Όλα τα καλά τελειώνουν γρήγορα.

Μπορεί η εκπλήρωση ενός ερωτικού απωθημένου να σημάνει την ολοκλήρωση της προσωπικής ευτυχίας;

…Τίποτα δε χαρίζεται στη ζωή. Ούτε καν μια δόση ευτυχίας. Μια βδομάδα μετά την απονομή, οι καλές ημέρες είχαν τελειώσει για τη Μαρίτα. Καθισμένη στην αίθουσα του αεροδρομίου, κοιτούσε αναποφάσιστη το εισιτήριό της. Δεν ήθελε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Μακάρι να γυρνούσε έστω και μια μέρα πίσω, τότε που αγνοούσε τα πάντα. Για μια ακόμη φορά έβλεπε πόσο λάθος είχε κάνει. Είχε πιστέψει το Μίρο, το μοναδικό άντρα που την είχε κάνει να νιώσει απόλυτα γυναίκα. Θυμήθηκε τα λόγια της Στεφανίας. Με ποιον ήταν ερωτευμένη αλήθεια, με τον άνθρωπο ή την ιδέα του, την εικόνα που χρόνια τώρα είχε πλάσει στο μυαλό της; Η κρίση της είχε αποδειχτεί ανεπαρκής, και η εμπιστοσύνη που του είχε δείξει τεράστια. Πόσο λίγο τον γνώριζε αλήθεια! Αρκούσαν οι ώρες του έρωτα, η βαρκάδα στο Σπρέε, η επίσκεψη στο Σαν-Σουσί και τα ρομαντικά δείπνα, για να αντιληφθεί ποιος πραγματικά ήταν ο Μίρο Κραφτ; Αρκούσαν οι εκδηλώσεις θαυμασμού από τις συμπατριώτισσές του για να την κάνουν περήφανη για τον άντρα που είχε δίπλα της; Όχι, όλα αυτά αποδείχτηκαν εντελώς άχρηστα….

«Η ακριβή ανάσα του νερού», εκδόσεις Μίνωας, Σελ.166