Στόμιο, εκεί όπου μια ακριβή ανάσα φέρνει τη λύτρωση.

Νέδα: το μοναδικό θηλυκό ποτάμι της Ελλάδας παραπέμπει στη νύμφη της αρχαιότητας από όπου πήρε το όνομά του. Η Νέδα ήταν αυτή στην οποία η Ρέα παρέδωσε το Δία για να τον προστατέψει από τον Κρόνο. Η θεότητα των νερών θήλασε το μικρό Δία και μαζί με τις αδελφές της τη Θεισόα και την Αγνώ, τον έλουσε στο κεφαλάρι στο Λύκαιο όρος.

Οι κάτοικοι της Φιγαλείας λούζονταν στα νερά της Νέδας για να αποκτήσουν δύναμη.

Το φαράγγι της Νέδας μοιάζει με ένα χαμένο παράδεισο που καλεί τον επισκέπτη για εξερεύνηση. Κάπως έτσι επιχείρησα να κάνω τη διαδρομή αφενός για να γνωρίσω από κοντά την περιοχή και αφετέρου γιατί «Η ακριβή ανάσα του νερού» όδευε προς το τέλος της και το τέλος της δικής της μυθιστορηματικής διαδρομής βρισκόταν ακριβώς εκεί. Καλό το διαδίκτυο και οι φωτογραφίες, ακόμη καλύτερη η επιτόπια έρευνα.

Φθάνοντας στο χωριό Πλατάνια και κοιτώντας προς τα κάτω, το φαράγγι της Νέδας απλώνεται σε όλο του το μεγαλείο, άλλο ένα σύνορο ανάμεσα στην Ηλεία και τη Μεσσηνία ενώ πέρα ο ανοιχτός ορίζοντας δίνει το εύρος του μέχρι το Ιόνιο πέλαγος. Το χωμάτινο μονοπάτι προσφέρεται για τους λάτρεις της πεζοπορίας οποιαδήποτε ώρα δεν υπάρχει η κίνηση από αυτοκίνητα και τζιπ (το μόνο τελικά ενδεδειγμένο μέσο) και η κατάβαση μέσα από συνεχή και κακοτράχαλα φιδογυρίσματα ξεκινά. Αγνοώντας τη σκόνη, το ταρακούνημα και τη ζέστη, ο περίεργος φυσιολάτρης αποζημιώνεται μετά από τρία και μισό περίπου χιλιόμετρα. Φθάνοντας στο γεφύρι ξέρεις πια ότι το αφρισμένο ποτάμι συνεχίζει μια μαγευτική πορεία που αν θέλεις να δεις το πιο λαμπρό της σημείο, θα πρέπει να υπομείνεις λίγο ακόμα. Κάπου εκεί ξεκινά το μονοπάτι μόνο για περιπατητές που μετά από αρκετή ανηφόρα παίρνει να κατηφορίζει μέσα από πλατάνια, πουρνάρια, αγριοσυκιές και βελανιδιές. Η έντονη μυρωδιά της ντόπιας χλωρίδας διάχυτη παντού, το ίδιο και η βουή του νερού ώσπου εκεί που λες πως παρέδωσες τα όπλα και αυτή η διαδρομή δεν είναι τίποτα άλλο από μία δοκιμασία πίστης και θέλησης, φτάνεις στο πλάτωμα. Και αποζημιώνεσαι δια παντός!

Δύο καταρράκτες, δύο πλατώματα, δύο λίμνες, ένα γεφύρι και η βουή του νερού που σου παίρνει τα αυτιά. Από πάνω μη ορατό όμως από αυτό ακριβώς το σημείο, λες και το θεϊκό χέρι το απόθεσε προσεκτικά στα γιγαντιαία κόκκινα βράχια, το εκκλησάκι της Παναγίτσας και δίπλα του μια σπηλιά ασκητή. Μαγεία! Θα μπορούσε να είναι ένας ιδιότυπος παράδεισος αν δεν παρατηρούσες το σχοινί που απλώνεται παράλληλα με τα θεόρατα στιλπνά βράχια. «Τι χρειάζεται αλήθεια το σχοινί σε αυτό το σημείο;» θα ρωτήσει ο ανυποψίαστος επισκέπτης. Μα είναι το Στόμιο, το μαύρο σπήλαιο που ξανοίγεται σε αυτούς τους κατακόρυφους γρανίτες. Όποιος το περάσει, περνά μαζί και μια δοκιμασία ζωής και ψυχής. Παγωμένα νερά όπου πρέπει να κολυμπήσεις, απόκοσμη ατμόσφαιρα, το φτεροκόπημα των νυχτερίδων ανάμεσα στις πτυχές του γρανίτη, λιγοστό φως σε αυτό το τούνελ που το μήκος του είναι κάτι λιγότερο από εκατό μέτρα.

Στην έξοδο του σπηλαίου, αφήνεις μια τελευταία ακριβή ανάσα κι εκεί σε περιμένει πια η λύτρωση, καθώς ξεκινά το πιο ήρεμο τμήμα που ποταμού, ακριβώς στο σημείο που οι αρχαίοι Φιγαλείς έδεναν τα πλεούμενά τους.