Γιώργος Χατζηκυριάκος: Το ρολόι του κόσμου (Το τραγούδι του χρόνου βιβλίο 2)

Ενθουσιασμένη με το πρώτο βιβλίο της σειράς «Το τραγούδι του χρόνου» με τίτλο «Η χώρα των χαμένων ευχών» περίμενα με ανυπομονησία τη συνέχεια. Και δικαιώθηκα καθώς διάβασα «Το ρολόι του κόσμου». Είχα αφήσει πίσω μου τον Λουκά και τη Φωτεινή, τα δύο αδέλφια που βρέθηκαν χωρίς να το καταλάβουν στον κόσμο της Νοέλα, κάνοντας πραγματικότητα ένα κρυφό όνειρο. Πού πηγαίνουν αλήθεια τα Χριστούγεννα όταν περάσουν οι γιορτινές μέρες στη Γη; Τα παιδιά από τα Πέρα Μέρη βρίσκουν ένα μέρος της απάντησης στο πρώτο βιβλίο. Κι αν όλα δείχνουν πως το τέλος (που όμως ξέρουμε πως είναι προσωρινό, γιατί οι περιπέτειες στην πραγματικότητα και στη φαντασία υπάρχουν πάντα) είναι ευτυχισμένο, ο Χρόνος που ο Λουκάς φάνηκε πως νίκησε στην πρώτη αναμέτρηση, έχει άλλα σχέδια. Επιστρατεύοντας και πάλι το χρήμα και αυτούς που είναι πρόθυμοι να το υπηρετήσουν, ταΐζοντας την κακία με μίσος και απληστία, τάζοντας μεγαλεία και προβάλλοντας το όραμα ενός νέου κόσμου (τι μας θυμίζει αλήθεια αυτό;), ο Χρόνος θα δημιουργήσει μια στρατιά τρομερών όντων. Μαζί του οι γνωστοί μας Ποντικάνθαροι, αλλά και οι Καλικάντζαροι και οι Χρόνιοι, έχουν βαλθεί να καταστρέψουν τη Νοέλα και από τις στάχτες της να αναγεννήσουν τον κόσμο όπως ο αρχηγός τους το επιτάσσει. Ο Τόμας και τα αδέλφια του Μπεθ και Ντιν, ο Λουκάς και η Φωτεινή, και ο παραμυθάς Χανς (κι εδώ έχουμε μια κατά τη γνώμη μου αναφορά στον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν) διχάζονται και ενώνονται, παλεύοντας ανάμεσα στο τι βλέπουν μπροστά τους και το τι κρύβεται πίσω του. Κι όλα αυτά καθώς το Ρολόι, αυτό το μοναδικό που έμεινε όρθιο, ξεχασμένο στους ερημότοπους της Νοέλα, θα σημάνει την φθοροποιό έναρξη της μέτρησης του Χρόνου και της αναμέτρησης που αυτός έχει σχεδιάσει.

Ο Γιώργος Χατζηκυριάκος κατορθώνει όχι μόνο να διατηρήσει τη μαγεία της Νοέλα (κάτι που ομολογουμένως σαν εγχείρημα είναι δύσκολο, όταν έχεις ήδη δημιουργήσει τον φανταστικό κόσμο και έχεις δώσει ολοκληρωμένους χαρακτήρες και δράση στο πρώτο βιβλίο της σειράς) αλλά και να κόψει τις ανάσες. Αν στο πρώτο μέρος η αγάπη, η τρυφερότητα και η μαγεία των Χριστουγέννων υπερτερούν των δεινών, στο δεύτερο μέρος το κακό κάνει δυναμικά την παρουσία του δείχνοντας πως χρειάζεται μεγάλη πίστη, αγάπη ως και αυτοθυσία για να μην κυριαρχήσει. Οι περιγραφές είναι σίγουρα πολύ πιο σκληρές από ότι στο «η χώρα των χαμένων ευχών», αλλά στον κόσμο που ζούμε είναι αδιανόητο πλέον να χαϊδεύουμε αυτιά. Κι ο Γιώργος Χατζηκυριάκος δεν θέλει να εξωραΐσει και πολύ καλά κάνει και τολμά να περιγράψει αυτά που δυστυχώς ζούμε καθημερινά στη Γη, και επιδερμικά μόνο μας αγγίζουν εφόσον δεν βλάπτουν το δικό μας σπίτι. Πόσο απέχει η περιγραφή της καταστροφής του Κόκκινου Λιμανιού από τους βομβαρδισμούς και τις εκατόμβες σε κοντινές ή πιο μακρινές χώρες; Αυτές τις εικόνες με το πλήθος που στριμώχνεται και ποδοπατιέται απελπισμένο προσπαθώντας να σωθεί, αν δεν τις έχουμε γνωρίσει εμείς οι ίδιοι, μήπως τις έζησαν οι πατεράδες ή οι παππούδες μας; Τον προβληματισμό του ανθρώπου που ξεριζώνεται από την πατρίδα του και φεύγει από το σπιτικό του με ελάχιστα αγαπημένα αντικείμενα, μήπως δεν τον ζούμε καθημερινά στη γη μας που δεν έχει σύνορα, δεν έχει όμως και πατρίδες για κάποιους αδύναμους, πιόνια στα συμφέροντα των δυνατών;

Πολλοί είναι οι προβληματισμοί που θέτει ο συγγραφέας, μια και ο σκοπός του δεν είναι μόνο να δημιουργήσει έναν κόσμο φανταστικό και να «διασκεδάσει» τον αναγνώστη με περιπέτειες, αλλά να επισημάνει, στηλιτεύσει και προσφέρει τη δική του άποψη για τον κάθε είδους αγώνα, για τα οράματα και την ευπιστία, για την πορεία του ενός και των πολλών, αλλά πάνω απ’ όλα για το τι σημαίνει να προσπαθείς να βρεις το σωστό και το λάθος, να μάθεις να ακούς και να υπολογίζεις, να μπορείς να φτιάξεις το δικό σου όνειρο ανθρωπιάς. Και ένα όνειρο ανθρωπιάς είναι αυτό το υπέροχο «Το ρολόι του κόσμου», δείχνοντας πως ο χρόνος μετράει πότε προς τα εμπρός και πότε προς τα πίσω, αλλά αυτή είναι η ίδια μας η ζωή που μετράει στιγμές ευτυχίας και δυστυχίας. Σαν να θέλει να μας πει πως στο χέρι μας είναι πώς θα μετρήσουμε τον χρόνο μας, πως φθορά δε γνωρίζει η ψυχή παρά μόνο η φυσική παρουσία.

Θα κλείσω εδώ δηλώνοντας θαυμασμό για τον δημιουργό και τον άνθρωπο Γιώργο Χατζηκυριάκο. Ξέρει να αγωνίζεται, να αναγνωρίζει και να ονειρεύεται. Είναι ατόφιος και επίμονος, δημιουργικός και σπουδαίος «παραμυθάς», με όλη την ομορφιά που αυτός ο χαρακτηρισμός κλείνει μέσα του.

Το βιβλίο «Το ρολόι του κόσμου»  έρχεται κοντά σας στη χαρτόδετή του έκδοση με παραγγελία από το Lulu Bookstore

Δείτε εδώ την παρουσίασή μου για το Τραγούδι του Χρόνου, η χώρα των Χαμένων ευχών.