Ένα μουσείο κάτω από τη γη

Σταθμός Μετρό στο Πανεπιστήμιο. Ώρα αιχμής. Ο κόσμος, αγχωμένος, ανεβαίνει τις κυλιόμενες, άλλοι θα βγούν στην πλατεία Κοραή, άλλοι έξω από την Εθνική Βιβλιοθήκη. Μαζί με τους δεύτερους κι εγώ, ακολουθώ τα πλήθη. Όχι για πολύ όμως, καθώς με το που περνάμε από τα ακυρωτικά μηχανήματα, τους αφήνω να προπορευτούν και μετά κοιτάζω, για πολλοστή φορά μέσα στην τελευταία δεκαπενταετία, τα υπέροχα εκθέματα στις προθήκες, αντικείμενα που βρέθηκαν κατά την κατασκευή του σταθμού. 

λυχνάρι των ύστερων ρωμαϊκών χρόνων

Δεν ξέρω πόση ώρα θαύμαζα αυτό το λυχνάρι που χρονολογείται ανάμεσα στα τέλη του τρίτου προς αρχές τέταρτου μ. Χ αιώνα, πραγματικό κομψοτέχνημα. Και μόνο η στιλπνότητά του σε προκαλεί να το αγγίξεις, νομίζοντας ότι ακόμα κρατάει τη ζέστη μετά την τελευταία φορά που χρησιμοποιήθηκε. Το λυχνάρι είναι ένα από τα πολλά κτερίσματα που βρέθηκαν, όταν κατά τις εργασίες κατασκευής του σταθμού ανασκάφηκαν τάφοι που χρονολογούνται από τους κλασσικούς μέχρι τους ύστερους ρωμαϊκούς χρόνους. 

Κοιτάζω τα εκθέματα και διαβάζω τις επεξηγήσεις. Μυροδοχεία, αγγεία, κανάτες, να κι ένα μπιμπερόν της αρχαιότητας, πιάτα, κούπες (έτσι απλοϊκά ονομάζω τους κανθάρους, τους σκύφους, τα ληκύθια, τα πινάκια, τις κύλικες, το θήλαστρο).

 

Και τέλος, τα λαγωβόλα και οι αγνύθες του 4ου π.Χ. αιώνα. Ακούγονται εξωτικά τα ονόματα, όμως οι αγνύθες ήταν υφαντικά βάρη, ενώ τα λαγωβόλα ήταν ιδιόμορφα κυνηγετικά όπλα, που εκτοξεύονταν αιφνιδιάζοντας τα μικρά κυρίως θηράματα, όπως οι λαγοί.

Για δες!  Μια αρχαία μικρή οικοσκευή, σκέφτηκα. Συνέχισα τον δρόμο μου χαμογελώντας, ενώ  με τη φαντασία μου ανάπλαθα εικόνες της καθημερινής ζωής αυτών των τόσο, χρονικά, μακρινών ανθρώπων. Μα στη ζωή, όλα αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Έτσι δεν είναι;