Κρίνος, θάλασσα, ζωή, αλάτι

Μια παλιά φωτογραφία και γραμμένες πίσω της τέσσερις λέξεις.

….(Η Ελένα) σταμάτησε να πληκτρολογεί και κοίταξε κατσουφιασμένη τη φωτογραφία της άγνωστης. Το οστεώδες ανεμικό πρόσωπο με τα αμυγδαλωτά μάτια και τα μαλλιά πιασμένα σε ένα χαλαρό σινιόν ερχόταν σε αντίθεση με την αγέλαστη έκφρασή της. Το βλέμμα της έκρυβε το μυστήριο της Ανατολής κι επίσης πόθο και πλάνες υποσχέσεις. Ο μακρύς λαιμός πρόβαλε κατάλευκος μέσα από ημιδιαφανείς δαντέλες. Σαν ένας μίσχος λουλουδιού, σαν κρίνος. Διάβασε ξανά τις τέσσερις λέξεις που ο Αλφιέρι είχε σημειώσει στο πίσω μέρος της φωτογραφίας: κρίνος, θάλασσα, ζωή, αλάτι. Αν τα συνέδεε, θα μπορούσαν να σημαίνουν ότι ο κρίνος της θάλασσας είναι το αλάτι της ζωής, ο μοναδικός συνδυασμός των λέξεων που είχε κάποια λογική συνέχεια. Ίσως το όνομα της γυναίκας να θύμιζε κάποιο λουλούδι. Το μόνο που της ερχόταν στο μυαλό ήταν το Κρινιώ. Ο κρίνος της θάλασσας χαρακτηριζόταν από μία σπάνια βελούδινη ομορφιά και η ζωή του ήταν άρρηκτα δεμένη με το υγρό στοιχείο, καθώς οι σπόροι του ταξίδευαν σαν ελπιδοφόροι εξερευνητές σε αναζήτηση νέας γης. Ήταν σύμπτωση άραγε που και αυτό το στοιχείο την οδηγούσε στις Αλυκές, καθώς οι αμμοθίνες της περιοχής ήταν διάσπαρτες με κρίνους από τον Ιούλιο μέχρι τα μέσα του Σεπτεμβρίου; …

απόσπασμα από το «ο φύλακας στο φάρο», εκδόσεις Μίνωας, σελίδες 30-31.