Η νύχτα της φωτιάς

Μια βραδιά γιορτής καταλήγει σε μία θανάσιμη αντιπαλότητα.

…«Στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας οι φωτιές του Αϊ-Γιάννη ανάβονται στις 24 Ιουνίου. Λίγες περιοχές της βόρειας Ελλάδας μεταφέρουν το έθιμο στις παραμονές των Χριστουγέννων ή τις πρώτες μέρες του καινούριου χρόνου. Σε τούτο το νησί τις φωτιές τις ανάβουν το βράδυ στις 28 Αυγούστου, την παραμονή της γιορτής, κι αυτός που θα πηδήξει ψηλότερα ανεβαίνει στην εκτίμηση όλων. Για τους έφηβους είναι η ευκαιρία τους να γίνουν άντρες!» κατέληξε γελώντας και έδειξε προς τη μεριά του Νικήτα και του φίλου του, που μόλις είχαν κάνει την εμφάνισή τους.

Τα όργανα σταμάτησαν απότομα, το ίδιο και οι μεθυσμένες φωνές, καθώς ο συριστικός ήχος του ξύλου που σκίζεται από τη φωτιά και οι πρώτες κοκκινόασπρες σπίθες γέμισαν την ατμόσφαιρα…

Μου φάνηκε αστείο. Δεν υπήρχε περίπτωση να πηδήξει κανείς αυτό τον τεράστιο σωρό. Τότε πρόσεξα τις δύο καινούριες φωτιές που έκαιγαν στις γωνίες του Π των τραπεζιών, δορυφόροι της μεγάλης που μάνιαζε ακριβώς στη μέση. Ο ήχος του τύμπανου ξανάρχισε υπόκωφος, μουντός. Τα διαστήματα ανάμεσα στα χτυπήματα συντόμευαν, λες κι ο οργανοπαίχτης ήθελε να ξυπνήσει τα ναρκωμένα αίματα. Ένας ανήσυχος ψίθυρος ανέβηκε από τα τραπέζια, καθώς ο καθένας έριχνε αμήχανες ματιές στο διπλανό του.

Ο Αργύρης Κώστογλου σηκώθηκε και κοίταξε αφ’ υψηλού τους παρευρισκόμενους. Η πρόθεσή του ήταν ολοφάνερη. Κανείς δε θα του έκλεβε την παράσταση. Κανείς δε θα του έπαιρνε την πρωτιά. Ξεκούμπωσε τρία κουμπιά από το πουκάμισό του κι ανέβασε τα μανίκια, εκθέτοντας το μεγαλύτερο μέρος από το δασύτριχο στέρνο του στη διαστροφή της φωτιάς. Ο καπνός σηκωνόταν ψηλά διαστρεβλώνοντας τα πρόσωπα. Το τύμπανο σταμάτησε και νεκρική σιγή απλώθηκε, καθώς το παγωμένο χαμόγελο στο πρόσωπο του Κώστογλου έγινε σαρκαστικό. Απομακρύνθηκε μερικά βήματα, πήρε βαθιά ανάσα κι έτρεξε προς τη μεσαία φωτιά δρασκελίζοντάς τη με απίστευτη ευκολία. Ένας θαυμασμός ανάκατος με φόβο και το τύμπανο που ξανάπιασε να χτυπάει δαιμονισμένα διαδέχτηκαν τη σιωπή…

Ο Αργύρης Κώστογλου, πρώην διευθυντής των ορυχείων του νησιού και ο Παντελής Έξαρχος, υπεύθυνος αρχαιολόγος των ανασκαφών φαίνεται να έχουν χρεωστούμενα που κουβαλούν από ένα μακρινό παρελθόν.

…«Δυναμώστε τη φωτιά!» φώναξε άγρια ο Αργύρης Κώστογλου συνεχίζοντας το αρρωστημένο παιχνίδι.

Κάποιοι πλησίασαν κι άλλο προσάναμμα. Οι φλόγες υψώθηκαν μανιασμένες. Ο Αργύρης Κώστογλου περίμενε μια στιγμή μόνο προτού ορμήσει στη φωτιά. Ο Παντελής, σαν να είχε προβλέψει την κίνησή του, ξεκίνησε ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα οι δυο τους να βρεθούν αντιμέτωποι στο μέσο ακριβώς και να αναγκαστούν να περάσουν τη φωτιά στρέφοντας το σώμα τους στα πλάγια.

«Κι άλλη φωτιά!» φώναξε ο Κώστογλου σε παροξυσμό.

Η προσταγή εκτελέστηκε αμέσως. Η φωτιά έτρωγε με μανία τα ξύλα, απειλώντας να καταστρέψει οτιδήποτε προσπαθούσε να καταλαγιάσει την ακόρεστη βουλιμία της και υπενθυμίζοντας πως κανένας δε θα μπορούσε να την περάσει σώος. Θυμήθηκα τους αναστενάρηδες. Μόνο αν είχε πίστη κανείς!

Ολόγυρα τα πρόσωπα έστεκαν κομπάρσοι μιας βουβής ταινίας, με το κρασί να έχει αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά τους. Μια γιορτή με θρησκευτικό χαρακτήρα είχε καταλήξει σε παγανιστικό τελετουργικό. Περίμεναν αυτή τη νύχτα του Αυγούστου για να εξαγνιστούν ή να γίνουν υποχείρια του Αργύρη Κώστογλου; Αυτός ο τελευταίος και ο Παντελής έμοιαζαν οι μόνοι νηφάλιοι ή και οι δυο τους ήταν πιο μεθυσμένοι από όλους από μια ζωώδη δύναμη που τους έκανε να αισθάνονται τα ισχυρά αρσενικά που έπρεπε να αλληλοσπαραχθούν;…

Απόσπασμα από το μυθιστόρημά μου «Σιωπηλή πέτρα», εκδόσεις Μίνωας, σελ. 81-84.