σιωπηλή πέτρα-η λύτρωση

…Έτρεχε παραπατώντας, γυρίζοντας το κεφάλι να δει αν τα φαντάσματα τον ακολουθούσαν. Δεν τους έβλεπε, άκουγε μόνο τα βήματα κι εκείνο το βόμβο από τα μηχανήματα που δούλευαν έξω από το ορυχείο. Εκεί θα πήγαινε, δε θα τον έβρισκε κανείς! Από το φως πέρασε στο ημίφως κι από εκεί στο απόλυτο σκοτάδι. Τρελός από το φόβο του πια, έψαχνε κάπου να κρυφτεί, δε θα τον έβρισκαν, αυτός τις ήξερε τις στοές και με κλειστά μάτια. Ψηλάφισε το νοτισμένο χώμα, γεύτηκε τη μούχλα, μέχρι που τα δάχτυλά του αγκυλώθηκαν στα σκλήθρα. Η Λάμια! Το γέλιο του αντήχησε και δόνησε τη γη. Στα τυφλά ξεκάρφωσε τις σανίδες με μανία, τη δύναμη που του είχε δώσει η τρέλα του. Μπήκε στο στενό διάδρομο, σκόνταψε κι έπεσε στα τέσσερα, τους είχε ξεγελάσει, δε θα τολμούσαν να τον ακολουθήσουν. Πίσω του ακούστηκε ένας τρομερός πάταγος. Δεν έδωσε σημασία ακόμα κι όταν το σύννεφο της σκόνης που ξεχυνόταν τον τύλιξε ολόκληρο. Οι παλάμες του είχαν μουδιάσει, αυτός όμως γελούσε. Τα μάτια του συνήθισαν το απόλυτο σκοτάδι, έβλεπε καλύτερα, ξεχώριζε τα σχήματα που διαγράφονταν. Άκουγε την ανάσα του που έβγαινε αγκομαχώντας, όμως τώρα μπορούσε να σηκωθεί ξανά, να περπατήσει σαν άνθρωπος στα δυο του πόδια.

Κοίταξε τον τεράστιο θόλο μαγεμένος. Το φως που τρύπωνε από το άνοιγμα στα βράχια σχημάτιζε μια γαλαζοπράσινη κηλίδα σαν ένα κρεβάτι πάνω στην άμμο. Επιτέλους, μπορούσε να ξεκουραστεί. Ξάπλωσε κουρνιάζοντας σαν το έμβρυο. Λίγο προτού κλείσει τα μάτια τού φάνηκε πως είδε μια γυναικεία μορφή να του χαμογελάει σιωπηλά. Τα χείλη του της ανταπέδωσαν ένα στρεβλό μορφασμό…

Απόσπασμα από το μυθιστόρημά μου «Σιωπηλή πέτρα», εκδόσεις Μίνωας, σελ. 412-413.