Φρεντ Βαργκάς: Ρώτα τον άνεμο

Στον ορεινό όγκο του Μερκαντούρ οι φονικές επιθέσεις σε κοπάδια προβάτων γίνονται ο φόβος των κατοίκων. «Οι λύκοι!», έτσι είπαν και μετά ένας και μόνο λύκος, θηρίο υπερφυσικό. Τα αποτυπώματα των δοντιών τεράστια. Και κάπου εκεί το πρώτο ανθρώπινο θύμα. Ποιος είναι αυτός που ακολουθεί μια προδιαγεγραμμένη πορεία; Οι επιθέσεις και οι φόνοι έχουν μια τυποποίηση, κάτι σαν τελετουργικό. Πολύ σύντομα, σαν τον άνεμο, οι εικασίες και η φημολογία γίνονται βεβαιότητα. Και να ο αποδιοπομπαίος τράγος, ένας ακοινώνητος άνδρας που ακούει στο όνομα Μασάρ. Σφαγέας στο επάγγελμα, τι τον εμποδίζει να σκοτώσει και ανθρώπους; «Δεν έχει τρίχες! Ξέρεις γιατί; Γιατί είναι το μέσα έξω». Αυτά λένε οι άνθρωποι της υπαίθρου καθώς το «θηρίο» προχωρά ακάθεκτο προς το Παρίσι. Ο τρόμος εντείνεται. Δυο άντρες και μια γυναίκα ακολουθούν τα φονικά ίχνη έως ότου θα συναντηθούν με τον αστυνόμο Ανταμσπέρ που αναλαμβάνει άτυπα την υπόθεση. Το τι γίνεται μετά το αφήνω να αιωρείται, αποκαλύπτοντας μόνο πως η γυναίκα είναι παλιά γνώριμη του αστυνόμου.

Η Φρεντ Βαργκάς επιλέγει τον ιδανικό τόπο και χαρακτήρες για να στήσει την πλοκή της ιστορίας της. Ένα βουκολικό, απομονωμένο τοπίο, άνθρωποι μονόχνοτοι, παράξενοι, λιγομίλητοι, άνθρωποι που δύσκολα αποδέχονται τις αλλαγές, δεν το έχουν όμως σε τίποτα να αναζωπυρώσουν λόγια του αέρα. Πολύ επιτυχημένος ο τίτλος στα ελληνικά, «ρώτα τον άνεμο» που είναι όχι μόνο ο άνεμος της φημολογίας, αλλά και αυτό που και αλλάζει και μένει σταθερό, σαν τους δυο ήρωες, την Καμίγ και τον Ανταμσμπέρ. Αυτός αντισυμβατικός, με έναν δικό του τρόπο σκέψης, εκείνη προσπαθεί να αποπέμψει την ευαισθησία που μπορεί να την οδηγήσει σε δεύτερες σκέψεις, με το ένα πόδι στη σύνθεση μουσικής και το άλλο στον «κατάλογο των επαγγελματικών εργαλείων». Μια γυναίκα κι ένας άντρας «το μέσα έξω», για να αναφερθώ σημειολογικά στον πρωτότυπο τίτλο του μυθιστορήματος. Δυο άνθρωποι που προσπαθούν να συμβιβάσουν σκληρότητες και ευαισθησίες και να βρουν τον δικό τους τρόπο να εκφραστούν. Κι ανάμεσά τους, αυτά τα λόγια, τα δικά τους και των άλλων, σαν τον άνεμο.

…Η υπόθεση του Μερκαντούρ έπαιρνε άσχημη τροπή. Η ένταση δυνάμωνε μαζί με τις διαστάσεις του θηρίου. Μέσα σ’ ένα μήνα το θεριό θα έφτανε τα τρία μέτρα. Συνηθισμένα πράγματα. Ο αστυνόμος είχε ακούσει πολλά θύματα επίθεσης να περιγράφουν αυτόν που τους είχε επιτεθεί: πανύψηλο, τερατόμορφο κτήνος, με παλάμες σαν πιάτα. Κι ύστερα έπιαναν τον ένοχο και συνέβαινε το θύμα να διαπιστώνει με απογοήτευση ότι ο υποτιθέμενος γίγαντας δεν ήταν παρά ένα μίζερο συνηθισμένο πλάσμα. Όσο για τον ίδιο τον αστυνόμο, είκοσι πέντε χρόνια θητείας στην αστυνομία τού είχαν μάθει να φοβάται τους συνηθισμένους ανθρώπους και ν’ απλώνει το χέρι σε γίγαντες και δύσμορφους, που, από παιδιά έμαθαν να κρατούν χαμηλά τους τόνους για να τους αφήνουν στην ησυχία τους. Οι συνηθισμένοι άνθρωποι δεν έχουν τη σύνεση να κρατούν χαμηλά τους τόνους…

«Ρώτα τον άνεμο», ένα αντισυμβατικό αστυνομικό μυθιστόρημα που κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία στιγμή. Από τις εκδόσεις Σύγχρονοι ορίζοντες.