Ποιος είναι αυτός ο πολυτάλαντος σκηνοθέτης;

Μαρίτα-Μίρο: Οι πρώτες συναντήσεις τους είναι από αδιάφορες έως επεισοδιακές. Εκείνη τον βρίσκει υπερφίαλο, εκνευριστικό, απρόσιτο, στερούμενο γοητείας. Εκείνος πάλι δεν την βρίσκει τίποτα απολύτως, γιατί απλούστατα δεν την έχει προσέξει. Αλλά έτσι γίνονται αυτά και είναι από τα λίγα όπου η ζωή και τα μυθιστορήματα συμβαδίζουν. Τα αισθήματα αλλάζουν καθώς τα συναισθήματα εναλλάσσονται και αυτά.

Στο απόσπασμα που ακολουθεί η Μαρίτα διαβάζει και ξαναδιαβάζει ένα άρθρο που αναφέρεται στον βίο και την πολιτεία του αγαπημένου της σκηνοθέτη.

...Μια ολόκληρη σελίδα ήταν αφιερωμένη στον πολυτάλαντο νεαρό καλλιτεχνικό διευθυντή του IDA, μια χειμαρρώδης συνέντευξη που αποκάλυπτε όσα ο κύριος Κραφτ είχε αποφασίσει να μοιραστεί με το αναγνωστικό κοινό.

(Η Μαρίτα) Διάβασε μονορούφι το άρθρο, και μετά και μια δεύτερη φορά, λες και ήθελε να αποθηκεύσει στη μνήμη της πως ο άντρας με τον οποίο ήταν βλακωδώς ερωτευμένη είχε κλείσει μόλις τα τριάντα. Παρότι Γερμανός, είχε σπουδάσει στην Πράγα όπου είχε ζήσει αρκετά χρόνια, πριν γυρίσει στο Δυτικό Βερολίνο για να πειραματιστεί με τη συνύπαρξη Μαύρου Θεάτρου και Καμπαρέ. Οι σατιρικοί του αυτοσχεδιασμοί δε φάνηκαν να σοκάρουν τους συμπατριώτες του, οι οποίοι αντίθετα τον έχρισαν το χαϊδεμένο τους παιδί. Ανήσυχο πνεύμα ο ίδιος, όντας ανίκανος να μείνει για πολύ σε έναν τόπο, άλλαξε και πάλι κατεύθυνση, ακολουθώντας το Ρήνο και κάνοντας ορμητήριό του τη βορειοδυτική Βεστφαλία, και συγκεκριμένα την πόλη όπου γεννήθηκε, το Ντίσελντορφ. Αυτή τη φορά ασχολήθηκε με το αρχαίο ελληνικό δράμα, σπάζοντας το κατεστημένο, καθώς στα χορικά συμμετείχε το ίδιο το κοινό. Από το 1980 έως το τέλος του 1981, ο Μίρο Κραφτ είχε και πάλι στραφεί αλλού, καθώς ολοκλήρωσε επιτέλους την ταινία που είχε στο μυαλό του από τα εφηβικά του χρόνια. Ο χορευτής σε στάση ελευθερίας τάραξε για μια ακόμα φορά τα νερά, καθώς ο σκηνοθέτης παρακολουθούσε το οδοιπορικό μιας χορευτικής ομάδας στις επαρχίες της Τσεχοσλοβακίας, δίνοντας τη δική του εκδοχή για τη γέννηση, την ύπαρξη και το θάνατο. ....

«Η ακριβή ανάσα του νερού», εκδόσεις Μίνωας, σελ. 77-78.