Γιάννης Πλιώτας: Τα ουγγρικά ψάρια

Το κάποτε μεγαλεπήβολο σχέδιο του καθαρισμού της Παμβώτιδας φαίνεται να έχει εισβάλει για τα καλά στις σελίδες του μυθιστορήματος του Γιάννη Πλιώτα «τα ουγγρικά ψάρια».

Σε μια σαρωτική παρωδία, ο συγγραφέας ξεπλένει τη στασιμότητα της επαρχίας αλλά και γενικεύοντας, τη μούχλα που φαίνεται να έχει καλύψει όλη τη χώρα, ξεκουνώντας τον κεντρικό του ήρωα από το βόλεμα κάπου ανάμεσα στα μπαράκια και τις καφετέριες, την ηλιοθεραπεία στην παραλία και την αναζήτηση στο διαδίκτυο.

Μα τι είναι αυτό που θα αποτελέσει την κινητήριο δύναμη ώστε ο Γιάννης (ο ομώνυμος ήρωας) να εγκαταλείψει το μικρόκοσμο του σερφαρίσματος, του καλού χτυπήματος ενός φραπέ, της αναζήτησης της τέλειας ποιητικής έκφρασης, να αφήσει μετέωρη ως και την απάντηση στο ερώτημα κατά πόσον ένα μυθιστόρημα τελειώνει πιο γρήγορα αν ξεκινήσεις να το διαβάζεις από τη μέση;

Ο παλιός του γνώριμος Χάκερ βρίσκεται άραγε στα πρόθυρα της αποκάλυψης μίας παγκόσμιας συνωμοσίας; Και πάνω που όλα θα ξεκαθαρίσουν κάτω από τον ανελέητο ήλιο μιας Αυγουστιάτικης ημέρας, με κινηματογραφική ταχύτητα σκοτεινές δυνάμεις τον απαγάγουν. Σε κλάσμα νανοδευτερολέπτων, ο Γιάννης θα ενώσει τις δυνάμεις του με το φίλο Μάγο, ένα φιλοσοφημένο μπάρμαν και λίγο μετά, καθώς η ενδελεχής αναζήτηση σε όγκους σκουπιδιών θα αποδώσει θεαματικά αποτελέσματα, ένας πρώην παλαιστής, ένας αδέκαστος διαιτητής, μία τραγουδίστρια και άλλες εμβληματικές φιγούρες θα συσπειρωθούν σαν μια γροθιά παλεύοντας με το....

Σιγά μην σας τα αποκαλύψω όλα! Αυτό που έχω μόνο να πω είναι το να επαναλάβω μία παράγραφο του βιβλίου: «σύμφωνα με τις φήμες, (τα ουγγρικά ψάρια) θα έτρωγαν τη μόλυνση. Τα ουγγρικά ψάρια έγιναν πελώρια, έφαγαν το καταπέτασμα, πολλαπλασιάστηκαν ανεξέλεγκτα και πλέον άρχισαν να επιτίθενται σε γλάρους, κωπηλάτες και ψαρόβαρκες». Σας θυμίζει κάτι; Ίσως τους επιτήδειους και αυτοανακηρυχθέντες σωτήρες ή μήπως τον καλοβολεμένο εαυτό μας; Να ψάξουμε αλήθεια να βρούμε το νόημα της ζωής στη διαφορά που μπορεί να έχει από το προηγούμενο μοντέλο του ένα εξελιγμένο κινητό τηλέφωνο; Να αναλωθούμε σε μια παλινδρόμηση της καθημερινότητας; Να αναζητήσουμε τον μίτο του γρίφου εμπλεκόμενοι σε έναν κυκεώνα ενώ η λύση βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας;

Σημασία όμως έχει πάντα το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Πόσο μάλλον όταν αυτό το ταξίδι γίνεται παρέα με φίλους! Τι είναι τελικά τα ουγγρικά ψάρια; Ένα νουάρ μυθιστόρημα, μια σαρωτική σάτιρα ή μια αυτοσαρκαστική μυθιστορία; Η απάντηση είναι και πάλι το ταξίδι, ένα ταξίδι που μοιάζει να μην έχει κανένα νόημα και όμως αυτή είναι όλη του η μαγεία, αφού αυτό που μένει στο τέλος είναι το ότι τη ζωή την βλέπουμε όπως θέλουμε εμείς και όχι όπως αυτή ορίζει.

«Ουγγρικά ψάρια» ή εκεί που άνθρωποι και πιράνχας μπορούν να συγκατοικήσουν σε μία πραγματικότητα όπου και το πιο απίθανο είναι ένα συνηθισμένο μέρος της!

Από τις Βορειοδυτικές εκδόσεις.