.

«Όχι!» είπε κουνώντας αρνητικά το κεφάλι της.  (Συνεχίζεται)