Ψάχνοντας τη μητέρα θεά

Στη «σιωπηλή πέτρα» η αναζήτηση των μυστικών της γης και της αλήθειας των ανθρώπων οδηγεί την ηρωίδα πίσω στον τόπο των ανασκαφών.

…Η Ίρια κοίταξε ψηλά προς τους βράχους, χάνοντας για μια στιγμή τον προσανατολισμό της. Σκέφτηκε πως δεκαπέντε χρόνια ήταν αρκετά για να αλλάξει και η φύση. Η άγρια βλάστηση κάλυπτε τα πάντα, αναγκάζοντάς τη να προχωράει διστακτικά ώσπου η καφετιά πινακίδα φάνηκε να φυτρώνει μπροστά της.

Ο χώρος ήταν μικρός, περιφραγμένος και απροσπέλαστος, σαν να ελλόχευε ο κίνδυνος κάποιος να ταράξει τη γαλήνη των αιώνια κοιμισμένων. Οι πρωτοκυκλαδικοί τάφοι με τη μορφή απλοϊκών κιβωτίων και τις αναθηματικές πέτρες έμοιαζαν προσεκτικά λαξεμένοι σε έναν ημικυκλικό περίβολο. Ένα αναλόγιο φιλοξενούσε τις εξηγήσεις της Εφορίας Αρχαιοτήτων.

Σκύβοντας να σκουπίσει το σκονισμένο τζάμι, η Ίρια χαμογέλασε στην σκέψη της αναπάντητης ερώτησης. Γιατί είχαν διαλέξει το συγκεκριμένο σημείο; Εκείνη ήξερε. Είχε μπει στη σπηλιά, εκεί που λατρευόταν η μητέρα θεά από τις παλιές Κυκλαδίτισσες. Όπως τις είχε ονομάσει η χήρα. Το χαμόγελο πάγωσε στο πρόσωπό της καθώς σκέφτηκε πως η γυναίκα είχε χρησιμοποιήσει μια έκφραση που η ίδια μόνο από το στόμα του Παντελή είχε ακούσει.

Γύρισε ξανά στο σταυροδρόμι προσπαθώντας να θυμηθεί την πορεία που είχε ακολουθήσει με τον Νικήτα και αργότερα μόνη της προς τη σπηλιά. Προχωρούσε αργά, προσέχοντας μην της ξεφύγει το παραμικρό, σαν να έκανε επιφανειακή έρευνα για μια καινούργια ανασκαφή. Τα μάτια της εστίαζαν στις λεπτές ρωγμές που αυλάκωναν τα βράχια, πλησίαζε τις σχισμές εκεί που σχημάτιζαν διχάλες, κρυψώνες για τον ήλιο. Κάθε τόσο στρεφόταν προς τη μεριά της θάλασσας, προσπαθώντας να ανακτήσει το χαμένο της προσανατολισμό. Πέρασε και ξαναπέρασε από τα ίδια σημεία μέχρι που κάθισε μουσκεμένη στον ιδρώτα κάτω από ένα μοναχικό δέντρο. Η σπηλιά ήταν σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ! Κι όμως, η ίδια είχε μπορέσει να βρει το δρόμο μόνη της τότε…

Απόσπασμα από το μυθιστόρημά μου «Σιωπηλή πέτρα», εκδόσεις Μίνωας, σελ. 220-221.