Γιώργος Χατζηκυριάκος: Το τραγούδι του χρόνου

Τι συμβαίνει όταν παύεις να πιστεύεις στα όνειρα; Όταν μικρό παιδί εσύ, καλείσαι να δώσεις μάχη με τον τερατώδη Χρόνο που στο πέρασμά του αφήνει λησμονιά και μαρασμό;

Ο Λουκάς και η Φωτεινή με κάποιον ανεξιχνίαστο ή μαγικό τρόπο βρίσκονται στη θαυμαστή Κάντελάιτ, την πιο ξακουστή πόλη της Νοέλα. Ο Λουκάς στα δώδεκά του χρόνια έχει ήδη αφήσει πίσω του την αθώα παιδικότητα ή τουλάχιστον έτσι νομίζει. Δεν υπάρχει η πόλη των χαμένων ευχών, ο Τόμας ο θαυματουργός που είναι και η πρώτη τους γνωριμία και συντροφιά σε αυτή την παράξενη πόλη μπορεί να είναι αγύρτης ή δολοπλόκος. Ο Λουκάς δυσπιστεί και ψάχνει να βρει ένα τρόπο να γυρίσει στο σπίτι του στη Τσιμεντούπολη παρότι οι αναμνήσεις του από τον τόπο του μοιάζουν να έχουν χαθεί.

Σε αντίθεση με αυτόν, η αδελφή του η Φωτεινή, μικρότερη στην ηλικία, αντικρίζει το νέο περιβάλλον με θαυμασμό και παιδική αθωότητα. Χαίρεται με το χιόνι, ξετρελαίνεται με το τεράστιο έλατο και αγκαλιάζει το κουτάβι που της χαρίζει ο Τόμας όταν πραγματοποιεί την ευχή της.

Πίσω από το καλό, παραμονεύει πάντα το κακό, όσο κι αν νομίζει κανείς ότι το έχει απωθήσει για πάντα. Ο Χρόνος που κάποτε η Νοέλα κατατρόπωσε βρίσκει την ευκαιρία να κάνει ξανά την τρομακτική του εμφάνιση και να επιχειρήσει για μία ακόμη φορά να καταστρέψει τη χώρα όπου τα Χριστούγεννα δεν τελειώνουν ποτέ. Ένα ατελείωτο κυνηγητό ξεκινάει μαζί με μια συναρπαστική περιπέτεια όπου μπλέκονται μάγοι, θαυματουργοί, δεντρολαμπίτσες, ποντικάνθαροι, η γριά Βλογιά και άλλα όντα που ξεπηδούν μέσα από τις γωνιές της Νοέλα και τις σελίδες του μυθιστορήματος.

Ο Γιώργος Χατζηκυριάκος, συγγραφέας του Τραγουδιού του Χρόνου μάς μεταφέρει σε έναν κόσμο πολύ γνωστό από τα παιδικά μας όνειρα. Με πολύ προσεγμένη γλώσσα και ύφος πολυμήχανου παραμυθά μάς οδηγεί στις πολιτείες της Νοέλα για να θυμηθούμε πως μαγεία δεν υπάρχει μόνο στις λέξεις και τα όνειρα, αλλά μαγική είναι κάθε στιγμή που ζούμε με την καρδιά μας, αρκεί να πιστεύουμε.

Η αλληγορία του Χρόνου που ζητάει να εξουσιάσει το πνεύμα του ανθρώπου καθώς αυτό υπερισχύει ως και ενός ασθενικού σώματος είναι διάχυτη σε όλο το κείμενο. Ο χρόνος υπάρχει πάντα και μας κυνηγά, το θέμα δεν βρίσκεται εκεί, αλλά στο πώς θα τον αντιμετωπίσουμε εμείς. Θα έχουμε το θάρρος να τον χτυπήσουμε, να του πετάξουμε μια πέτρα, να τον αψηφήσουμε;

«Κάποιες πόρτες τις ανοίγει η ανάγκη. Κάποιες άλλες τις ανοίγει η καρδιά. Μη διστάζεις όταν βρίσκεσαι μπροστά από αυτές τις πόρτες, γιατί έτσι δεν θα μάθεις ποτέ τι υπάρχει πίσω τους» λέει η Πριγκίπισσα Πρωτοχρονιά στον Λουκά. «Κάποτε ονειρεύτηκες αυτόν τον κόσμο. Μέσα από το όνειρό σου του έδωσες ανάσα, του χάρισες ζωή. Χωρίς εσένα, αυτός ο κόσμος είναι καταδικασμένος να χαθεί. Πρέπει να τον αγαπήσεις, όπως έκανες παλιά, να τον πιστέψεις και να τον προστατέψεις από τη φθορά. Γιατί, η Νοέλα είναι κάτι παραπάνω από ένας κόσμος. Είναι όλα όσα αγάπησες και αγαπάς. Είναι τα αδέλφια σου, οι φίλοι σου…ο εαυτός σου. Είναι όλα όσα υπάρχουν μέσα στην καρδιά ενός μικρού παιδιού, του παιδιού που ζει μέσα σου».

Το Τραγούδι του Χρόνου απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους, όχι για να διδάξει, αλλά για να θυμίσει πως είναι πολύ εύκολο να ξεχάσουμε την παιδικότητά μας, αλλά καθόλου δύσκολο να την ανακτήσουμε.