Το να ανατρέχει κανείς στους μύθους και τις παραδόσεις είναι κάτι το συναρπαστικό. Ταξιδεύει πίσω στο χρόνο ενώνοντας παρελθόν και παρόν, γεννώντας το μέλλον.
Το όνομα Λάμια αναφέρεται πολλές φορές στο μυθιστόρημά μου Σιωπηλή πέτρα Η σημασία του στοιχειώνει τις σκέψεις, τα όνειρα ακόμη και την καθημερινότητα της κεντρικής ηρωίδας, της αρχαιολόγου Ίριας Φλεριανού. Θα γίνει εμμονή και εφιάλτης κι ακόμη κι όταν το απωθεί, εκείνο έρχεται να ξαναμπεί στη ζωή της.
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η Λάμια, βασίλισσα της Λιβύης, ήταν μία από τις πολλές γυναίκες που ερωτεύτηκαν το Δία και ως εκ τούτου δεινοπάθησαν από τη ζηλόφθονη Ήρα. Τα παιδιά που γεννιούνται από την ένωση της Λάμιας με το Δία αρπάζονται από την Ήρα και βρίσκουν τραγικό τέλος. Η Λάμια τρελαίνεται και σε εκδίκηση σκοτώνει τα νεογέννητα παιδιά άλλων μανάδων. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, η Ήρα καταδίκασε επίσης τη Λάμια στο μαρτύριο της αϋπνίας, ο Δίας όμως της χάρισε τη δυνατότητα να βγάζει τα μάτια της και να τα ξαναβάζει στη θέση τους ώστε να μπορέσει να υποφέρει την τιμωρία της.
Η λαϊκή παράδοση θέλει τη Λάμια ένα τερατόμορφο φάντασμα που κατασπαράζει ανθρώπους. Η κατοικία της βρίσκεται σε δαιδαλώδη υπόγεια και περιοχές κοντά σε νερά και δεν είναι λίγοι οι γενναίοι που προσπαθούν να την σκοτώσουν με σπαθί και να ανοίξουν την κοιλιά της για να βγάλουν από μέσα ζωντανούς όσους έχει καταβροχθίσει. Το όνομά της μέχρι τις μέρες μας χρησιμοποιείται σαν απειλή από τις μανάδες για να συνετίσουν τα άτακτα παιδιά τους.
Στη Σιωπηλή πέτρα, Λάμια ονομάζεται η περιβόητη επικίνδυνη στοά των ορυχείων του νησιού όπου γίνεται η ανασκαφή και η πρώτη αναφορά σε αυτήν γίνεται μέσω ενός παλιού βιβλίου κάποιου Μπαρτολομέι το οποίο τιτλοφορείται Περιηγητής της Μεσογείου.
Να τι διαβάζει η ηρωίδα:
…«Η ονομασία των στοών των ορυχείων είχε διεγείρει την περιέργειά μου. Φαντάστηκα πως η αναφορά στη μυθολογία συνειρμικά συνδυαζόταν με την επικινδυνότητα των γαλαριών αυτών. Οι ντόπιοι δεν ήταν πρόθυμοι να εξηγήσουν. Ο μύθος της Λάμιας που κατάπινε τα παιδιά των άλλων μανάδων, παίρνοντας εκδίκηση για τα χαμένα δικά της, με βασάνιζε καθημερινά. Προσπάθησα να μπω στη γαλαρία, όμως φυλασσόταν μέρα νύχτα λόγω επικινδυνότητας. Οι κατολισθήσεις ήταν συνεχείς και τα μέτρα ασφαλείας αυστηρά, ώστε να μη θρηνήσει ο τόπος άλλα θύματα. Μέχρι την ημέρα που έφυγα από το νησί δεν κατόρθωσα να λύσω το μυστήριο που περιέβαλλε τη Λάμια»...
Σιωπηλή πέτρα, απόσπασμα από τη σελίδα 39, εκδόσεις Μίνωας
Η φωτογραφία είναι από τον πίνακα Η Λάμια (από τον Herbert James Draper, 1909)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου