Το ταξίδι του συγγραφέα είναι μοναχικό αλλά και μοναδικό μαζί. Η ώρα της δημιουργίας είναι μια επίπονη διαδικασία ψυχικής αποσυμπίεσης. Ίσως αυτό να ακούγεται βαρύγδουπο ή πάλι μπορεί κάποιοι να συμφωνήσουν.
Ο συγγραφέας αποτυπώνει, απογυμνώνεται και καταθέτει την ψυχή του σε μια προσπάθεια να βγάλει αυτό που τον βασανίζει. Μπορεί να είναι κοινωνικός προβληματισμός, διαμαρτυρία, η έκρηξη μίας βουβής οργής, η υπερχείλιση συναισθημάτων ή απλά ένας τρόπος επικοινωνίας.
Πάντα όμως κάτι έχει να πει, να καταθέσει, ακόμη κι όταν αυτό φαίνεται ανούσιο σε κάθε κριτικό ειδικό ή μη, αν ενοχλεί, ξενίζει, σκανδαλίζει ή απλά φέρνει ειρωνικά χαμόγελα.
Μου δημιουργεί αμηχανία η ερώτηση «εσείς τι γράφετε;» Σαν να μπορείς να βάλεις μια ταμπέλα στην ψυχή σου και να την καταχωρήσεις κάπου, να τη βολέψεις σε ένα τίτλο και να είναι όλοι ευχαριστημένοι.
Ακούμε και διαβάζουμε τόσες πρακτικές συμβουλές του τύπου: δημιουργείστε δυνατούς και ολοκληρωμένους χαρακτήρες, αποφασίστε για την κεντρική σας ιδέα, γράψτε ένα περίγραμμα ή μια περίληψη του μυθιστορήματος ή όποιου άλλου πονήματος έχετε κατά νου. Ο μύθος σας να έχει αρχή, μέση και τέλος. Να γράφετε κάθε ημέρα έστω και αν το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Μη χρησιμοποιείτε φλύαρες παρομοιώσεις και παρόμοιου τύπου στοιχεία. Μην υπερβάλετε στα επίθετα και τους χαρακτηρισμούς σας. Μην… Κάντε….. Προσέξτε…
Θεωρητικά όλα αυτά είναι πολύ καλά. Χρειάζεται όμως κάτι ακόμη. Ψυχή και ταλέντο. Όσοι γράφουμε πιστεύουμε ότι διαθέτουμε το πρώτο. Όσο για το δεύτερο, αυτό θα το κρίνουν οι αναγνώστες.
.jpg)
Καλημέρα Ευρυδίκη, πόσο δίκιο έχεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ όταν γράφω αισθάνομαι ταυτόχρονα δυνατός κι αδύναμος. Αισθάνομαι ότι μπορώ σαν μικρός Θεός να πλάσω από το μηδέν έναν ολόκληρο κόσμο, ενώ ταυτόχρονα, ακριβώς αυτή η ελευθερία, με παρασέρνει σε μια περίεργη κόλαση. Δεν ορίζονται αυτά, δεν κατηγοριοποιούνται, δεν αποφασίζονται.
Η γραφή είναι σαν λάβα... δεν ελέγχεις εσύ πότε και από που θα εκραγεί ή προς τα που θα πάει. Απ' όπου περάσει διαμορφώνει, αλλάζει, χαράσσει τα πάντα από την αρχή. Κι εσύ, απλά δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά, παρά μονάχα να αφεθείς στο ταξίδι.
Σε ευχαριστώ πολύ για αυτό το υπέροχο σχόλιο, Δημήτρη!!!Η σχέση ανάμεσα στο δημιουργό και το έργο του είναι πάντα μία σχέση πάθους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απο την αρχή ώς το τέλος! Γράφουμε βουτώντας πρώτα το μελάνι στην ψυχή. Η ψυχή δεν έχει ταμπέλες, ούτε όρια, ούτε κανόνες ανθρώπινους και πρακτικούς. Η ψυχή έχει όνειρα, οραματα, αόρατα σχέδια και θέληση, έχει ουσία μοναδική που δεν περικλείει καλούπια αλλά ανοίγει πέλαγα και γαλαξίες! Για μια ακόμη φορά,σε κάθε σου λέξη είμαι σύμφωνη. Μπορεί η συνάντηση μας να ήταν αστραπή αλλά οι συναντήσεις μας στην ουσία είναι πιο σταθερές και μόνιμες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς αυτό είναι Γεωργία!!! Γιαυτό και το αγαπημένο όλων μας πιστεύω είναι αυτό που δανειστήκαμε από το Μικρό Πρίγκηπα και ενστερνιστήκαμε: μάθαμε να βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής μας!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή