Ο συγγραφέας Νίκος Διακογιάννης για το φύλακα στο φάρο

Ευχαριστώ και από εδώ το συγγραφέα Νίκο Διακογιάννη για την παρουσίαση του "ο φύλακας στο φάρο"
Για να επισκεφτείτε το ιστολόγιό του, http://tera-amou.pblogs.gr/

Γράφει ο Νίκος Διακογιάννης:

Πολυπρόσωπο το νέο μυθιστόρημα της Ευρυδίκης Αμανατίδου, καλεί τον αναγνώστη σε ένα ταξίδι με ποικίλες αποχρώσεις, άλλοτε ταινίας μυστηρίου άλλοτε με διάθεση να σωθεί απ' τη λήθη ό, τι πολύτιμο της ελληνικής τοπιογραφίας. Παρελθόν και παρόν συμπλέουν αρμονικά στη θάλασσα της αφήγησης. Η αίσθηση της αλμύρας από τις εικόνες στις αλυκές, τα παλιά -εγκαταλελειμμένα πλέον- κτίσματα, φέρνουν άνεμο από θεματικές που δόνησαν τους κλασικούς Έλληνες συγγραφείς όπως τον Ηλία Βενέζη στην μαγική του "Γαλήνη".

Οι φάροι είναι αγαπημένο θέμα τόσο στην λογοτεχνία όσο και στη ζωγραφική, τον κινηματογράφο. Στο συγκεκριμένο βιβλίο ο ερημικός φάρος γίνεται καταφύγιο, ορμητήριο, λώρος ομφάλιος που συνδέεται με ένα παλιό έγκλημα. Ποιος είναι ο φύλακας στο φάρο; Και γιατί αφού είναι κτίσμα ετοιμόρροπο, οι μηχανισμοί λειτουργίας του είναι φροντισμένοι ωσάν να πρόκειται να λειτουργήσει ξανά;

Έμπειρη η Αμανατίδου, κινείται ανάμεσα στους ήρωες δίχως διάθεση να τους ορίζει πάντα, αφού μοιάζουν πλέον τόσο αληθινοί, ώστε δεν δέχονται να τους πειράξει διόλου η συγγραφέας και "μητέρα" τους. Αυτονομούνται, ρίχνονται μόνοι τους στις σελίδες γνωρίζοντας πως θα πάρουν την ευθύνη και όλα τα ρίσκα. Καθόλου εύπεπτο, τολμώ να πω πολύ έξω από την πεπατημένη, ίσως μαγνητίζει από μόνο του τους αναγνώστες που θα το επιλέξουν.

Στις πρώτες σελίδες, ενώ η εξέλιξη είναι γρήγορη και ο λόγος συμπυκνωμένος, αισθάνθηκα λίγο άβολα λόγω της παράθεσης πολλών ονομάτων. Το τοπίο όμως δεν αργεί να ξεκαθαρίσει.

Από καρδιάς εύχομαι να είναι καλοτάξιδο.

Επισκεφθείτε το ιστολόγιο της συγγραφέως κάνοντας κλικ εδώ

Επισκεφθείτε την συγγραφέα στο facebook κάνοντας κλικ εδώ

Δείτε όλη την εργογραφία της συγγραφέως κάνοντας κλικ εδώ

ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Ελένα Στολτς: εκτιμήτρια κοσμημάτων, τυχοδιώκτρια και ελαφρώς ανεπιθύμητη στη χώρα που τη μεγάλωσε, την Ελβετία. Περιμένοντας το διαζύγιο της, βάζει στοίχημα με μια ηλικιωμένη κοντέσα ότι θα ανακαλύψει που βρίσκεται ο κακότυχος Σφραγιδόλιθος της Γένουας.

Δήμος Μπελιές: η ωριμότητά του είναι αντιστρόφως ανάλογη της νεαρής ηλικίας του. Η Ελένα θα εισβάλει σαν σίφουνας στη ζωή του και θα ανατρέψει όλα τα δεδομένα.

Άρης Μαρδάς: ιδιοκτήτης της ομώνυμης φάρμας, γνωστός για τη γοητεία που ασκεί στο γυναικείο φύλλο. Θα πέσει στα δίχτυα της Ελένα ή τα φαινόμενα απατούν;

Αρχές καλοκαιριού, κάποια χιλιόμετρα μακριά από το πολύβουο λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Ο φάρος δεσπόζει αδιάφορος στα ανθρώπινα δράματα, ανεπηρέαστος από ένα τραγικό έγκλημα. Υπομένει απλώς τη φθορά του χρόνου ή περιμένει την επιστροφή του φύλακά του;
Τρεις εβδομάδες γεμάτες πάθη και μυστήριο, καθώς αλλεπάληλα μυστικά έρχονται στην επιφάνεια και τέσσερις οικογένειες οδηγούνται σε μια θανάσιμη σύγκρουση. Ποιος είναι τελικά ο θύτης και ποιο το θύμα; Τα γεγονότα διαδέχονται καταιγιστικά το ένα το άλλο και η Ελένα αναρωτιέται αν το στοίχημα που έβαλε ήταν τελικά με τον ίδιο το διάβολο.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ

Η Ευρυδίκη Αμανατίδου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1963. Σπούδασε στη Νομική Σχολή. Ανάμεσα στα άλλα, ασχολήθηκε με μεταφράσεις, την έκδοση ενός εξειδικευμένου νομικού περιοδικού σχετικού με την εγκληματολογία και τη συγγραφή, καθώς και με τη διοργάνωση παιδικών θεατρικών παραστάσεων σε σχολεία.
Έχει βραβευτεί από το Υπουργείο Πολιτισμού για το θεατρικό της έργο "Ένα καπέλο για τον καθηγητή". Έχει τύχει τιμητικής διάκρισης στο Λασκαρίδειο Διαγωνισμό Διηγήματος. Είναι τακτικό μέλος της Διεθνούς Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Έργα της που έχουν εκδοθεί είναι τα: "Ένα καπέλο για τον καθηγητή" και "Στη Μεσόγειο κολυμπούν παράξενοι θεοί". Από τις εκδόσεις Μϊνωας κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματά της Σιωπηλή Πέτρα και Η ακριβή ανάσα του νερού.

Η πρόκληση της λιτής γραφής από το Tweet stories

Αυτή η σύνοψη δεν είναι διαθέσιμη. Κάντε κλικ εδώ, για να δείτε την ανάρτηση.

Νίκος Διακογιάννης: Τέρα Άμου

Έχοντας διαβάσει τον εξαιρετικό «Ύπνο των αγαλμάτων», με όλη μου την καρδιά ανέτρεξα στα προηγούμενα έργα του Νίκου Διακογιάννη, μιας ανήσυχης και στοχαστικής συγγραφικής πένας.

Διάβασα απνευστί σχεδόν το «Τέρα Άμου», που εκδόθηκε από τον Αρμό το 2007. Για ξεκίνημα λοιπόν θα πω ότι μαγεύτηκα και συγκινήθηκα ταυτόχρονα.

Ένα ακριτικό νησί, εν προκειμένω η Νίσυρος γίνεται η αρένα παθών και εξομολογήσεων. Οι ήρωες καταθέτουν την πείρα του ηλικιακού τους φάσματος μαζί με τα όνειρα και τις ελπίδες που κουβαλά μαζί του ένας χάρτινος άγγελος. Η κυρά Ανθούλα και οι νοικάρηδές της ο δάσκαλος Πέτρος και ο ζωγράφος Μάρκος. Η εγγονή Σοφία που στέλνει λουλούδια και την αγάπη της μέσω του ουράνιου διαμεσολαβητή. Η Μαρία που έριξε μαύρη πέτρα πίσω της δίνοντας τροφή για κουτσομπολιά, εκεί σε μια γη που η πολιτεία θυμάται μόνο κατά την άγρα ψήφων. Τι ειρωνεία αλήθεια! Μια προεκλογική περίοδος είναι αυτή που μας εισάγει στο μύθο του «Τέρα Άμου». Μια παρωδία αγώνα μπροστά στον άλλον, τον βαθύ, τον επίπονο που χαράζει η ανθρώπινη ύπαρξη στην επίγεια ζωή της. Κι αν μια νέα σχολική χρονιά ξεκινά, οι διαδρομές του Πέτρου, του Μάρκου, του Αλέξη, της Ανθούλας, της Ισμήνης, της Μαρίας θα παρεκκλίνουν του αναμενόμενου. Γιατί πάντα υπάρχει ο αστάθμητος παράγοντας σαν συνέπεια μιας δυσπραγίας οικονομικής, συναισθηματικής ή καθαρά σωματικής. Αδυναμία κινήσεων, αδυναμία ακόμη και πραγματικής εκφοράς συναισθημάτων έως ότου αυτή γίνει ολοκληρωτική έλλειψη.

Πάνω και πίσω από αυτά στέκει ακλόνητος ο γίγαντας Πολυβώτης, αυτός που σηκώνει τη Νίσυρο στις πλάτες του, αυτός που τους στεναγμούς του ακούει κανείς μέσα από το ηφαίστειο, σαν το παράπονό του να βγαίνει από τα έγκατα της γης ή Γαίας που έστρεψε αυτόν και άλλους γίγαντες στην Τιτανομαχία. Και σαν αυτό το παράπονο να γίνεται θυμός και τότε η γη να σείεται σαν υπενθύμιση της ύπαρξής του.

«Έλα, πέρασε, μη στέκεσαι άλλο στη βροχή. Υπάρχει ζεστή σοκολάτα και μια γωνιά δίπλα στο παλιό τζάκι. Εκεί θα βρεις αφημένα κουβάρια κόκκινο μαλλί για να ντύσεις με αυτά ένα σου όνειρο». Ίσως ο αφηγητής να απευθύνεται σε όλους εμάς τους αναγνώστες του, σε αυτούς που θα ξεφυλλίσουν το μυθιστόρημα διαβάζοντας λέξεις, παραγράφους, σελίδες, ή πάλι θα σταθούν στο μαγικό εξώφυλλο που τα χρώματα και η απλότητά του διευρύνουν το τοπίο. Ίσως η βαρυχειμωνιά του καθενός παραμερίσει καθώς θα νιώσει την ανάγκη να σηκώσει έναν χάρτινο άγγελο από τη λάσπη για να του αναπτερώσει την ελπίδα. Για κάποιους είναι πιο εύκολο αν έχουν μαζί τους μικρούς ήλιους και φεγγάρια πανσέληνα. Κάποιοι πάλι παλεύουν όλη τη ζωή τους να αναστήσουν έναν κήπο παρά τους κινδύνους που ελλοχεύουν από τη θάλασσα που είναι τόσο κοντά. Τη θάλασσα με την προβέζα της, τη μανία της να τα καταπιεί όλα. Την ίδια θάλασσα από όπου Εκείνος καταφθάνει ταπεινός. «Φορούσε φύκια και πολύχρωμα κοράλλια στα μαλλιά, κοχύλια στις παλάμες και βλέμμα που έδιωχνε μακριά το αλάτι που είχε κατακαθίσει σε κάθε πονεμένη ψυχή». Αυτό και μόνο το απόσπασμα, προς το τέλος του μυθιστορήματος είναι το επιμύθιο μιας βιβλικής καταστροφής που τόσο δυνατά, και σαν εικόνα αλλά και σαν αλληλουχία συναισθημάτων, περιγράφει ο συγγραφέας. Και είναι η ένδεια που κουβαλά μαζί του ο πόνος αυτή που ντύνει επιτέλους τις ψυχές και κάνει τα σώματα να πλησιάσουν και να αγκαλιαστούν.

Φυσικά και δε μπορώ να μη σταθώ σε κάτι που παρατήρησα ότι μου συνέβη και στον Ύπνο των αγαλμάτων. Είναι τόσο ιδιαίτερη η γραφή του Νίκου Διακογιάννη που προσωπικά με ωθεί σε σημειολογικές ερμηνείες. Τέρα Άμου είναι ο τίτλος του μυθιστορήματος, αλλά και η κατακερματισμένη κραυγή του πόνου που αναζητά την εξιλέωση. Μητέρα μου! Είναι η ερμηνεία που έρχεται αυθόρμητα, όπου αυτή η λέξη περιλαμβάνει το μέγιστο που μεταλαμπαδεύει. Καταφύγιο στη χαρά, τη λύπη, την οδύνη, εξομολόγηση που δεν έγινε στην ώρα της, το άχθος ακόμη κι ενός γίγαντα στο σώμα ή την ψυχή, μητέρα αλλά και γη, όπως η λατινική θεότητα, αυτή που στέλνει τους σεισμούς, κάτω από αυτήν που η παραδαρμένη ψυχή της Μαρίας θα λουφάξει. Σε ποιον απευθύνεται άραγε; Στην πραγματική της μητέρα που άφησε πίσω βλέποντάς την σαν τέρας (άλλη μία παράφραση των φθόγγων που προφέρει) ή στη γενέθλια γη που εγκατέλειψε κι εκείνη την τιμώρησε ίσως κρατώντας την σιδηροδέσμια κοντά της; Την τιμώρησε ή της πρόσφερε την αγκαλιά ενός ακλόνητου κήπου μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα;

Πολλά θα ήθελα να πω καθώς ακόμη κι αυτή τη στιγμή που γράφω εικόνες και λέξεις πετούν μπροστά μου και σαν πολύχρωμες κορδέλες τις βλέπω να τυλίγονται γύρω από τα στιβαρά μπράτσα του Πολυβώτη.

Θα περιοριστώ όμως σε ένα μεγάλο ευχαριστώ για κάτι στο οποίο θα ανατρέχω ξανά και ξανά, καθώς θα συμφωνήσω με την τελευταία πρόταση του οπισθόφυλλου «είναι δύσκολη έως ακατόρθωτη η εξιχνίαση της ψυχής του Αγαπημένου. Του οποιουδήποτε Αγαπημένου…».Θα προσθέσω όμως πως πιο εύκολη γίνεται αυτή η αναζήτηση, η ψηλάφηση, η εξιχνίαση, διαβάζοντας μυθιστορήματα σαν το Τέρα Άμου, αφορμές για εσωτερικές αναζητήσεις και ταξίδια.