Δεν ξέρω με τι σκέψεις και συναισθήματα κατεβαίνει κανείς σήμερα την απότομη σιδερένια σκάλα για να μπει στην κρύπτη του Νεκρομαντείου. Τι να αισθάνεται όταν από το φως βρεθεί στο σκοτάδι σε ένα περιβάλλον υγρό και αφιλόξενο. Είναι φόβος, δέος, σκεπτικισμός ή μήπως μια σκωπτική διάθεση;
Η επίσκεψή μου στο Νεκρομαντείο τον Ιούνιο του 2009 συνέπεσε χρονικά με τη συγγραφή του μυθιστορήματός μου «ο φύλακας στο φάρο».
Ένιωσα την ανατριχίλα, το δέος και τη συγκίνηση που μου προκαλούν πάντα τα ευρήματα άλλων εποχών. Με δισταγμό ακούμπησα τον παχύ ψυχρό τοίχο παλινδρομώντας ανάμεσα στο μακρινό χθες και το σήμερα. Ο χώρος φωτίστηκε ξαφνικά από το τεχνητό φως και ανέδειξε όλο του το μεγαλείο. Ένα βασίλειο κάτω από τη γη, το βασίλειο του Άδη.
Ανέβηκα στην επιφάνεια με το σχεδιάγραμμα της κάτοψης στα χέρια, προσπαθώντας να ανασυνθέσω την πορεία του αρχαίου επισκέπτη. Πέρασα ξανά και ξανά από τα ίδια σημεία αναπλάθοντας το παρελθόν ώσπου βρέθηκα ξανά στο παρόν, όχι όμως το δικό μου αλλά εκείνο του ήρωά μου. Και πάνω εκεί ήταν που κατάλαβα το σχέδιό του, το στήσιμο μιας επιχείρησης αντάξιας αυτής του Νεκρομαντείου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου